Jak człowiek trochę ochłonie i opadną nieco pomeczowe emocje to przestaje się niektórym rzeczom tak strasznie dziwić. Tak było dzisiaj rano ze mną.
No bo weźmy taki Manchester City. Dlaczegóż niby miał on wczoraj nie przegrać w Poznaniu? Z jakiej okazji miało być niby inaczej niż było?
40 lat temu ówczesny obrońca Pucharu Europy Zdobywców Pucharów przyjechał do Zabrza by rozegrać z Górnikiem, finalistą tej samej edycji, spotkanie II rundy edycji kolejnej. I dostał wciry. Po bramkach Lubańskiego i Wilczka zabrzanie wygrali dwa do ucha. Potem, w rewanżu, Citizens się odegrali i w końcu, po barażu, awansowali do dalszej rundy, ale w Polsce byli bez szans.
W roku pańskim 1977 zawodnicy z Manchesteru zjechali do Łodzi, gdzie zmierzyli się z Widzewem. Na wyjeździe był remis 2:2 (2 gole Bońka), tutaj ucho do ucha i Anglicy musieli zrobić papa Pucharowi. Siedem lat temu było podobnie. Groclin wywalczył bramkowy remis w Manchesterze (piękne uderzenie z wolnego Mili) i w Grodzisku nie stracił gola, co z automatu, mimo że Polacy (a grali tam wtedy i Rasiak, i Niedzielan) gola tez nie strzelili, wykluczało Anglików z rozgrywek.
Teraz Manchester powinien się i tak cieszyć. Przegrał, a w rozgrywkach gra nadal. Prawie jak w dwumeczu z GórnikiemJ .
Nie mają gracze ManCity szczęścia do naszych zespołów. Przynajmniej wtedy, gdy grają w Polsce. Dwa razy przez Polaków odpadli w rozgrywkach, a jak nie odpadli to dwa razy zebrali. Jak by nie liczyć 0:4.
Aż strach pomyśleć, co by było, gdyby jeszcze Górnik ten finał wtedy wygrał. Ale i bez tego kibice angielskiego potentata mogą nas zacząć traktować jak diabeł święconą wodę. I na zdrowie.
PS
Ciekawostka. Jest ktoś, kto łączy spotkania w Grodzisku i w Poznaniu. To napastnik gości Wright-Phillips. W obu meczach był równie bezproduktywny.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
