Kamil, czyli rozczarowanie

Kamil Durczok to dziennikarz może nie bez sympatii i poglądów, takich dziennikarzy przecież zresztą nie ma, ale z tej grupy dziennikarzy, których zwykle odbieram jako potrafiących oddzielić osobiste sympatie i antypatie od profesjonalnego podejścia do pracy. Wczoraj jednak miałem okazje przekonać się, że nie ma ludzi idealnych i każdy potrafi niemile zaskoczyć.

 

Godzina 19.30, wszyscy właśnie do domu zjechali więc siadamy rodzinnie do wczesnego obiadu. Zapach bazylii uwodzi nos, oliwka podbija podniebienie, pomidory podrywają kubki smakowe a makaron zaspokaja żołądek. Kątem ucha słuchamy Kamila Durczoka i Andrzeja Leppera, którzy nieświadomi rozkoszy podniebienia jakim się oddajemy zawzięcie perorują na srebrnym ekranie. Pochłonięty dziełem sztuki na talerzu, coraz więcej uwagi poświęcam jednak temu, co dzieje się w TV. W końcu czynie rzecz straszliwa i zwolniwszy obroty widelca skupiam się przede wszystkim na tym co i jak mówią panowie. Nie to, żebym jakoś szczególnie uważnie śledził twórczość tego dziennikarza. Ani to, żebym jakąś szczególną estyma darzył Andrzeja Leppera. Ale ten sposób prowadzenia rozmowy… Nigdy jeszcze nie słyszałem, aby redaktor Durczok z takim lekceważeniem traktował swojego gościa. Żadnego. Ani z lewicy ani z prawicy. Tak lekko, niemalże pogardliwie. Z przytykami, strofująco, jak uczniaka.

Lepper, cokolwiek o nim sądzić i mówić, potrafi jednakże nie przejmować się takimi sytuacjami (przywykł już do tego?), „dzielnie” się broni i ignorując redaktorskie swawole swoje mówi. I nawet nieźle wypada! W tym momencie rodzina nagle przypomina, że sam nie jestem przy stole i głosem nieletniego dziecięcia wpada między słowa telewizyjnych interlokutorów:

- Tato, ale ten dziennikarz nigdy w ten sposób nie traktował swoich rozmówców. Dlaczego dzisiaj jest taki… dziwny.

- … widzisz dziecko, bo dzisiaj chciał chyba pokazać, jak wygląda stronniczy dziennikarz i jak dziennikarz nie powinien się zachowywać.