Welsh corgi - charakter i usposobienie psa

Psy rasy corgi - to zabawne pieski o krótkich łapach, które podbiły serca ludzi na całym świecie, w tym samej królowej Elżbiety II. Są doskonałymi psami dla rodzin z dziećmi - są łagodne, posłuszne i przyjacielskie.

Welsh corgi - dla kogo?

Mówi się o nich, że to idealne psy dla rodzin z dziećmi. Pilnują śpiących niemowlaków, bawią się ze starszymi dziećmi. Zawsze pogodne, zrównoważone, mocno przywiązują się do właścicieli. Ze względu na niewielkie rozmiary nadają się do małych mieszkań. Lubią ruch na świeżym powietrzu, ale nie trzeba z nimi spacerować godzinami. Są inteligentne, chętnie uczą się nowych sztuczek. Są doskonałymi stróżami, mogą same zostawać w domu. Jedyny minus - są trochę szczekliwe.

Corgi potrafią złamać każdego i wyżebrać jedzenie.

Pochodzenie rasy

Mówi się, że corgi istniały w Walii od zawsze (są wzmiankowane już w X wieku!). Prawdopodobnie na Wyspy przywieźli je Wikingowie. Ich nazwa wywodzi się z języka staroceltyckiego i oznacza po prostu "mały pies". Przez lata były psami pasterskimi. Pomagały w pasieniu stad owiec, bydła i koni. Podgryzały nogi owiec, koni czy bydła, zaganiając nieposłuszne zwierzęta, a jednocześnie dzięki niskiemu wzrostowi unikały ich kopnięcia. W wieku XIX przestano cenić ich użyteczność, powoli stawały się psami do towarzystwa.

W Polsce pierwszy welsh corgi pembroke pojawił się w 1979 r. Była to suczka Ynghariad Cherry Blossom przywieziona z Niemiec do hodowli Lisiura Anny i Mirosława Redlickich. Jej pierwszy miot przyszedł na świat w grudniu 1980 r.

Welsh corgi cardigan są starszą rasą niż welsh corgi pembroke, różnią się też wyglądem.

Wygląd welsh corgi

Niektórym corgi kojarzą się z lisami. Mają dość muksularną sylwetkę, ale krótkie łapy. Sterczące na boki uszy i długi pyszczek. Występują w umaszczeniu rudym, płowym, śniadym i czarnym podpalanym z dodatkiem białego na piersi, brzuszku i łapach. Można też corgiego pomylić z kundelkiem - potrafi wyglądać jak klasyczny wielorasowiec!

Wyróżniamy dwie główne odmiany tej rasy: welsh corgi pembroke (z krótkim ogonem) i welsh corgi cardigan (z długim ogonem). Choć te pierwsze są bardziej popularne, to drugie są niewątpliwie starsze. Pembroke w stosunku do cardigana ma nieco bardziej trójkątną głowę i krótsze uszy – spiczaste i wyżej osadzone. Jego tułów nie jest tak wydłużony, a przednie kończyny są proste. Ma też wyżej osadzony ogon.

Corgi mają półdługą sierść i linieją praktycznie cały rok. Trzeba je zatem często wyczesywać. Tułów na krótkich łapach i obfite owłosienie sprawiają, że wnoszą do domu sporo piasku i błota. Mają też skłonności do tycia, zwłaszcza że są mistrzami w żebraniu jedzenia. Rzadko chorują, ale niektórym osobnikom przydarza się cukrzyca, padaczka bądź problemy ze stawami. Żyją 12-15 lat.

Szczeniaki corgi mają oklapnięte uszy, potem im się podnoszą.

Corgi - charakter psa

Corgi ma silny charakter i zawsze próbuje postawić na swoim. Wymaga jasno określonych zasad. Nie można mu na wszystko pozwalać, bo szybko podporządkuje sobie domowników. Ma świetną pamięć, szybko się uczy i chętnie współpracuje z człowiekiem. Jest otwarty i serdeczny w stosunku do ludzi. Z reguły nie jest agresywny i nie wchodzi w konflikty z innymi psami. Źle wychowany może przejawiać skłonności do dominacji.

welsh corgi pembroke
Przyjaźnie nastawione wobec ludzi, kontaktowe. Są pojętne i czujne. To psy rodzinne, skore do wspólnych zabaw oraz akceptujące dzieci.

welsh corgi cardigan
są spokojniejsze od pembroke, ale równie towarzyskie, inteligentne i chętne do nauki. Odważne i śmiałe, przywiązują się do swojego przewodnika i rodziny, dość spokojne z natury. Cardigany bywają wobec innych psów dość zuchwałe. W celu uniknięcia późniejszych problemów należy je wcześnie socjalizować. Cardigany chętnie biorą udział w zajęciach sportowych angażujących zarówno psa jak i właściciela, takich jak aportowanie i próby na torze przeszkód. Co ciekawe, są wykorzystywane także do odkopywania ludzi spod lawin.

Corgi - ulubieńcy rodziny królewskiej

Skąd wzięły się corgi na dworze brytyjskich monarchów? Wszystko za sprawą Dookiego, sprezentowanego 7-letniej wówczas królowej Elżbiecie II i jej siostrze w 1933 r. Na 18. urodziny królowa otrzymała suczkę tej samej rasy – Susan, która towarzyszyła jej przez kolejnych 15 lat, nawet podczas podróży poślubnej, i dała początek kolejnym pokoleniom królewskich corgich. W sumie w pałacu Buckingham mieszkało ich przez lata ok. trzydziestu psów z 14 pokoleń. Jeździły limuzynami, latały helikopterami, miały swój luksusowy pokój, a gotowali im najznamienitsi kucharze.

Książę Harry nawet żartował, że to dzięki corgim Meghan Markle została zaakceptowana przez królową. Kiedy po raz pierwszy przyprowadził narzeczoną przed oblicze babki, psy zaczęły się do niej łasić, a wcześniej, kiedy Harry przychodził sam, okropnie na niego szczekały. Obecnie królowa Elżbieta II zaprzestała już hodowli corgich, ponieważ nie chciała zostawiać swoich psów, kiedy odejdzie z tego świata. Ostatni z królewskich psów Willow zdechł w kwietniu br.

Inną miłośniczką rasy była Tasha Tudor – rysowniczka i bajkopisarka, która uczyniła te niewielkie czworonogi bohaterami swoich opowieści.