bardzo wschodnia wieś, zenkobalanga, jaszczur i mysz

Tu - dziś wieczorem - balanga.

Sąsiad - 2 chałupy ode mnie - na 50-kę życia i iluślecie pożycia - ponoć trzy bandy zakontraktował, w tym - Zenka.

Ponoć Zenek to kuzyn partnerki sąsiada, ponoć już tu kiedyś był, dwa kawałki zaśpiewał i poooszyyybooowaaaał...

Matko... tu niedaleko w Zenka jajkami rzucali...

No ale - to problem Zenka i rzucających.

Mój inny. Maleńki, Prywatny. Tzw. strefa komfortu... (nie lubię wyrażenia, ale przecież, w tych okolicznościach - trafne).

Gdy mi Sołtys (tak, tak! celowo z wielkiej)*, bardzowschodni, Zenka puszczał, ja - w odwecie, a co! - Kazika. Albo Janerkę. Albo Nosowską. No!

Taki turniej, na głośniki. Moje słabsze, ale to o teren, o moją okolicę chodzi. O zagłuszenie intruza-Czarnego Luda. Nie naruszałam strefy komfortu Sołtysa. W ogóle - nie naruszam...

No i Sołtys (tak, tak! celowo z wielkiej) z 7 chałup dalej i po drugiej stronie, w dodatku - z odtwarzacza.

A Zenek - blisko - na żywo - z krwi, ciała... i te oczy, te oczy...

Matko!

Być myszą. Najlepiej polną. Albo ogrodową ---

nie domową [...]

[...]

Zaszyć się w mysią dziurkę na czas, kiedy zły Boreasz

szukać mnie będzie zimnymi palcami kościstymi,

by gnieść moje małe serce pod blaszką swego szponu ---

tchórzliwe serce mysie ---

kryształ palpitujacy.**

Trochę przesadziłam?

No, tak, bo to mądry, bolesny wiersz, na poważniejszą okazję, bo z poważnego doświadczenia wywiedziony.

Ale poezja ma dziś i taki walor: zeszła (wedle tęsknot o strzesze?) "na ulice" (murale, wlepy, afisze i malunki na chodnikach, schodach, na przystankach...)

Poezja jest żywa, póki żyje, czyli: ma odbiorcę.

Ale odbiorca ma sąsiadów...

Ja z moją muzyką i moją poezją do sąsiadów nie lezę. A sąsiad (obiecał mu wyborczo Morawiecki, pamiętam) może, co chce, o każdej godzinie, w dowolnej skali?

Poezja (pracuję! trochę, wreszcie) i Zenek... te oczy, ten głos! - przez moją bramę Zenek przelezie?

Póki co ryjówki i jaszczury idą, tj. Znajda jako łup/dar przynosi. O, takie, malusie: