Już dawno nie miałem takiej przerwy na salonie. Tak, oględnie licząc, chyba ponad rok czasu. Ale kiedyś w końcu jakiś urlop trzeba zaliczyć. Małżonka moja, szanowna zresztą, aż się zdziwiła, ze laptopa ze sobą nie biorę. No i zarobiłem trochę punktow u malżonki mojej, szanownej zresztą. Co nie do końca jest, zasadniczo, zasłużone, ale nie będę jej wyprowadzał z błędu.
Tak czy owak ten tydzień bez cywilizacji dobrze mi zrobił. Nie musiałem, na ten przykład, oglądać kompromitujących występów polskich zespołów kopaczy nożnych dzięki czemu, jak oznajmił mi zaraz po powrocie mój serdeczny kolega, będę żył 10 lat dłużej od niego. Kolega oczywiście nie ma racji, bo tylko on może się tak przejmować jakimiś patałachami reprezentującymi polski futbol w europejskich rozgrywkach, ale co zyskałem – to moje. Nie miałem również okazji oglądania zaprzysiężenia i inauguracji kadencji Pana Prezydenta, za co też losowi serdecznie dziękuję. Drobna rzecz, a cieszy.
Taki odpoczynek od wszystkiego to bardzo fajna sprawa jest. Tyle, że totalnie rozleniwia. Siada człowiek po takim tygodniu nic nie robienia i dalej nic mu się nie chce. A jak ma w perspektywie to, że za parę dni czeka go kolejny identyczny, w sensie braku jakichkolwiek obowiązków, tydzień to już tylko wrodzonej pracowitości należy zawdzięczać, że taki ktoś, mimo wszystko, decyduje się na trzaskanie palcami po klawiaturze. Co też właśnie czynię:).
Pisząc poważniej. Zawsze zazdrościłem ludziom, którzy w pierwszym dniu po urlopie, jak gdyby nigdy nic, brali się do pracy jakby byli końcowym ogniwem biegnącej akurat sztafety 4x100m. Ja mam z tym kłopoty. I obawiam się, że jak za półtora tygodnia wrócę z drugiej części urlopu to jeszcze trudniej będzie wrócić do szarej rzeczywistości. No i może dlatego człowiek bazgrze na salonie. To jednak jest jakaś namiastka pracy. Łącznik. Między labą a elementarnym obowiązkiem.
Pozdrawiam wszystkich leniuchów.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
