Wspólne podejmowanie decyzji medycznych

Telemedycyna albo będzie pomagać wspólnemu podejmowaniu decyzji przez lekarza i pacjenta, albo będzie pomagać centralnemu sterowaniu życiem zniewolonego społeczeństwa.

Telemedycyna dla dobrostanu zdrowia

W Hipokratejskiej etyce sztuki lekarskiej, odpowiedzialność za usunięcie naszych dolegliwości chorobowych ponosi lekarz. Takie prawo i obowiązek zawiera słowo "pacjent" oznaczające postawę cierpliwości wobec dolegliwości. Postawę ufności w etyczną i medyczną kompetencję lekarza.

Technologiczne zróżnicowanie procedur medycznych, interaktywnej diagnostyki oraz form profilaktyki czy rehabilitacji medycznej, pozwala na samodzielność w trosce o zdrowie własne i swoich bliskich. Prowadząc od postawy pacjenta cierpliwego do obyczaju wspólnego podejmowania decyzji medycznych przez lekarza i pacjenta.

Szczególne znaczenie wspólnego podejmowania decyzji, ujawnia się w diagnozach medycznych stawianych w formie tele-konsultacji. Gdy lekarz mając ograniczone warunki dla bezpośredniego badania lekarskiego, musi się oprzeć na informacjach dostarczonych mu przez pacjenta. Temu ograniczeniu możliwości poznawczych lekarza, musi odpowiadać lepsze przygotowanie pacjenta do kontaktu telemedycznego. Lepsze przygotowanie zarówno informacji medycznych, jak i wiedzy dla ich zestawień i interpretacji. Taka kompetencja, to już nie tylko wiedza i umiejętności medyczne, ale i moralna postawa gotowości pracy dla zaspakajania potrzeb dobrostanu zdrowia.

Tak dochodzimy do ekonomicznego wymiaru samopomocy zdrowia, który oprócz kompetencji oraz trudu pracy dla bezpośredniego zaspokojenia potrzeby dobrostanu zdrowia, wymaga jeszcze środków materialnych na opłacenie usługi telemedycznej.

Uważam, że silna zależność jakości tele-konsultacji, od kompetencji i motywacji pacjenta lub jego opiekuna, wskazuje, że dla właściwej efektywności publicznego systemu świadczeń opieki zdrowotnej, pacjent lub jego opiekun powinien ponosić część kosztów usługi telemedycznej. Bez ryzyka ponoszenia takiego kosztu, pacjenci lub ich opiekunowie, nie będą mieli dość motywacji do ponoszenia trudu przygotowania się do porady telemedycznej. I będą oczekiwali wykonywania wszelkich prac przygotowawczych przez lekarzy lub przez ich asystentów.

Świadczenie zdrowotne uzupełniające

Usługa Telemedyczna Kontrola Terapii powinna być zatem współpłatna jako świadczenie opieki zdrowotnej, w formie Świadczenia zdrowotnego uzupełniającego. Powiązanie obu tych innowacji medycznej i ekonomicznej, pozwalać będzie na publiczne wsparcie telemedycyny, dla wspólnego podejmowania decyzji przez lekarzy i pacjenta.  

Rys. 1. Warunki wspólnego podejmowania decyzji przez pacjenta i lekarza dzięki publicznemu Świadczeniu zdrowotnemu uzupełniającemu za usługę Telemedyczna Kontrola Terapii.

Piszę o lekarzach w liczbie mnogiej, bowiem w pierwszej fazie udostępnienia świadczenia zdrowotnego medycznego, ocenę odpowiedniości jego zastosowania dokonuje lekarz rodzinny, pracujący w placówce Podstawowej Opieki Zdrowotnej.  

To tutaj lekarz rodzinny, o ile ordynując konkretną terapię nie jest całkowicie pewien jej skuteczności, powinien wskazać na potrzebę i możliwość skorzystania z tele-konsultacji. Drugim warunkiem udostępnienia przez lekarza rodzinnego prawa do tele-konsultacji świadczenia zdrowotnego uzupełniającego, jest jego ocena kompetencyjnego przygotowania pacjenta lub jego opiekuna do skorzystania z telemedycznej konsultacji u lekarza specjalisty. Wszystkie te działania powinny być elementem obecnego świadczenia zdrowotnego podstawowej opieki zdrowotnej, wskazanego na rysunki cyframi 1. 

Podjęcie drugiego działania już samodzielnie przez pacjenta lub jego opiekuna, może nastąpić w ile nie nastąpi poprawa stanu zdrowia oczekiwanego w podjętej terapii. Korzystając z otrzymanego uprawnienia do świadczenia zdrowotnego uzupełniającego, wskazanego na rysunku cyframi 2, pacjent lub jego opiekun nawiązuje kontakt z uprawnioną przez płatnika (w ramach Programu) placówką Ambulatoryjnej Opieki Specjalistycznej. Umawiając termin tele-konsultacji z właściwym lekarzem specjalistą.  

Telemedyczna Kontrola Terapii

Praktyczne zweryfikowanie postawionej hipotezy o efektywności powiązania pomiędzy usługą telemedyczną o współpłatnością świadczeniem zdrowotnym uzupełniającym, wymaga testowego zweryfikowania. Powiązania te mogą dotyczyć różnych rodzajów interwencji medycznych możliwych do wykonania w formie telemedycznej. Dla pilotażowego sprawdzenia użyteczności wsparcia publicznego dla telemedycznej ambulatoryjnej porady specjalistycznej, proponuję wykorzystanie nowej usługi medycznej Telemedyczna Kontroli Terapii. W czerwcu 2018 przedstawiłem publicznie zestaw pojęć, standardów i regulacji odpowiadających Programowi badawczemu tej innowacji.

Podjęcie takiego Programu było rekomendowane 16 lipca 2018 w piątym Stanowisku Grupy Inicjatywnej Krakowskiej Strategii Profilaktyki Medycznej, jako element procesów kompetencyjnej integracji systemu profilaktyki medycznej i kompetencyjnej samoregulacji telemedycyny.

De lege ferenda

Bardzo często w debatach o systemie ochrony zdrowia wskazuje się na rzekomą konstytucyjną blokadę łączenia finansowania usługi medyczne ze źródeł publicznych i prywatnych. Może do tego skłaniać pobieżna ocena Art. 68 Konstytucji.

1. Każdy ma prawo do ochrony zdrowia.

2. Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa.

Ale wypełniająca Konstytucyjną dyspozycję Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, wprowadza pojęcie świadczenie gwarantowane jako świadczenie opieki zdrowotnej finansowane w całości lub współfinansowane ze środków publicznych na zasadach i w zakresie określonych w ustawie.

Uprawnionym wydaje się zatem podjęcia inicjatywy, wprowadzenia do tej Ustawy nowego pojęcia w brzemieniu:

Świadczenie zdrowotne uzupełniające – świadczenie opieki zdrowotnej finansowane w całości lub współfinansowane ze środków publicznych na zasadach i w zakresie określonych w ustawie, spełniające łącznie następujące kryteria:

a) udzielenie świadczenia wymaga zaawansowania kompetencyjnego pacjenta lub jego opiekuna do wykonania procedury medycznej,

b) wskazanie do uzyskania świadczenia dokonuje lekarz podstawowej opieki zdrowotnej na wniosek pacjenta lub jego opiekuna,

c) finansowanie świadczenia następuje na warunkach określonych przez program polityki zdrowotnej lub program zdrowotny.

No to albo - albo ...

Wielu życzliwych obserwatorów moich telemedycznych propozycji pomocniczego wsparcia solidarności, nieufnie ocenia szanse ich wprowadzenia. Podmiotowość pacjenta, wspólne z lekarzem podejmowanie decyzji, u wielu osób podnosi dyskomfort odpowiedzialności.

A wyborcy nie lubią słuchać o dyskomforcie.

Wyborcy nie lubą też słuchać o perspektywach bankructwa Narodowego Funduszu Zdrowia, o planach skomercjalizowania systemu ubezpieczeń zdrowotnych, czy o wizji wprowadzenia do służby zdrowia polityki segmentacji, segregacji i eutanazji.

To rządzący wolą nie myśleć o totalnym zniewoleniu w cywilizacji śmierci.

No to albo - albo, Polska demokracjo.