SMS do Galileusza

Technologie, Badania i rozwój/Nauka

Magiczny telefon komórkowy

Przesłanka [ 1 ]: Zamknięty w układzie inercjalnym układ pomiaru prędkości w żaden sposób bez ingerencji z zewnątrz nie byłby w stanie rozpoznać, czy układ porusza się ze stałą prędkością, czy stoi w miejscu.

Rys.

1. Działanie: porównanie dla v =0 i v = const. > 0 zgodności wyników obliczenia w układzie A prędkości układu B z wiadomością o prędkości wysłaną z układu B.
   
2. Układ A jest w spoczynku.
3. Układ B jako Us jest w spoczynku, a jako Um jest mobilny w ruchu jednostajnym prostoliniowym.
4. W układzie B jest urządzenie, symbolicznie ukazane jako telefon komórkowy (Tk), liczące impulsy elektryczne.
5. Impulsy elektryczny reprezentuje "pik", który symbolizuje maksymalną amplitudę zmiany natężenia pola elektrycznego fali elektromagnetycznej. Na każdą dł. f.em. przypadają 2 piki.
   
6. Szybkość fali elektromagnetyczne c (~300 000 km/s) -  Wikipedia, prędkość światła, poglądowa "symulacja obrazuje przybliżony czas potrzebny światłu, aby pokonać dystans dzielący Ziemię i Księżyc".
7. Odcinek D stanowi dystans jaki pokonuje fala elektromagnetyczna w ciągu 1 sekundy.
8. Odcinek L stanowi dystans od punktu emisji do punktu odbioru fali elektromagnetycznej.
9. Odcinek Δx stanowi dystans przemieszenia się układu B z prędkością v = const. > 0.
10. Okresy czasu Δt₀ jest czasem w układzie A, a okres czasu Δt jest "czasem w układzie B" (wg opisu dylatacji czasu).

Opis:

1. Odcinek D jako idea odniesienia.
Umownie, bez układu B: emisja przez nadajnik w ciągu 1 sekundy fal.em. wyznacza dystans D zawierający n - krotność długości fali, D = n * λ.  Co w układzie B będącym w spoczynku nie zachodzi, ale wówczas taki sam dystans można by ułożyć z wielokrotności (w) odcinków L, w = D/L. W układzie B układ pomiarowy Tk pochłania/liczy piki fal. Zatem w idei odniesienia, jeżeli w odcinek D, w odległości L od źródła emisji f.em, wprowadzi się Tk dla v =0, to pozostanie tylko ilość f.em. przed nim. Gdy Tk porusza się z prędkością v = const., to pokonuje odcinek Δx, przy czym v = Δx/Δt₀. Ujmując poglądowo: tym samym mija m - krotność f.em., Δx = m * λ. Tyle fal.em. ile mija umownie przed sobą, to tyle fal.em. przybywa pomiędzy nim i źródłem f.em. wewnątrz układu B, szkic idei:

L + ~~Δx(~~)~~~~~~~~~~~~~~~~~ D
L + Δx

Δx przesuwa się wzdłuż umownej drogi (D) składającej się z odcinków dł. fal. em.
Δx (~~) przesunięcie od 2 dł. f.em.
Ilość pików (Ip) wynosi 4, Ip = m * 2, (m = 2), na każdą długość f.em przypadają 2 piki.

Zatem w tym ułożeniu:

(1.) v = Δx / Δt₀ = m * λ / Δt₀

Jednak Δx i Δt₀ są poza układem B, są w układzie A. I trzeba nim "wejść" w układ B.
Czy transformację pomiaru w A, jako pomiaru w B, uczyni ułożenie dylatacji czasu?

(2.) Δt = γ * Δt₀ => Δt₀ = Δt / γ

Idea i miara (?):
Zjawisko w układzie A: układ B mija umownie dł. f.em.
Zjawisko w układzie B: układ Tk liczy rzeczywiste piki.

Wikipedia:

*

[ 1 ] - Przesłanka ułożona z inspiracji Galileusza wskazanej w notce pt. "Dlaczego Einsteina uważa się za twórcę teorii względności..."