Polskie siatkarki w ostatnim meczu mistrzostw świata przypomniały sobie jaki jest uprawiany przez nie zawód. Bo, prawdę mówiąc, jak się je oglądało na światowym championacie do tej pory, to nie bardzo było wiadomo jaką profesję reprezentują. Zagrały najlepsze spotkanie na mistrzostwach, choć nie sposób nie zauważyć, że Chinki mocno im pomogły.
Japonia to dla nas mistrzostwa niewykorzystanych szans. Grając naprawdę słabo (zobaczmy statystyki niewymuszonych błędów popełnianych przez zespoły czołowej 12-tki) mieliśmy niebywała ilość możliwości by znaleźć się znacznie wyżej w tabeli końcowej. Po prostu. Oprócz Brazylijek, Rosjanek i może Amerykanek cała reszta przyjechała na mistrzostwa bez formy. Taka szansa, w dodatku z wypoczętą i znajdującą się w dobrej dyspozycji Glinką, może się już więcej nie powtórzyć. Miejmy nadzieję, że do ilości przegranych „wygranych” meczów nasze zawodniczki w przyszłości też się nigdy nie zbliżą. Nie tylko w meczach mistrzowskich, ale w żadnych.
Z powodów, o których wyżej wydaje mi się, że nie ma co się zastanawiać. Jerzy Matlak nie spełnił pokładanych w nim nadziei. A jeżeli nie spełnił to powinien się z reprezentacją pożegnać. To, że w sumie w swojej pracy selekcjonera reprezentacji doszedł wyników lepszych od Bonity nie powinno mieć żadnego znaczenia. On nie zrobił tego, co było możliwe do zrobienia. A można było w tym roku bić się o wiele. Nawet o medal. Tymczasem w pewnym momencie niewiele brakowało, a wypadlibyśmy tak katastrofalnie jak 4 lata temu.
Żeńska siatkówka to jest taki folklor, że wystarczy naprawdę niewiele by znaleźć się w ścisłej światowej czołówce. To niewiele okazało się dla Jerzego Matlaka zadaniem zbyt trudnym. Niewykonalnym wręcz. I dlatego, zupełnie obiektywnie rzecz stawiając, polska reprezentacja musi mieć nowego coacha. Z Matlakiem na igrzyskach nie zrobimy nic. Czyli znacznie mniej niż w Japonii, bo w Londynie inne ekipy będą lepiej przygotowane.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
