25 stycznia
O PRAWIE KADUKA MÓWIMY, gdy ktoś zrobił coś, popełniając przy tym przestępstwo. Współcześnie zwrot ten kojarzy się więc z bezprawiem, lecz w średniowieczu "kaduk" oznaczał legalny sposób dziedziczenia. Jeśli zmarły nie pozostawił testamentu ani potomstwa, to jego majątek przechodził na rzecz państwa, czyli de facto króla, lub - ustalono pod koniec XVI wieku - na krewnych do ósmego pokolenia. Ów spadek nazywano kadukiem albo dobrami kadukowymi. Ponieważ obawiano się, że zachłanność panujących doprowadzi do nadużyć, uchwalono w 1562 roku przepis zakazujący wcielania dóbr kadukowych do skarbu królewskiego i nakazujący rozdawanie ich szlachcie. I właśnie ta praktyka sprawiła, że prawo kaduka zaczęło być utożsamiane z bezprawiem. Ci bowiem, którzy chcieli się wzbogacić, naprzykrzali się królowi, domagając się przyznania dóbr kadukowych właśnie sobie. W rezultacie powstał bałagan, nad którym król nie mógł zapanować. A ówczesna opinia publiczna zapamiętała, że prawo kaduka to nie prawo, lecz królewskie widzimisię.
Źródło: Katarzyna Kłosińska
Interesuję sie działalnością polskiego wymiaru sprawiedliwości, szczególnie władzą sądowniczą, a także orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
