Gończy polski, inaczej zwany jako ogar pułkownika Pawłusiewicza jest to niezwykła rasa psów, gdyż jako jedna z nielicznych pochodzi z Polski.

Pochodzenie gończego polskiego
Szczegółowe opisy rasy można znaleźć w XIX-wiecznej literaturze łowieckiej. Tradycję hodowli polskich psów myśliwskich kontynuowano po II wojnie światowej. Szczególny wkład w tworzenie rasy wnieśli płk Józef Pawłusiewicz i płk Piotr Kartawik. Pierwszy hodował psy większe i cięższe, drugi lżejsze o umaszczeniu czarnym podpalanym w przeciwieństwie do czaprakowatych psów płk Kartawika. W latach 60. XX wieku oba typy zostały wpisane do księgi wstępnej jako ogar polski (ang. Polish Hound).

Gończy polski - charakter
Gończe polskie uwielbiają spacery, niezależnie od pogody i pory roku. Są odporne na różne warunki atmosferyczne i mogą mieszkać w budzie. Chętnie przebywają na powietrzu. Mają też silny instynkt stróżowania – szczekają, gdy pojawi się intruz. Z drugiej strony, dość łatwo je nauczyć akceptowania gości. Psy te w wychowaniu bywają trudne. Są szalone, pełne energii, wszędzie ich pełno, jednak dobrze wychowane nie sprawiają problemów, są niesamowicie oddane swojej rodzinie.

Umiejętności gończego polskiego
Gończy polski, mimo średniego rozmiaru, jest mocnym i śmiałym psem, wyspecjalizowanym w polowaniu na dużą zwierzynę płową i czarną (jelenie, sarny, dziki). W niektórych regionach, zwłaszcza w górzystych obszarach Polski południowej, gdzie wytrzymałość i wytrwałość są szczególnie pożądane, gończy polski był wykorzystywany również podczas polowań na drobniejszą zwierzynę, jak lisy i zające. Innym psem myśliwskim jest beagle.
Większość gończych polskich lubi pływać i chętnie aportuje. Świetnie sprawdzają się też na torze agility. Gończe polskie mogą także brać udział w konkursach pracy dzikarzy, tropowców i posokowców.
Zobacz też: Imię dla psa. Jak nazwać swojego pupila?
KJ
Komentarze
Pokaż komentarze (7)