W Wielki Piątek, w Wielką Sobotę i w Wesołą Niedzielę, a potem...

zbyt wiele tu, na Salonie, nieludzkich emocji i osądów, pozostawiam więc bez komentarza porażający wiersz Aleksandra Wata, napisany na miesiąc przed samobójczą śmiercią.

Zbyt trudna to biografia i ważna twórczość, by płochym komentarzem rozmywać sens autentycznego doświadczenia.

XXXXX

Oddalam się od ołtarza. Oni szukać mnie zaczną. Boso, po ostrych kamieniach, wrócić by mi. Tam moje miejsce.

Gdybym mogła drętwe palce włożyć w rany Człowiecze...

Powiedział mi jednak: "Noli me tangere":

Maria Magdalena natomiast stała przed grobem płacząc. A kiedy [tak] płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?» Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?» Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Nauczycielu! Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: "Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego"». Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: "Widziałam Pana i to mi powiedział".

W tym niezwykłym, strasznym i dojmującym czasie życzę Państwu dobra i miłosierdzia, które od dobrego i miłosiernego Pana przychodzi.

Sobie oraz moim bliskim życzę jednak przede wszystkim bliskości, prawa dotknięcia i zatrzymania.