Płytka analogia

Temat Egiptu krąży po Unii Europejskiej. W przyszłym tygodniu w Strasburgu będziemy głosować rezolucję w tej sprawie. Problem jest poważny. Jak bumerang wraca porównanie z rewolucją na wschodzie Europy sprzed 20 lat. Analogia jest atrakcyjna, ale dość płytka.

Podobieństwo właściwie sprowadza się do setek tysięcy ludzi na ulicach. W Europie Wschodniej istniała podziemna opozycja, wśród której reprezentowane były liczne odcienie ideologiczne. Kościół pełnił rolę stabilizatora, negocjatora, ale przede wszystkim promotora zmian. I jeszcze jedno. Przez okres międzywojenny w Europie Środkowej panowała demokracja. W Afryce Północnej nie ma żadnego z wymienionych elementów. Ba! Jedyny polityczny ruch religijny skłania się bardziej do dżihadu, niż budowy świeckiej państwowości.

Te obserwacje budują szczególny rodzaj odpowiedzialności Europy za to, co się wydarzy. Jeśli dotrzemy do tłumu z placu Tahrir z pomysłem na budowę lepszego życia – wygramy. My i oni. Jeśli nie – pustkę zajmą organizatorzy życia i walki z Bractwa Muzułmańskiego.