Geometria elektromagnetyczna

Matematyczne zasady filozofii ufizycznienia.

W labiryncie przestrzeni elektromagnetycznej.

Przesłanka: "Najbardziej reprezentatywnymi polami klasycznymi są dwa pola: elektromagnetyczne i grawitacyjne. R.Penrose nazywa pole elektromagnetyczne “archetypalnym” [ 2,s.422]. Wielkości fizyczne tworzące przestrzenny rozkład zwany polem fizycznym, mogą być skalarami, wektorami lub tensorami, czyli mamy pola fizyczne skalarne, wektorowe i tensorowe. Drugą własnością klasycznych pól fizycznych jest ich radykalna odmienność istnienia, od istnienia ciał makroskopowych i cząstek. Najważniejszym elementem tej odmienności jest ten wyrażony przez zasadę superpozycji pól: W dowolnym punkcie przestrzeni może być jednocześnie n-pól, a wypadkowe pole jest kombinacją liniową pól składowych. Popularnie, można to rozumieć, że pola klasyczne przenikają się wzajemnie. W jednym i tym samym punkcie przestrzeni, może ich być dowolna liczba." - Eine: "Pola fizyczne".
*
Elektromagnetyczne ułożenie wektorów  - masa, ładunek elektryczny, fale.

W notce "Wirujące macierze światła, czyli co jest pępkiem Wszechświata?" zapisana jest hipoteza o naturze masy, ładunku elektrycznego, fotonów, fali elektromagnetycznej, opisanej wektorami natężeń pół elektrycznego i magnetycznego oraz spełnienia się wzajemnych zmian.

Eksperyment u blogera Wójek Ziggy z Ameryki - "Techniczny schemat elementarnego pędnika antygrawitacyjnego.":

Niech magnesy kołowe wyposażone będą w odbiornik "nano-GPS" i nadajnik wskazujący na położenie w czasie przemieszczania się wokoło układu magnesów. Nie widząc układu eksperymentu, jak na filmie, a jedynie obraz w 3D, ułożony z danych położenia przesłanych przez nadajnik, zobaczymy "geometrię elektromagnetyczną". Intensywność i zwrot natężeń pola wyznacza trajektorię. Inne ułożenie. Labirynt. Natężenia. Wskazania drogi przejścia jest ukryte w powietrzu poprzez natężenie wielkości fizycznej. I wiem, np., że większe natężenie wielkości fizyczne w przestrzeni korytarza o 1 jednostkę prowadzi do przejścia przez labirynt.

Mamy zatem w tym ułożeniu dwa pola, elektryczne i magnetyczne, ułożone zmianą natężeń sferycznie:

Na rysunku wskazane są strzałkami niebieskimi i czerwonymi dwa układy wektorów E i B prostopadłych do siebie.

Zatem promieniście ułożone są wektory zarówno pola elektrycznego i magnetycznego. Załóżmy poglądowo, że wektory są ułożone co 1 stopień kątowy dla każdego pola. Wówczas dla takiej miary kątowej czy można by policzyć ile jest par wektorów E i B względem siebie:
- prostopadłych,
- równoległych,
- nieprostopadłych i nierównoległych.

Fizyka ukazuje rzeczywistość natury poprzez prezentację fali elektromagnetycznej za pomocą wektorów E i B prostopadłych do siebie:

Zatem nie dostrzegamy efektów w naturze związanych z wektorami E i B równoległymi do siebie oraz jednocześnie nieprostopadłymi i nierównoległymi. Załóżmy, że ich nie ma w rzeczywistości. Zatem natura je wykluczyła ze swojego bytu. Stąd hipoteza efektów:

- efekt fali elektromagnetycznej: wektory E i B prostopadłe do siebie,
- efekt masy: wektory E i B równoległe do siebie ("Archeologia oddziaływania polowego pól."),
- efekt ładunku elektrycznego: wektory E i B nieprostopadłe i nierównoległe do siebie.

Gdy w korytarzach labiryntu urządzenie pomiarowe rozróżniało emisję względności wobec siebie ułożeń wektorów, to, np., droga przejścia mogłaby być wyznaczona przez wektory E i B prostopadłe do siebie.
*
Czy pole magnetyczne w "realnej próżni" może być polem elektrycznym pochodzącym z "wirtualnej próżni"?
*
Jeżeli na stole jedna osoba ułoży wiele przymocowanych dowolnie układów magnesowych, działających na układ magnesów przesuwanych, tak jak w eksperymencie u blogera Wójek Ziggy z Ameryki, które będzie przesuwać druga osoba, mająca zamknięte powieki i nie wiedząca, jak są na stole magnesy ułożone, to doznana przez nią "przestrzeń labiryntu" w czasie przesuwania magnesu, jej wyobrażenie, będzie poczuciem "geometrii elektromagnetycznej" dwuwymiarowej przestrzeni.
***
Załóżmy poglądowo, że wektory są ułożone co 1 stopień kątowy dla każdego pola:
Rysując promień koła (wektor) co 1 st. kątowy, to będzie 360 wektorów w kole. Obracając koło wokoło osi średnicy o 1 st.k, to będzie 180 kół. Zatem w sumie w w przestrzeni kuli, to będzie razem: 360 * 180 = 64.800 wektorów. Tyle samo wektorów E oraz B. Zatem tyle również jest par wektorów E i B równoległych do siebie. Przykład. Jeżeli jeden wektor, to wektor siły o wartości 1 N rozszerzającej balon wzdłuż drugiego wektora, którym jest wektor wodzący, to całkowita praca wykonana przez siłę na tej drodze wynosi 64800 J.
Nakładając dwa koła na siebie i zaznaczając parę wektorów prostopadłych do siebie otrzymujemy 360 par w obrocie o 1 st., np. zgodnie ze wskazówkami zegara i dla każdej pary 360 położeń w obrocie, np., ze wschodu na zachód. Razem:  360 * 360 = 129.600 par wektorów E i B prostopadłych do siebie. Par prostopadłych wektorów E i B jest dwa razy więcej, niż par równoległych?
Natomiast dla wektorów nierównoległych i nieprostopadłych mamy trzy obroty, każdy po 360 st., wokoło osi prostopadłych sfery, razem: 360 * 360 * 360 = 46.656.000 (= 720 * 64.800).