Pekińczyk - samodzielny pies. Nie nadaje się dla dzieci

Pekińczyk to pies o słodkim wyglądzie, jednak jego trudny charakter sprawia, że nie jest to psi ideał.

Jeśli marzysz o psie całkowicie podległym i zupełnie oddanym, nie kupuj pekińczyka. Jest to pies, który charakteryzuje się dużą samodzielnością. Da się pogłaskać, ale tylko wtedy, gdy naprawdę będzie miał na to ochotę. Pekińczyk sam podejmuje decyzje i właściciel musi się z tym pogodzić. Gdy ma ochotę się pobawić, opiekun powinien wtedy rzucić wszytko i zając się pupilem. W drugą stronę to jednak nie działa.

Podobnym usposobieniem charakteryzuje się pies rasy chow chow i cocker spaniel.

Pochodzenie pekińczyka

Pekińczyk to jedna z najstarszych ras, najprawdopodobniej został wyhodowany w Mandżurii, skąd trafił na dwory cesarskie w Chinach. Posiada wspólne korzenie z shih-tzu, papillonem, chihuahuą i mopsem.

Według legendy pies ten towarzyszył Buddzie i miał zdolność do przemiany w lwa, kiedy właścicielowi zagrażało niebezpieczeństwo. Legenda ta mówi, że pekińczyk powstał poprzez połączenie lwa z małpką. Lew tak mocno zakochał się w małpce, że poprosił Buddę o zmniejszenie go do jej rozmiarów, w zamian oferując mu swą siłę i status króla zwierząt. 

W Chinach psy te były traktowane niemal jak bóstwa, mieszkały na dworach cesarskich oraz w świątyniach, a ich właścicielem mógł być tylko i wyłącznie cesarz i jego najbliższa rodzina. Miały swoje komnaty i specjalnych opiekunów, którzy zajmowali się nimi całymi dniami. Wokół pałacu nie można było trzymać innych psów, aby chronić pałacowe pekińczyki przed chorobami. Kradzież pekińczyka była karana śmiercią. Według Chińczyków, pekińczyk odpędza złe duchy. 

Do XIX wieku rasa ta występowała tylko w Chinach. Pierwszy pekińczyk trafił do Europy na dwór królowej Wiktorii, która nadała mu imię Looty, czyli łup. Do dziś można oglądać jego podobiznę w Muzeum Przyrodniczym w Londynie.

Charakter pekińczyka

Pekińczyk zachowuje się jak psi arystokrata. Jest to pies bardzo elegancki, poruszający się z dużą gracją. Na jego względy i miłość trzeba sobie zasłużyć, a proces oswajania  trwa długo. To pies tylko jednego pana, którego kocha ponad wszytko. Jest lojalny i oddany, ale zlekceważony potrafi się naburmuszyć. Nie lubi zmian. 

Pekińczyk nie jest psem dla osób aktywnych. Ma krótkie łapki, dlatego szybko się męczy na spacerach. Szybko załatwia potrzeby fizjologiczne i wraca do domu. 

Pekińczyk nie jest też psem stróżującym ani obronnym. Z radością wita obcych - przyjaciół, sąsiadów, a nawet... złodziei. 

Pekińczyk nie dla dzieci

Pekińczyk to pies, który potrafi być bardzo zawzięty i niezależny. Jego wychowanie nie należy do najłatwiejszych zadań.

Pekińczyk nie dogaduje się dobrze z dziećmi. Nie nadaje się zwłaszcza dla małych dzieci, gdyż ma dość duże gałki oczne, które szczególnie w okresie szczenięcym są szczególnie narażone na urazy i mogą być łatwo uszkodzone przez maluchy. Dzieci mogłyby też naruszać jego przestrzeń osobistą, co mogłoby zdenerwować czworonoga. 

Jeśli myślisz o psie, a w domu masz dzieci, dobrym wyborem - całkowitym przeciwieństwem pekińczyka jest inteligentny, pełen radości border collie oraz lojalny labrador retriever, który uwielbia dzieci i kąpiele

Problemy zdrowotne pekińczyka

Co musisz wiedzieć zanim kupisz pekińczyka? Warto pamiętać, że pekińczyk - podobnie jak buldog francuski - narażony jest na liczne choroby. Gdy wybieramy psa tej rasy, zwróćmy uwagę, czy nie ma problemu z oddychaniem. Zespół oddechowy ras krótkoczaszkowych to najgroźniejsza i zarazem najczęstsza przypadłość pekińczyków, związana głównie z budową ich głowy.

Pekińczyk ma też sierść skłonną do kołtunienia, dlatego przynajmniej raz w tygodniu powinno się pieska tej rasy wyszczotkować, co zajmuje około godziny. Warto też przy tym systematycznie przemywać jego charakterystyczne wyłupiaste oczka. Co kilka dni należy też przetrzeć fałdę okołonosową.

Podczas spacerów należy szczególnie uważać na chaszcze i kolczaste krzaki. Pekińczyk przeciskając się przez nie może uszkodzić delikatne oczy. 

KJ