Koci katar. Objawy, leczenie, zapobieganie

Koci katar jest chorobą zakaźną dróg oddechowych. Przybiera postać chroniczną, niebezpieczne są powikłania. 

Koci katar to powszechne określenie na szereg chorób zakaźnych wywołanych wirusami. Pierwszy wirus to herpeswirus typu 1 (FHV-1), drugi to caliciwirus (FCV). Choroba atakuje drogi oddechowe. Zaniedbana często prowadzi do zakażeń wtórnych – wtedy odpowiadają za nią liczne bakterie.   

Na koci katar cierpią nie tylko bezdomne zwierzęta. Chorują również koty domowe – także te, które nie wychodzą nawet na spacer ze swoimi właścicielami. Wirusy można przynieść do domu na rękach, obuwiu, połach płaszcza. Najbardziej niebezpieczne dla naszych milusińskich są powikłania – mogą prowadzić choćby do zapaleń płuc. Zachorowaniu sprzyja osłabienie i ogólnie gorsza kondycja kociego organizmu. 

Zobacz też: Kot norweski leśny - charakter i opis rasy

Zarażenie kocimi wirusami 

To koty są nosicielami herpeswirusa typu 1 i caliciwirusa. I to o tyle niebezpiecznymi, że wiele osobników może być bezobjawowymi nosicielami przez całe życie. Zwykle jednak kot, który wcześniej chorował, zaraża do trzech miesięcy od ustąpienia objawów choroby. 

Gdzie znajdują się zarazki? W wydzielinach z nosa, gardła i worków spojówkowych, w kocim kale i w moczu. Jeśli mamy w domu więcej niż jednego kota to zapamiętajmy, że wspólne kuwety, kocie miski, a także transportery dla zwierząt poważnie zwiększają ryzyko przenoszenia wirusów i bakterii odpowiedzialnych za koci katar. 

Objawy kociego kataru: herpeswirus 

Decyzję o szybkim podjęcie leczenia ułatwia znajomość objawów choroby. Przede wszystkim kot staje się osowiały, nie ma apetytu, traci na wadze.

W przypadku herpeswirus kot cierpi z powodu: 

    - przewlekłego zapalenie jamy nosowej; 

    - bezbarwnej wydzieliny z nosa, która przechodzi w ropną;

    - zapalenia jamy nosowej; 

    - silnego uszkodzenia nabłonka jamy nosowej;  

    - zapalenia rogówki i spojówki oka (szczególnie niebezpiecznym efektem jest przewlekłe zapalenie spojówek);

    - wrzodów rogówki;

    - obumarcia części małżowin nosowych; 

Uwaga dla hodowców! Możliwe jest zarażenie wirusem podczas krycia. Wtedy kotkom grozi zapalenie pochwy i szyjki macicy. Jeśli dojdzie do zarażenie płodów wysoce prawdopodobne jest poronienie bądź bardzo słaby miot, który szybko umrze. 

Objawy kociego kataru: caliciwirus

Z kolei zarażenie caliciwirus grozi: 

    - zapaleniem jamy ustnej i dziąseł, nadżerki i owrzodzenia na języku lub podniebieniu.

    - przewlekłym zapaleniem jamy ustnej;

    - niechęć do jedzenia wynikająca z urażeń jamy ustnej;

    - zapalenie oskrzeli i płuc,

    - problemami z oddychaniem (jeśli u kota wystąpią takie objawy, grozi mu obrzęk płuc i śmierć);

    - obrzęk stawów i mięśni kończyń połączony z wysoką gorączką.

Weterynarze alarmują - pojawił się nowy amerykański szczep caliciwirusa, który skutkuje bardzo ostrą chorobą. Na szczęście, jak dotąd nie stwierdzono jego obecności w Europie. 

Leczenie kociego kataru 

Kuracja wymaga antybiotyków i witamin. Z jednej strony musimy pomóc organizmowi walczyć z wirusem, z drugiej – łagodzić objawy, które utrudniają kotu przyjmowanie pokarmu i picia. Chore zwierzę cierpi z powodu nadmiaru wydzielin z nosa i oczu – jeśli zlekceważymy to, kot może nawet oślepnąć. Nieodzowne będzie przemywanie oczy i nosa wacikiem namoczony w ciepłym wodzie. Bez konsultacji z weterynarzem nie stosujmy żadnych przeznaczonych dla ludzi preparatów do oczu i nosa – możemy nieodwracalnie zaszkodzić naszemu pupilowi.

Kot, podobnie jak człowiek, potrzebuje w chorobie spokoju. Najlepsze będzie łazienka: ciepła, spokojna, z dość wilgotnym powietrzem. Tam, gdzie wydzieliny szkodzą skórze, powinniśmy stosować maścią łagodzącą. Jedzenia dla chorego kota powinno silnie pachnieć, by aromat „przebił się” do kociego nosa.  

W trudniejszych przypadkach konieczny może być pokarm półpłynny, a nawet założenie sondy doprzełykowej lub kroplówki. Wszelkie leki, łącznie z ich dawkami, powinien wskazać weterynarz.  

W przypadku kociego kataru od razu musimy zadbać o osobne miski, kuwety itp. przedmioty dla chorego osobnika. Warto także po pielęgnacji chorego kota zmienić ubranie, porządnie się umyć, wymienić obuwie. 

Zapobieganie chorobie

Ogólnie przyjętym sposobem zapobiegania kociemu katarowi jest zastosowanie szczepionek skojarzonych. Ich działanie jest kompleksowe. Zwykle szczepi się koty w ósmym do dwunastego tygodnia życia. Kolejną szczepionkę podajemy po roku, następne - co trzy lata. 

Jeśli nasz pupil na stałe przebywa w domu, powinniśmy dbać o strefę buforową między mieszkaniem a otoczeniem zewnętrznym. Pomocne będą ogólne zasady higieny: krótki, płaszcze, itp. stroje oraz obuwie należy trzymać w zamkniętych szafach, szafkach lub pomieszczeniach. Dobrze także umyć ręce ciepłą wodą z odrobiną detergentu.

Kocim katarem zwierzę możne zarazić się także w trakcie krycia, dlatego należy przyjmować tylko koty zaszczepione. Dopuszczalny czas to minimum cztery tygodnie przed kryciem. Powinniśmy także odseparować ciężarne i karmiące kotki od innych kotów. Nie zaszkodzi także częste mycie kuwet, transporterów itp. przedmiotów, z którymi mają w domu styczność nasze koty. 

Źródła: vetopedia.pl, agiliscattus.pl, polki.pl

KW 

© Artykuł jest chroniony prawem autorskim. Wykorzystanie tylko pod warunkiem podania linkującego źródła.