Pogacar miażdży niczym walec

Pogacar ponad minutę nad Duńczykiem. Duńczyk prawie dwie nad Belgiem. Belg znów ponad minutę nad następnymi. Wszystko na pięciu kilometrach!!!
Do tego roku, ba! wyścigu, strasznie kibicowałem Słoweńcowi. Oglądając sobotni i niedzielny etap zdałem sobie sprawę z jednego. Takiej przewagi, jaką wyracowała czołowa trójka nad resztą i takiego tempa, w jakim jechała, nie da się osiągnąć nie stosując dopingu.
Ja nie wiem czy te wszystkie WADY, czy jak to się tam w kolarstwie akurat nazywa, znów zaczęły zatrudniać samych ślepców i kumatych inaczej, ale wygląda, że tak. Parę lat temu wydawało się, że są w tym sporcie w walce z dopingiem jakieś sukcesy. Fówno prawda. Wracamy do czasów Pantaniego i Armstronga.
Nie wiem czemu ten Kwiato jeździ jeszcze w tym całym  bajzlu i swoją osobą ten bajzel firmuje. Przecież widzi, że w uczciwy sposób już niczego się tam nie da ugrać. Ile lat się musi o tym przekonywać?
Napisałem w tytule, specjalnie zresztą, że Pogacar miażdży. Nie tylko on. Razem z Vingegardem i Evenepoelem miażdżą moje marzenia o wreszcie wolnym od dopingu kolarstwie. Tak jak kiedyś Johnson z Louisem i Jones zmiażdżyli moje marzenia o wolnym od dopingu sprincie.