ZIMA

Zaszumiało, zaszemrało wokół coś skrycie

Szeleściło zamarzniętym sinym podszyciem

To wiatr dął, liście miął, szarpał w cug gałęziami

Kopce liści porwał żywym oberkiem w tany

Obsypało, oprószyło srebrnym brokatem

Rozścielając mroźnym pierzem kołdrę nad światem

Białe czapy, puszyste wdzianka – jak w uniformach

Złożyło do spania w mrozem stężałych formach

Zamarło – skute śmierci lodowym oddechem

Trwało – skrzącym halo słońca odbitym echem

Nisko oka tocząc horyzontem rydwan Ra

Bezgłośnie ślizgało spojrzenie krótkiego dnia

Dmuchnęło – kurniawą poderwało w mroźny tan

Zakręciło – zawyło posępnie z piekła sań

Wyciem sztyletów zamieci gwiazdy wbiło w skroń

Zawiei zaspy drogi odcięły, skryły dom

Gdy nad ranem ucichł zmęczony hulanką wiatr

Przed młodym słońcem sterylny ukazał się świat

Oślepił refleksem – brązowiąc twarze UV

Zaiskrzył soplami – forpocztą odwilży łkał

Rozkapała się całkiem zmrożonym serduchem

Zmiękłym w wilgną breję tajała w tapluchę

Krokusiła zawilcami – w noc zimna, w dzień hoża

Ciśnięta marzanną Zima spłynęła do morza