Polscy skoczkowie rozpoczęli sezon od falstartu.
Nawet gdyby liczyć za początek sezonu zawody drużynowe, których nikt, oprócz paru oszołomów z FIS-u, PZN-u, TVP i Eurosport-u, nie bierze poważnie pod uwagę, to dalej należy mówić o falstarcie. Zajęcie bowiem trzeciego miejsca w stawce sześciu jako tako poważnych zespołów na swojej skoczni, na której co chwilę trenuje się i zna się ją jak własną kieszeń, nie jest bowiem, jak na mój gust, żadnym wartościowym wynikiem. A już żeby taki wynik wyzywać od sukcesów, to zwyczajnie trzeba mieć tupet. Przynajmniej na poziomie prezesa Tajnera.
Ale zostawmy sobotnią drużynówkę w świętym spokoju. Jakby jej nie było. Tak zresztą, uważam, trzeba wszystkie drużynówki, oprócz tych rozgrywanych na imprezach mistrzowskich, traktować. Zajmijmy się poważnym konkursem, jakim są zawody indywidualne.
I tu wypadliśmy w niedzielne popołudnie, co by nie napisać, cokolwiek blado. Możemy, w ramach mataczenia tudzież zaklinania rzeczywistości, ściemniać, ze siedmiu Polaków znalazło się w finałowej 30-tce, że były nierówne warunki do skakania, że generalnie ponad oczekiwania spisał się Piotr Żyła, że po ponad tysiącu siedmiuset dniach punkty, i to niemało, zdobył Andrzej Stękała, że niby przełamał się Maciej Kot i tym podobne historie. Wszystko prawda. Ale…
Kamil Stoch, tak w sobotę jak i w niedzielę, był cieniem samego siebie z piątku. Teraz pytanie. Kiedy był rzeczywiście sobą. Bo o ile sobotnie skoki da się jakoś wytłumaczyć (migrena), to dzisiejszych już nie. A drugim, kiedy miał, jak wynikało z serwowanych nam współczynników, bardzo dobre warunki wietrzne, trzeba być wręcz mocno zaniepokojonym.
Klemens Murańka, który miał być, ponoć jeszcze tydzień temu, w rewelacyjnej formie, nie tylko tego nie potwierdził, ale wręcz w finałowej serii niedzielnych zawodów pokazał, ze liczyć na jego wysoką, stabilną dyspozycję dalej specjalnie nie sposób.
Dawid Kubacki też wydaje się być w tej chwili zdecydowanie mniej niezawodnym i pewnym niż był rok czy nawet dwa lata temu. Owszem, nie skacze źle, ale to nie jest w żadnym razie forma nawet zbliżona do zeszłorocznej.
Z tym przełamaniem Macieja Kota to tez wygląda na takie z kategorii na słowo honoru. Dla mnie to był szczęśliwy zbieg okoliczności, a nie zasłużone miejsce w 20-tce. Tym bardziej, że Polak przecież wszedł w piątek do konkursu jako ostatni z 50-ciu.
O występie pozostałych naszych skoczków, ze szczególnym uwzględnieniem Pawła Wąska, przez grzeczność zmilczę.
Nie tak sobie wyobrażałem, pewnie nie tylko ja, tę inaugurację sezonu. Ale. Pierwsze koty za płoty. Może faktycznie mieliśmy dzisiaj wielkiego pecha. I już w Kuusamo karta się odwróci. W końcu Kraft, Tande czy Ito, że o Schlierenzauerze i Johanssonie nie wspomnę, w ogóle nie weszli do finału.
Tyle, że słaba dyspozycja wymienionych w akapicie wyżej rywali nie za bardzo mnie rusza czy martwi. Nie moje małpy i nie moje zoo. Gorzej ze Stochem czy Kubackim. Tym bardziej, ze Mistrzostwa Świata w Lotach już za chwilę.
Dla Stocha to właśnie one powinny być najważniejszą imprezą sezonu. Mistrzem olimpijskim, trzykrotnym zresztą, już jest, mistrzem świata też, Puchar Świata już ma. Nawet dwa. Turniej 4 Skoczni też, i to nie raz, wygrywał. A mistrzem świata w lotach jeszcze nie był. I, zasadniczo, ma na to chyba ostatnią szansę w życiu, bo liczy sobie już, jakby do sprawy nie podchodzić, grubo ponad 33 wiosny. A będąc za 3 tygodnie w takiej dyspozycji jak dziś, z pewnością tego trofeum nie zdobędzie.
Dlatego, jako zagorzałego kibica polskich skoków, trochę mnie to wszystko, ten nieudany początek znaczy, martwi. Cóż. Trzeba będzie, po prostu, ściskać kciuki dwa razy mocniej niż rok, dwa czy trzy lata temu. Miejmy nadzieję, że efekty tego ściskania kciuków dadzą plony zbliżone do tych z lat poprzednich. A jak nie? A jak nie, to i tak trzeba te kciuki dalej ściskać. Zawsze.
Inne tematy w dziale Sport
