Jak Robakks obala Szczególną Teorię Względności

Metoda

Działanie Robakksa: wygumkowanie "pociągu Einsteina" i zablokowanie manneta.

*

Robakks z manntem podyskutowali pod notką Robakksa pt. "Dlaczego można obalić Szczególną Teorię Względności"... i się wzajemnie zbanowali.

I tak w idei działania Robakksa dalej pozostały dwa układy odniesienia.

Zatem kto nie banuje, ten blogideę marnuje.

*
Czym różni się fizyka od geometrii w metodzie opisu zjawisk w przyrodzie i układach technicznych?
*

20.04.2023

Krótka historia. Platon umieścił obserwatora w jaskini. Jednak ona się nie porusza. Galileusz umieścił obserwatora pod pokładem okrętu i on już się w nim z nim porusza. W idei Einsteina obserwator umieszczony jest w wagonie oraz w windzie. Współcześnie miliony osób jest w różnego rodzaju pojazdach. Ponadto człowiek jest na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Zatem nie obserwujemy już tylko ruchu cienia na ścianie jaskini. Jesteśmy w poruszających się maszynach. Czy jak w prezentacji obrazu w "jaskini platońskiej" techniką mobilną człowiek czyni zmysłom "cienie" obrazu rzeczywistości? Cień to jeszcze fizyka czy już geometria?

W idei Szczególnej Teorii Względności tworzone są ułożenia "pociągu Einsteina" czyli rozchodzenie się światła w wagonie jadącego pociągu, np:

A. v = 0 obraz na peronie i w wagonie oraz v = const. > 0 obraz w wagonie.	B. v = const. > 0 obraz na peronie.

W przypadku ułożenia A obraz ukazuje model rysunkowy prezentacji p/w zjawiska. Gdy wagon pozostaje w spoczynku, to taki sam obraz jest dla osoby na peronie i pasażera w wagonie. Taki sam obraz jest również w układzie odniesienia pasażera, gdy wagon porusza się ruchem prostoliniowym ze stałą prędkością. Zatem pasażer nie dostrzega zmiany pomiędzy v = 0 oraz v = const. > 0.

Zmiany w rysunku - wygumkowana część wagonu na rysunku A oraz dziurki w ściankach wagonu na rysunku B.

Założenie: wagon nie zmienia natury zjawiska. Czy wagon jest w spoczynku, czy w ruchu, to światło przemieści się w przestrzeni tak samo. To po co ta sztuka? Obserwator w wagonie nie ma nic do powiedzenia. U niego nic się nie zmieniło. Za to obserwator na peronie ma dwa obrazy rozróżniające prezentację ruchu względnego. W pierwszym obrazie wybrał elementy graficzne reprezentujące model zjawiska. I uznał, że są one ułożone zgodnie względem zdarzenia fizycznego. Zatem w tej idei dobranych składników ułożeń w przypadku A, "ułożenie fizyczne = ułożenie geometryczne". I interesuje go, jaki byłby opis ułożenia fizycznego względem ułożenia geometrycznego w przykładzie B? Rzeczywiście (fizycznie) w układzie B jest zawsze tak samo, jak w układzie A, ale on widzi inny obraz w ułożeniu geometrycznym, gdy wagon porusza się. Zatem dysponując metodą pomiarową na peronie chciałby zmierzyć zjawisko względem poruszającego się wagonu. Ponieważ względem nieporuszającego się wagonu to on już posiada poznanie.

I tu obserwator na peronie wykorzystuje "haczyk". Zna zjawisko w wagonie będącym w spoczynku, podobnie jak w laboratorium będącym w spoczynku i takie samo jest na peronie. Natomiast obserwator w wagonie zna zjawisko w wagonie będącym w ruchu i jest to taka sama wiedza, gdy wagon jest w spoczynku. Dlatego to obserwator na peronie kreuje opis zjawiska swoją miarą w obu przypadkach, tj. dla v = 0 i v = const. > 0

A jak obserwator na peronie nie ma "haczyka"? Co może uczynić obserwator na peronie, jeżeli obserwuje zjawisko zachodzące w układzie będącym w ruchu, które nie zachodzi w jego układzie będącym w spoczynku? Jeżeli nauczy się transformacji ze znanego zdarzenia w układzie będącym w spoczynku do nieznanego będącego w ruchu, to czy będzie posiadł również transformację odwrotną z układu pozaziemskiego do poznania, posiadania o nim wiedzy w układzie ziemskim?

W idei Wielkiego Wybuchu wszystko co istnieje widzialne i niewidzialne powstało/staje się w ruchu względem siebie. Co zatem jest w obrazach Wszechświata co dzieje się, a w zasadzie działo się, tam w ruchu, a nie działo się i nie dzieje się  na Ziemi?

Zagadka: co uczynił obserwator na peronie, gdy nauczył się opisu "ułożenie fizyczne = ułożenie geometryczne" dla v = 0 i v = const. > 0 wagonu i światła? Odpowiedź jutro. Podpowiedź jest pod notką.

21.04.2023

Wyrocznia  Robakksa - "linie prostopadłe przecinają się pod kątem prostym dla v=0,  v = const. > 0, v =/= const."

Zmiany w rysunku - zmiana położenia źródła. Dobierając ułożenie fizyczne obserwatorzy zmienili położenia źródła światła umieszczając je po sufitem wagonu.

A'.	B'.

Tu już ewidentnie rysunek czyni iluzję (pomyślał obserwator na peronie). To już na pewno nie jest fizyka. Startup fizyki był w ułożeniu dobrania ufizycznień (czas, promień światła, wagon jako układ w spoczynku) względem wybranych elementów graficznych na pierwszym rysunku A (t=0). Ruch wagonu zmienia jego położenie względem peronu. Jednak promień geometryczny był dalej równoległy dla dla v = 0 i v = const. > 0 w obu przypadkach A i B. Tym razem jest pod kątem względem źródła światła i podłogi w chwilach t0 i t2

Na taką magię rysunku w metodzie obalania STW Robakksa jest sposób odczarowania, taki: "Po wymówieniu zaklęcia: "ZGIŃ, PRZEPADNIJ" omam znika" - Robakks. Ten oman czyni rysunek a nie geometria, ponieważ geometria nie czyni takich sztuczek, w tym przypadku w niej jest fizyka ulokowana w startupie rysunkowym. Rysunek B' to ścieżka na manowce. Zatem u Robakksa rysunek dosięgła gumka czyniąca wymazanie wagonu.

Tymczasem tu dokonamy jeszcze jednego eksperymentu rysunkowego wykorzystując wyrocznię Robakksa.

Zmiana rysunku - zamiast wagonu winda.

A". v = 0 obraz na parterze i w windzie oraz v =/= const. obraz w windzie.	B". v =/= const. obraz na parterze i w windzie. Winda porusza się w dół.

Dla v =/= const. w przypadku wagonu zmiana prędkości (przyspieszenie oraz hamowanie) czyniona jest za pomocą układu technicznego. Na rysunku w windzie jest inaczej. Gdy porusza się w górę, to działa układ techniczny, a gdy porusza się w dół, to winda spada swobodnie - "działa grawitacja". Jednak ruch światła jest niezmienny na rysunkach, taki sam w wagonie i w windzie.

Spotkanie obserwatora na peronie z obserwatorem na parterze:

- Parterowy mówi do peronowego: U mnie na rysunku techniczna zmiana prędkości i grawitacja(!) zmieniają tor światła. Zatem u ciebie techniczna zmiana prędkości zmienia tor światła.

- Peronowy do parterowego: U mnie na rysunku jest v = const. > 0, nie ma grawitacji w rysunku modelu wagonowego, fotony nie spadają ze źródła światła przy suficie wagonu.

- Parterowy do peronowego: Techniczna zmiana prędkości była wcześniej od v = 0 do v = const. > 0. I twój wagon porusza się już ze stałą szybkością, tak jak u mnie winda może poruszać się ze stałą szybkością zarówno w górę, jak i w dół.

- Peronowy do parterowego: Jak u ciebie jest "grawitacja pionowa" to u mnie jest "grawitacja pozioma"?

- Parterowy do peronowego: Tak, a nawet dwie, rozpędzająca i hamująca.

Zatem co może powstać ze spotkania dwóch obserwatorów z urojeniami geometrycznymi?

Do parterowego i peronowego podeszła gumka Robakksa, i pyta: W czym mogę pomóc?

*
23.04.2023 r.

Rysunki B i B' ukazuje różnicę położenia wagonu w rzeczywistym terenie oraz w "rysunkowym terenie". W rysunkowym/geometrycznym ułożeniu maksymalna droga jaką pokona wagon w czasie zjawiska pomiędzy zdarzeniami emisji promienia światła ulokowanego przy suficie wagonu i jego dotarciem do podłogi wagonu równa się połowie długości wagonu. Co wynika z tego, że prędkość wagonu v = const. > 0. Wówczas źródło świata w chwili t_o = 0 jest nad lewą ścianką wagonu chwili t_n > 0.

Z szybkością u = c + v oddala się geometrycznie punkt na podłodze pod źródłem światła względem punktu źródła światła pod sufitem.

Rejestrowany czas obserwatora w wagonie, który jest obserwatorem spoczywającym względem zjawiska:
- czas Δt' pomiędzy zdarzeniami emisji promienia światła i jego dotarciem do podłogi.

Rejestrowany czas obserwatora na peronie, który w "ruchu geometrycznym" porusza się z prędkością v względem zjawiska:
- czas Δt pomiędzy zdarzeniami emisji promienia światła i jego dotarciem do podłogi.

(cΔt)² = (cΔt')² + (vΔt)²

(Δt)² = (Δt')² + (v/c * Δt)²

(Δt')² = (Δt)² - (v/c * Δt)²

(Δt')² = (Δt)² * [1 - (v/c)²]

(Δt')² = (Δt)² * [(1 - (v/c)²]

(Δt)² = (Δt')² / [(1 - (v/c)²]

Δt = Δt' / √ [ (1 - (v/c)² ]

Obserwator w poruszającym się wagonie z prędkością v = const. > 0 w dowolnej chwili włącza źródło światła i ma połączone zegary mierzące czas pomiędzy zdarzeniami z nadajnikiem, który wysyła do obserwatora na peronie SMS-y początku i końca zjawiska. Te wiadomości nadejdą do obserwatora na peronie z szybkością c. Czas pomiędzy zdarzeniami początku i końca zjawiska będzie inny niż dla v = 0.

I wobec dzieła sztuki rysunku działa "gumka Robakksa". Ponieważ obserwator na peronie nie wie kiedy i gdzie w terenie obserwator w wagonie włączy światło i zajdą zdarzenia zjawiska. Jednak za pomocą rysunku opisu ruchu promienia światła, fali elektromagnetycznej, fotonów oraz idei i miary "czasu względnego" może upływem czasu w swoim układzie w będącym spoczynku "wniknąć" w upływ czasu w układzie poruszającym się. Zatem w tym ułożeniu jeden dzień może być jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień, ale to już jest inna historia.