Temat majątków żydowskich pojawia się już po raz kolejny. Różnica jest taka, że na czele frontu jastrzębi w Polsce stanął minister spraw zagranicznych.
Materia jest delikatna. Dotyczy emocji i pieniędzy, ale także kilku milionów Polaków, polskiego i żydowskiego pochodzenia. Jeśli Rzeczpospolita (III lub IV) neguje bezprawie totalitaryzmów, to musi coś w tej sprawie powiedzieć. Do tej pory obowiązywała zasada – oni nie pytają, my nie mówimy. Ale została ona złamana i prędzej czy później władze polskie będą musiały coś zrobić. Co? Powiedzieć, że reprywatyzacja jest niemożliwa, albo zaproponować jakąś rekompensatę, np. jak Węgrzy – 15% wartości straconego majątku. Na ten temat można by jednak pisać i rozmawiać godzinami.
Takie spory energetyzują skrajności. Jeśli po stronie żydowskiej jakiś pan Rosensaft proponuje bojkot naszego kraju, to należy go lekceważyć. Jeśli wypowiada się doradca sekretarz stanu ds. problemów holokaustu Stuart Eizenstat, to powinien zabrać głos przedstawiciel MSZ-u do spraw diaspory, itd., itd. W żadnym razie, tak jak to zrobił, nie powinien wypowiadać się jednak minister spraw zagranicznych. Z dwóch powodów. Traktaty PRL-u nie zamykają spraw reprywatyzacji, a po drugie, ważniejsze, Polska ma więcej i ważniejszych spraw na świecie, niż awantury ze środowiskiem żydowskim.
A pochwała prezesa to trochę mało.
Inne tematy w dziale Polityka
