Szybciej od światła w idei teleportacja przez przestrzeń nadświetlną w przestrzeni π (pi)

Jak latająca ryba

Archeologia idei:
"Mogą być zbudowane maszyny latające, takie że człowiek siedzący wewnątrz maszyny będzie nią kierował za pomocą pomysłowego mechanizmu i leciał przez powietrze jak ptak" - Roger Bacon, XIII wiek.

W poprzednich rozważaniach brakowało "jak..." w przypadku kosmolotu szybszego od światła.
Zatem w idei i w inspiracji Bacona:
"Mogą być zbudowane maszyny latające, takie że człowiek siedzący wewnątrz maszyny będzie nią kierował za pomocą pomysłowego mechanizmu i leciał w kosmicznej przestrzeni nadświetlnej jak latająca ryba".

Google: "latająca ryba"

ChatGPT: Latające ryby (Exocoetidae) to wyjątkowe morskie stworzenia, które posiadają zdolność krótkotrwałego "lotu" ponad powierzchnią wody. W rzeczywistości nie latają tak jak ptaki, lecz szybują w powietrzu po tym, jak wyskoczą z wody z dużą prędkością. Latające ryby fascynują naukowców i obserwatorów natury ze względu na swoją unikalną strategię przetrwania, łączącą życie w wodzie z chwilowymi wybiciem się z wody w powietrze. Gdy są ścigane przez większe ryby, potrafią szybko uciec, wykorzystując "lot", by oddalić się od zagrożenia.

Ilustracja ChatGPT

W idei:
We wszechświecie rozszerzającej się przestrzeni niemożliwy jest kosmolot szybszy od światła.
Zatem trzeba zatrzymać rozszerzanie się przestrzeni wszechświata, aby kosmolot był możliwy.

W tym ułożeniu pozostajemy w domenie idei prof. Andrzeja Dragana:

ANDRZEJ DRAGAN Czy możemy prześcignąć światło? - Pyrkon 2024 - link
prof. Andrzej Dragan - "Czym czas różni się od przestrzeni?" - link
Czy cząstki nadświetlne mogą jednak istnieć? - Szczypta Teorii (Andrzej Dragan) - link

*
W czwartym przybliżeniu (?)

Przestrzeń światła

Dla prędkości v=0 ciała jego masa spoczynkowa równa się masie relatywistycznej. W wyniku anihilacji materii. w procesie oddziaływania cząstki z odpowiadającą jej antycząstką powstają fotony, gdy obie cząstki posiadają masę spoczynkową. Najczęściej dwa. W zależności od układu spinów powstają dwa (99,8% przemian), czasami zdarza się, że emitowany jest jeden, trzy lub więcej fotonów gamma: e⁺ + e^-→ γ + γ. Zatem ciało z masą spoczynkowa już porusza się z szybkością światła i jest w przestrzeni światła lub zachodzi inna natura, której odpowiadałoby takie zjawisko. Wszystkie znane nośniki ładunku elektrycznego posiadają masę spoczynkową. Wszechświat wyhamował do szybkości c w idei masy spoczynkowej po inflacji kosmologicznej (link).

W tym ułożeniu nie ma przestrzeni podświetlnej. Jest "przestrzeń światła" i przestrzeń nadświetlna. W najwcześniejszych chwilach wszechświat rozszerzał się szybciej niż prędkość światła, a ograniczenie prędkości światła dotyczy tylko rzeczy wewnątrz wszechświata ("przestrzeni światła").
W idei "matematyczne nukleony", nukleony składają się z elektronów i pozytonów posiadających masę spoczynkową oraz elektronów i pozytonów nie posiadające masy spoczynkowej (cząstki bezładnościowo bezmasowe). Zatem przestrzeń nadświetla pozostaje. I w tym scenariuszu matematyczne nukleony zachowują możliwość poruszania się w obu przestrzeniach. W idei wszechświata z kosmolotem szybszym od światła maszyna jest celem samym w sobie jako środek transportu do przemieszczania się pomiędzy dwoma lokalizacjami w przestrzeni światła poprzez przestrzeń nadświetlną.

Rys. 1.

W przestrzeni π (pi) galaktyki oddalają się od siebie, ale wszechświat się nie rozszerza.
Światło przemieszcza się wzdłuż linii prostej w przestrzeni π (pi), która jest zakrzywiona.

Lot w przestrzeni nadświetlnej

Rys. 2.

Rys. 3.

W tej idei warunek przelotu to scenariusz filmowy w ułożeniu:

ΔE′ ⋅ Δt′ ~ ΔE ⋅ Δt
gdzie
ΔE′ ⋅ Δt′ ≥ ℏ/2 to relatywistyczna zasada nieoznaczoności
ΔE ⋅ Δt ≥ ℏ/2 to kwantowa zasada nieoznaczoności

Zatem w tym ułożeniu idea ulokowana jest w metodzie technologii i techniki konstrukcji napędu kosmolotu zbudowanego z matematycznych nukleonów. W tej idei kluczem jest zmiana energii ΔE w czasie Δt i działanie w napędzie impetu matematycznych nukleonów metodą bezwładnościowo bezmasową:

Δt" ~ f(Δt, Δt')

Matematyczne nukleony: Ułożenie w tabeli symbolicznie rozdziela nukleony (neutron, pozyton) na posiadające masę spoczynkową i antynukleony (antyproton, antyneutron) nieposiadające masy spoczynkowej. Co umożliwia poglądowe ominięcie zależności masowej w idei materii z masą spoczynkową i antymaterii bez masy spoczynkowej, pozostawiając matematyczne zasady filozofii ufizycznienia w kontekście do ładunku elektrycznego i jego uzupełnienia do +1 i -1.

W idei biblioteka ułożeń (kolejność przypadkowa):

Wielki Wybuch powstrzymamy i kosmolot szybszy od światła poruszymy - tak jak Mikołaj Kopernik powstrzymał Słońce i poruszył Ziemię.
"Gdyby kogoś zamknąć pod pokładem statku, to w żaden sposób nie byłby on w stanie stwierdzić, czy statek płynie ze stałą prędkością, czy stoi w miejscu" - Galileusz, XVI-XVII wiek
W układzie zamkniętym poruszającym się z prędkością v=const. < c nie zachodzi efekt Dopplera pomiędzy nadajnikiem i odbiornikiem z powodu zasady zachowania energii (wewnętrzne przepływ energii).
Skoro w kosmolocie byłby człowiek, to jego przyspieszenie nie byłoby większe od przyspieszenia ziemskiego (g ≈ 9.8 m/s²).
Metoda zwana "Cheshire": Brak ostatecznej wiedzy natury dlaczego działa urządzenie nie jest przeszkodą do uzyskania zysku, gdy realizuje potrzeby.
//Wykorzystywane w maszynie ufizycznienie "Cheshire": "uśmiech Kota z Cheshire" z powieści "Alicja w Krainie Czarów" z 1865 roku autorstwa Charlesa Lutwidge'a Dodgsona. Kot jest zbędny, gdy działa w urządzeniu jago uśmiech, np. zysk jest z działania ufizycznienia zwanego ładunek elektryczny - pytanie co to jest jego nośnik, jest już zbędne w produkcji maszyny i w domenie handu//
Nieskończoność nie należy do natury ufizycznień nauki o Wszechświecie bowiem jest już w teologii.
Wszystko stygnie. Jądro planety stygnie, Ziemia się zapada, rośnie w siłę natury globalna zagłada.
Logodygmat - poszukiwanie w domenie nauki, dążenie, odkrywanie, wybór idei opisu wielu zjawisk fizycznych na ścieżce nadziei do jednolitej teorii wszystkiego. Idea logodygmatu jest źródłem nurtu paradygmatów, które są domeną przyjętych ufizycznień i ich miar, umożliwiających w wybranym zakresie poznania opis jedności natury w postrzeganiu jej różnorodności. W idei logodygmatu paradygmaty zmieniają się. Bardziej poszukiwane i finansowane jest takie poznanie, które kreuje poczucie tego co jednym określeniem i jego miarą opisuje wielości naturze, różnorodność zjawisk w przyrodzie. Ostatecznym celem jest objaśnienie jednym wszystkiego.
Matematyczne zasady filozofii ufizycznienia - to idea matematycznego wyboru fizycznego ułożenia.
Nośniki ładunku elektrycznego matematycznych nukleonów z masą spoczynkową m₀ nie anihilują z nośnikami ładunku elektrycznego bez masy spoczynkowej m₀. Ładunek elektryczny cząstek jest własnością pierwotną i nie zależy od masy jego nośników oraz mechanizmu Higgsa. Elektrony i pozytony zawsze miały ładunek elektryczny, nawet zanim uzyskały masę spoczynkową m₀. Oddziaływania elektrostatyczne (zgodne z prawem Coulomba) oraz elektrodynamiczne (jak siła Lorentza i emisja promieniowania) cząstki bez masy spoczynkowej byłyby inne, np. być może z tego względu, że cząstki takie poruszałyby się tylko z prędkością światła i nie mogłyby zmieniać swojej prędkości, ale mogłyby zmieniać kierunek ruchu pod wpływem sił elektromagnetycznych.
W idei dla prędkości v=0 elektronu i pozytony z masą spoczynkową m₀, masa ta równa się ich masie relatywistycznej: m₀(v=0) = m_r. Natomiast dla prędkości v = 0.866 masa relatywistyczna równa się m_r(v=0.866) = 2m₀.
W idei przestrzeni podświetlnej energia rozpędzania rośnie do nieskończoności dla v > 0 i v → c , a w przestrzeni nadświetlnej energia hamowania rośnie do nieskończoności dla v > c i v < ∞ i v→ c.

ChatGPT:

Wyjaśnij różnicę natury fizycznej pomiędzy wzorami 1 i 2: 1). Wzór fizyki relatywistycznej: ΔE' ∙ Δt' ⩾ ℏ/2, gdzie ΔE' oznacza relatywistyczną zmianę energii cząstki w czasie relatywistycznym Δt'; 2). Wzór mechaniki kwantowej: ΔE ∙ Δt ⩾ ℏ/2, gdzie ΔE i Δt dotyczą natury kwantowej zgodnie z nieoznaczonością Heisenberga. Podaj przypadki w naukowych badaniach fizycznych, np. w obserwacji zjawisk w przyrodzie lub podczas wygenerowanych zjawisk w eksperymencie technicznym albo w rozważaniach fizyki teoretycznej, w których oba wzory są ze sobą zgodne, tj. "wzór relatywistyczny = wzór kwantowy" i można postawić zgodnie w domenie metody naukowej równanie ΔE' ∙ Δt' = ΔE ∙ Δt? Czy przypadek takiej zgodności wykorzystuje się w fizyce?

Odpowiedź: Różnica fizyczna między podanymi wzorami 1) i 2) wynika z tego, że dotyczą one dwóch różnych teorii: mechaniki relatywistycznej i mechaniki kwantowej, które opisują cząstki i układy w odmiennych kontekstach. Różnica fizyczna między wzorami ΔE′⋅Δt′≥ℏ/2 w fizyce relatywistycznej a ΔE⋅Δt≥ℏ/2 w mechanice kwantowej polega na różnych kontekstach ich zastosowania, choć oba opisują ograniczenia na jednoczesne poznanie wartości energii i czasu. Zgodność obu wzorów występuje wtedy, gdy mierzymy relatywistyczną energię cząstki ΔE' w czasie Δt', ale jednocześnie uznając je za wielkości kwantowe.

Wzór 1: Relatywistyczna zasada nieoznaczoności

ΔE′ ⋅ Δt′ ≥ ℏ/2

ΔE' oznacza relatywistyczną zmianę energii cząstki, a Δt' to relatywistyczny czas, mierzony w układzie odniesienia poruszającym się względem cząstki z dużą prędkością (bliską prędkości światła). Ten wzór dotyczy cząstek poruszających się z prędkościami relatywistycznymi i bierze pod uwagę efekty szczególnej teorii względności, np. dylatację czasu i relatywistyczną zmianę energii.

Wzór 2: Zasada nieoznaczoności Heisenberga

ΔE ⋅ Δt ≥ ℏ/2

ΔE i Δt odnoszą się do wielkości kwantowych i wynikają z zasady nieoznaczoności Heisenberga. Opisują fundamentalną nieoznaczoność energii i czasu w systemach kwantowych, gdzie cząstki są traktowane jako obiekty o naturze falowej i podlegają probabilistycznym prawom mechaniki kwantowej.

Główna różnica:

Relatywistyczna zasada nieoznaczoności (wzór 1) uwzględnia efekty związane z dużymi prędkościami i relatywistycznymi zmianami energii oraz czasu, w których zmienne (ΔE' i Δt') zależą od układu odniesienia. Wzór relatywistyczny bierze pod uwagę efekt dylatacji czasu i zmianę energii wynikającą z relatywistycznych prędkości. Mechanika kwantowa nie zajmuje się takimi efektami.
Zasada nieoznaczoności Heisenberga (wzór 2) odnosi się do systemów kwantowych, niezależnie od prędkości cząstki, i wyraża fundamentalną nieoznaczoność związaną z pomiarami energii i czasu w układach kwantowych. Zasada ta dotyczy małych, kwantowych obiektów, takich jak elektrony, fotony, podczas gdy wzory relatywistyczne dotyczą obiektów poruszających się z prędkościami bliskimi prędkości światła.

Zgodność obu wzorów
Oba wzory mogą być zgodne i równoważne w pewnych przypadkach, kiedy rozpatrujemy cząstki o dużych prędkościach, ale wciąż traktowane jako obiekty kwantowe. Z takim przypadkiem mamy do czynienia w dziedzinie kwantowej teorii pola i w kontekście fizyki cząstek elementarnych.

Przykład zastosowania:
Istnieją sytuacje, w których oba wzory mogą być stosowane jednocześnie, tj. gdy konieczne jest rozważenie zarówno efektów kwantowych, jak i relatywistycznych. Eksperymenty z cząstkami relatywistycznymi: Na przykład w zderzeniach wysokoenergetycznych w akceleratorach cząstek (np. w CERN), gdzie cząstki poruszają się z prędkościami zbliżonymi do prędkości światła. W takich przypadkach zarówno mechanika kwantowa (opisująca cząstki jako obiekty o nieoznaczoności Heisenberga), jak i teoria względności (opisująca relatywistyczne efekty związane z ich energią i czasem) muszą być brane pod uwagę:

Badania nad cząstkami w akceleratorach: W zjawiskach takich jak produkcja cząstek w zderzeniach w akceleratorach (np. w CERN-ie), cząstki poruszają się z prędkościami bliskimi prędkości światła, a jednocześnie podlegają kwantowej zasadzie nieoznaczoności. Cząstki takie jak elektrony czy miony wykazują zarówno właściwości relatywistyczne, jak i kwantowe. W takim przypadku obie nieoznaczoności mogą być zastosowane w analizach pomiarowych, choć z różnymi korektami zależnymi od kontekstu.
Teoria pól kwantowych (QFT): W fizyce teoretycznej, gdzie kwantowa teoria pola łączy mechanikę kwantową z relatywistycznymi równaniami ruchu (np. równanie Diraca), oba wzory mogą być ze sobą zgodne. W QFT, operatorzy energii i czasu podlegają ograniczeniom wynikającym zarówno z zasady nieoznaczoności, jak i z relatywistycznych efektów dylatacji czasu.
Promieniowanie Hawkinga: W pewnych zjawiskach astrofizycznych, takich jak procesy w pobliżu horyzontu zdarzeń czarnych dziur, obiekty podlegają efektom zarówno kwantowym, jak i relatywistycznym. Istnieje potrzeba jednoczesnego uwzględnienia dylatacji czasu i kwantowych fluktuacji energii. Promieniowanie Hawkinga z czarnych dziur — teoretyczne rozważania sugerują, że proces emisji cząstek przy horyzoncie zdarzeń łączy relatywistyczne efekty i zasady kwantowe, gdzie nieoznaczoność energii i czasu łączy obie dziedziny.

Teoretyczne badania:

Kwantowa grawitacja: Przy próbie połączenia mechaniki kwantowej i teorii względności (np. w teorii strun czy kwantowej teorii pola w zakrzywionej czasoprzestrzeni) można rozpatrywać sytuacje, w których relatywistyczna i kwantowa zasada nieoznaczoności są równoważne. W tych teoriach przewiduje się, że w ekstremalnych warunkach (np. w pobliżu czarnych dziur) oba wzory mogą się nakładać i opisywać te same zjawiska.

Podsumowanie:
Zatem zgodność wzoru relatywistycznego z kwantowym można zaobserwować w fizyce cząstek elementarnych przy wysokich energiach, szczególnie w kontekście badań relatywistycznych cząstek w akceleratorach, czy też w zjawiskach teoretycznych, takich jak promieniowanie Hawkinga. W takich przypadkach oba wzory można traktować jako równoważne, gdzie ΔE' ∙ Δt' ≈ ΔE ∙ Δt. Zgoda między tymi wzorami może być postawiona w przypadku, gdy układ fizyczny jest jednocześnie opisywany przez relatywistyczną i kwantową teorię – czyli w sytuacjach, gdzie zarówno relatywistyczne efekty dylatacji czasu, jak i kwantowa zasada nieoznaczoności muszą być brane pod uwagę. W takich przypadkach zmiany energii i czasu wynikające z teorii relatywistycznej muszą być zgodne z zasadą kwantową.