Początek odwrotu?

Operacja libijska wygląda źle. Mówię to na przekór wczorajszym odgłosom z Berlina, gdzie sojusznicy z NATO potwierdzili wolę obalenia dyktatora. Skąd mój pesymizm?

Część wojskowa operacji, po faktycznym wycofaniu Amerykanów, wygląda słabo. Samoloty sześciu krajów nie wystarczają, aby zablokować sprytne intrygi Kaddafiego. Wczorajszy apel Francji i Wielkiej Brytanii do NATO (czyli do siebie) o więcej samolotów brzmi żałośnie. Sojusznicy europejscy nigdy nie ćwiczyli wspólnie wielkich operacji bojowych, a to, co mogą zrobić poszczególne państwa, to wykonywać wybrane operacje samodzielnie i to na małą skalę. Dobrego rozwiązania wojskowego nie ma, bo armii lądowej do Libii nikt nie pośle. Ba! Broń, która trafia do powstańców, wędruje przez Katar i innymi, tajnymi szlakami, gdyż politycznej zgody na ich dozbrojenie nie ma.

Politycznie jest jeszcze gorzej. Po miesiącu Sojusz przyznał, że chodzi o obalenie dyktatora, choć ONZ takiej zgody nie wydawała. Miesiąc temu, w rezolucji 1973, chodziło o ochronę cywilów. Przez ten czas powstańcy uzyskali jednak niewiele, a część ludności na terytorium, które kontroluje Kaddafi, nie chce lub nie potrafi ich wesprzeć.

W tej sytuacji wielu polityków myśli tak, jak szwedzki minister spraw zagranicznych, Carl Bildt. Dla niego "libijski dyktator nie ma przyszłości w polityce". Czytaj – może nie być trybunałów, wypędzenia, rozliczenia zbrodni, zamykania rodziny w więzieniach. Jeśli oczywiście w jakiejś formie Kaddafi pozwoli się odsunąć. Brzmi to jak początek odwrotu.

Europa wokół Libii się politycznie nie skonsolidowała, a militarnie udowodniła swoją nieporadność. Przywódcy, którzy nas w ten konflikt wepchnęli, nie dorośli do odpowiedzialności.

--- english version ---

The beginning of the retreat?

The Libyan operation is starting to look worse. I am saying that despite yesterday’s information from Berlin where NATO’s allies confirmed their intention to defeat the dictator. Why am I so pessimistic?

The military part of the operation, after the actual removal of the Americans, isn’t looking too good. The planes of six countries are not enough to block Kaddafi’s clever plots. NATO’s appeal to France and Great Britain (in fact to itself then) to achieve more planes sounds quite pathetic. European allies have never practiced serious war operation together, and the thing which other countries can do is to perform certain chosen operation on their own and this even wouldn’t be on a big scale. There is no good military solution because nobody is going to send a land army to Libya. Even the weapons going to Libya have to go through Qatar and other mysterious trails, because there is no official, political allowance to arm the insurgents.

Politically, it’s even worse. After a month, the Alliance admitted that their objective was to conquer the dictator, even though the UN never gave a permission for that. A month ago, in resolution numbered 1973, the objective was to protect the civilians. During that time the insurgents have managed to achieve very little, and some of the people in the territory controlled by Kaddafi, doesn’t want to or know how to support them.

In this situation many politicians think much alike the Swedish Minister for Foreign Affairs, Carl Bildt. For him, "the Libyan dictator has no future in politics". Meaning – there can be no tribunals, extortion, paying for the crimes, locking up his family in prison. Obviously that’s assuming that, in some way, Kaddafi will remove himself. This sounds like the beginning of a fallback.

In Libya’s case, Europe didn’t manage to consolidate itself, and militarily, it turned out to be quite clumsy. The leaders who have pushed us into this conflict, are not mature enough to handle the responsibility.