tu...

BŁOGOSŁAWIONYCH, ZDROWYCH, RODZINNYCH

ŚWIĄT NARODZENIA PAŃSKIEGO

dla wszystkich...

(świętujących:)

aktualna stajenka, aktualna choinka - i ostatni wiersz:

zachrzęścił jak perły pierwszy ruch

lulajże Jezuniu

widziadło śnieżycy wyszydza to świszcze

dłoń trędowatą raniące o głóg

wiesz w łunie wigilii śpiewają chórmistrze

krzewino zaiste zrodził się bóg

lulajże Jezuniu lulajże lulaj

ty nigdy nie będziesz chodził o kulach

ach ślepi ach głodni nakryci gazetą

po bramach śpią ludzie centurie chór

im sianem stajenki jest asfalt i beton

z ciał można ułożyć piękny wzór

lulajże człowieku lulajże lulaj

ulubione pieścidełko samotności

/Józef Czechowicz, Wigilia; z tomu Nuta człowiecza; wyd. pośm. 1939/

gdyby przeżył, gdyby pisał, kto wie...byłby największym z XX-wiecznych, polskich poetów? według mnie - tak, chyba...

„nuta człowiecza” (z tytułu tomu), vanitas vanitatum z wiersza - to jego odczytanie pastorałki Lulajże Jezuniu

zmienił wymownie refren intertekstu (samotność), przesunął akcenty postaciowania (ku człowiekowi, ku ciału, ku samotności)…

unikał, konsekwentnie interpunkcji i wielkich liter, ale tu je zostawił… nie lekceważył świętości...

wiersz najpiękniejszy z pięknych, bolesny i czuły, zanurzony w głosach tradycji i pejzażach współczesnych, liryczny i starannie skonstruowany...

włączę do tomiku, bo powolutku robimy...