Lato

Lato

 

Lubieżnym gorącem dech wszystkim zaparła,

zdusiła nam piersi, do skroni przywarła,

zaborczą miłością namiętnie przygniotła,

w majowym gaiku podstępnie uwiodła.

 

W Kupały tajemną noc całkiem nie spała

z Janem nie świętym do brzasku czekali

w noc krotką paproci kwiat wraz z nim szukała

z rozkoszy w ekstazie zmęczeni przysnęli.

 

Kwieć czerwiem zdyszanym ambrozje rodziła

gdy pukle i pąki w owoce kształciła

do słońca zielone ramiona wznosiła

noc parną czekała a ranki rosiła.

 

Skłoniła gałęzie kolorem strudzone

granatem czerwieni nas ucztą karmiła

spiżarnie po brzegi żywnością spełnione

feerią bogactwa do pracy przybyła.

 

Rząd żeńców z kosami skłoniła wśród łanów

dostojnym chodzonym uwiodła do tanów

garść kłosów snopami w szeregi stawiła

hektary kwintali bogactwem sprawiła.

 

Przysiadła strudzona matczynym spełnieniem

pokryła twarz siatką zmarszczkami skupieniem

dmuchnięciem listowia kolory zmieniła

westchnęła zmęczona: "…by Jesień przybyła…"