tuż...

Maryjo czysta, błogosław tej,

Co w miłosierdzie nie wierzy.

Niech jasna twoja strudzona dłoń

Smutki jej wszystkie uśmierzy.

Pod twoją ręką niechaj płacze lżej.

Na wigilijny ześlij jej stół

Zielone drzewko magiczne,

Niech, gdy go dotknie, słyszy gwar pszczół,

Niech jabłka sypią się śliczne.

A zamiast świec daj gwiazdę mroźnych pól.

Przyprowadź blisko pochód białych gór,

Niechaj w jej okno świecą.

Astrologowie z Chaldei, z Ur,

Pamięć złych lat niech uleczą.

Zmarli poeci niechaj dotkną strun

Samotnej zanucą kolędę.

                                                                /Czesław Miłosz, Modlitwa wigilijna; 1938/

czwarty wiersz

teolodzy nie mają wątpliwości, że Miłosz upraszcza, ba - grzeszy w rozpoznaniach chrześcijańskiej doktryny

zarazem, piszą niektórzy, właśnie ten wiersz – wigilijny, a bez Dzieciny, modlitewny, a z „drzewkiem magicznym”! - to najdoskonalszy przykład "syntezy mariologicznych intuicji chrześcijaństwa"…

według tych intuicji pobożność dowartościowuje kobietę…

no, tak…

ale poeta to nie teolog

no i ja teolożką nie jestem

na szczęście...

„Niedoskonała nasza ziemska miłość” (Stare kobiety)

zatem pobożność z klamrowego wezwania (dwa pierwsze i dwa ostatnie wersy wiersza-modlitwy) - byłaby pobożnością "u początku wiary"*?

Maryjo czysta, błogosław tej,

Co w miłosierdzie nie wierzy

[…]

Zmarli poeci niech dotkną strun

Samotnej zanucą kolędę.

- przyjmuję!

czemu nie?

* https://www.osservatoreromano.va/pl/news/2021-03/pol-003/u-poczatkow-wiary-w-ur-chaldejskim.html

foto: Jerzy NOWOSIELSKI, Matka Boża Orantka z teki "Mandylion", ed. 13/19, 2019

ps. "stare kobiety" w poezji... duży temat...