Wirujące macierze światła, czyli co jest pępkiem Wszechświata?

Matematyczne zasady filozofii ufizycznienia.

Ile przestrzeni potrzebuje foton?

Przesłanka: Fala potrzebuje przestrzeni.

A gdy jej nie ma, to zmiany oscylują, ale nie falują, tylko wirują, bo miejsca jest tylko tyle, ile zmieści się na zmiany. Może tak się z elektronem i pozytonem stało? Z pierwszej pary fotony, a z pierwszej trójki nukleony - "Dorabianie klucza elektrycznej antygrawitacji z wirtualnej antymaterii".

Ułożenie modelu elektronu i pozytonu, jako zmian natężenia pola elektrycznego i magnetycznego, wymagałoby spełnienia wielu własności i zjawisk natury. Na przykład ułożenie musiałoby się dwa razy zakręcić, aby się raz obrócić, jakby punt zerowy przemieszczał się po krzywej na powierzchni wstęgi Möbiusa. Jednak nie punkt zerowy się porusza, tylko tak się zmienia orientacja "płatków" natężeń, a tym samym rotacja zmian, jakby były na płaszczyźnie wstęgi. Ułożenie: na płaszczyźnie wstęgi Möbiusa kładziemy wektory, np., prostopadłe do siebie i przesuwamy je animacją i ją filmując. Następnie klatki filmu składane tak, aby punkt zerowy był w jednym miejscu. I w tej drugiej, złożonej, animacji wektory będą wirować jak spin?

Spin - dwa wiry na jeden obrót?
Opis rysunku: Na pasku zaznaczona jest linia prosta (kolor biały) oraz punkty obserwacji ułożenia wektorów. Wybrane zostało ułożenie dwóch wektorów (strzałka czerwona i niebieska) prostopadłych do siebie. Można sobie narysować w tych punktach wektory. Następnie pasek skręcamy w kształt wstęgi Möbiusa i obracając wstęgą "otrzymujemy animację" zmian położenia wektorów na płaszczyźnie wstęgi. Pasek ma dwie powierzchnie, górną i dolną. Jedna powierzchnia to 180 stopni kątowych, ale zwinięta w okrąg to 360 stopni kątowych, zatem dwie powierzchnie (górna i dolna paska) ułożone we wstęgę to 720 stopni kątowych - skręcenie paska we wstęgę Möbiusa ile to stopni kątowych? Jeżeli w ułożeniu wektory byłyby ujęte w animacji filmowej tak, aby punt (0,0) był w jednym miejscu (nie przesuwa się), i ukazały, że dwa raz zawirują, aby się raz obrócić, to może byłaby to animacja wektorowa spinu mając na uwadze, że wybrane dla przykładu jest ułożenie prostopadłe względem siebie wektorów i kierunku przesuwania na powierzchni wstęgi Möbiusa (biała strzałka). Inny wybór to wektory nieprostopadłe względem siebie.

Podobnie musiałoby spełniać efekt anihilacji.

Zatem reprezentacja fali elektromagnetycznej, fotonu, jest również obrazem działania elektronu i pozytonu.

{ prezentacja elektronu } + { prezentacja pozytonu } = { prezentacja fotonu (fali elektromagnetycznej) }

macierz natężeń pół elektronu (działanie) macierz natężeń pól pozytonu (wynik) macierz natężeń pól fotonu (rozwiązanie równanie fali elektromagnetycznej)

E(+/-) = f(x,y,z,t), B(+/-) = f(x,y,z,t)

Po lewej stronie dwie nieznane zmienne zależne. Nie ma przestrzeni, są tylko wzajemnie oscylujące i wirujące względem siebie wektory zmian natężenia pół, równoległe do siebie oraz prostopadłe do siebie. Ułożenia równoległe uczynią efekt grawitacyjny (masę), a prostopadłe efekt elektromagnetyczny (fala/foton), zatem pośrednie (nieprostopadłe i nierównoległe) czynią ładunek elektryczny i linie pola.

Co zatem byłoby pępkiem Wszechświata przed wirującymi macierzami form zmian w postaci elektronów i pozytonów?

Foton potrzebuje więcej przestrzeni niż jest w ułożeniu jądra atomowego, atomu i molekuł, więcej, niż zajmuje elektron i pozyton.

Zatem natenczas fizycznym pępkiem Wszechświata w tym ułożeniu jest zmiana, najmniejszy kwant energii, równowagi dynamicznej pierwotnego oddziaływania polowego pól elektrycznego i magnetycznego w 3D. Wówczas jeszcze nie ma czasu, zachodzi pomnażanie elektronów i pozytonów. Fala elektromagnetyczna potrzebuje czasu na spełnienie się cyklu wzajemnych zmian natężeń pól elektrycznego i magnetycznego, stąd E = hv, to wskazanie na ruch gęstości zmian kwantowych.

Pierwotny czas niesymetryczny to tykanie o zmiennej, niestałej, długości wektorów zmian natężeń pól elektrycznego i magnetycznego. Wartość przypisanego kwantu energii zmian stała, jednak jeszcze niestałe maksymalne długości zmian wektorów. Oscylacje harmoniczne niesymetryczne. Niestałe interwały czasowe. Zmienne dylatacje czasowe. Już różnie pika, ale jeszcze niestabilnie tyka - tik tak tik tak tik tak.