Dzisiaj będzie krótko. Na miarę liczby medali w dorobku Polaków.
Wreszcie można było zobaczyć jakieś występy Polaków, z których można było być rzeczywiście nie tylko zadowolonym, ale i dumnym.
Chodzi mi, przede wszystkim, o dwie nasze „kozice”, czyli Aleksandry: Mirosław i Kałucką. Dyspozycja, w jakiej jest ta pierwsza na tę chwilę nie pozostawia specjalnych złudzeń jej rywalkom. Przy czym to jest taki sport, że jeden błąd, jedno obsunięcie się ręki czy nogi i jesteś w zupie. Wiec poczekajmy. Z rozstawienia wynika, że złota i srebra być nie może. Ale złoto i brąz już tak. Ale nie będę dmuchał balonika, więc napiszę tylko tyle, że środowy brak medalu w tej konkurencji byłby dla Polski gwóździem do trumny.
Wreszcie można pochwalić siatkarzy. Oglądałem tylko fragmenty tego meczu, ale akurat zawsze jak włączałem, to Polacy przeprowadzali akcję, która pozwalała im na odskoczenie od Słoweńców. Ale widziałem tez końcówkę drugiego seta, gdzie nasi zachowali się niczym… Japończycy. Generalnie jednak zdecydowanie najlepszy występ biało-czerwonych w Paryżu. Nie trzeba już być przed meczem z Jankesami urzędowym pesymistą. Pojawiło się światełko w tunelu. Choć ja bym się nim aż tak strasznie nie podniecał. Zaczął coś w końcu grać Kurek. Odzyskał rezon Fornal. Cały czas trzymają poziom środkowi, swoje robi Leon. Tyle zauważyłem.
Ze swojej roli faworytki wywiązała się w biegu eliminacyjnym Natalia Kaczmarek. Wygrała bieg, zeszła poniżej 50-ciu sekund. Czego chcieć więcej? Na ten moment starczy.
Ósme miejsce w slalomie kajakowym zajął Mateusz Polaczyk. Grzegorz Hedwig odpadł w ćwierćfinale.
O reszcie poniedziałkowych występów Polaków postanowiłem pomilczeć. Powody są dwa, z tego jeden obiektywny.
Ciąg dalszy, głównie ze względu na wspomniane wyżej nasze specjalistki od wspinaczki, nastąpi.
Inne tematy w dziale Sport
