Medycyna dla wolności

Bez osobistej troski o zdrowie, społeczeństwo sieci wiedzy nie ochroni wolności.

Integracja wokół człowieka 

Nieograniczone możliwości cyfrowych bibliotek pamięci w połączeniu z nowymi technologiami medycznymi, pozwalają na większą samodzielność w trosce o zdrowie.

Wspierana telemedycznie aktywność w zakresie profilaktyki i rehabilitacji, prowadzić będzie nie tylko do zmiany tradycyjnych relacji pomiędzy człowiekiem w potrzebie a lekarzem, ale również do zmian relacji wśród instytucji i osób wspomagających dobrostan zdrowia. Na naszych oczach, cyfrowe technologie i zasoby wiedzy, przybliżają do siebie oba wymiary systemu  ochrony zdrowia. Wymiar zawodowej opieki pacjenta przez lekarza oraz wymiar pomocniczego wsparcia, przez wspólnoty organiczne i instytucje usługowe.

Korzystanie z tych samych cyfrowych baz wiedzy o człowieku oraz o społeczeństwie, pozwala obecnie na uzyskanie korzyści ze zintegrowania współpracy pomiędzy wymienionymi podmiotami.

Telemedyczna integracja uczestników systemu ochrony zdrowia może być realizowana wedle jednego z dwóch modeli: INSTYTUCJONALNEGO albo HUMANISTYCZNEGO.       

Przyjęcie modelu INSTYTUCJONALNEGO, czyli zapewnienie przewagi procedur instytucji (na modelu oznaczonych kolorem ciemno popielatym) nad kulturą solidarności (na modelu oznaczoną kolorem jasno brązowym) w odpowiedzialności za wsparcie osoby potrzebującej, oznaczać będzie stałą presję na dofinansowywanie systemu ochrony zdrowia. Próba takiego realizowania postanowienia Konstytucji RP o obowiązku państwa dla zapewnienia każdemu równego prawa dla ochrony zdrowia, spowoduje, że administracja systemu ochrony zdrowia, chcą nie chcąc, będzie musiała wykorzystać cyfrowe narzędzia do realizowania zadań segregacji, segmentacji i wykluczania społecznego.

Natomiast przyjęcie modelu HUMANISTYCZNEGO oznaczać będzie działanie służb administracji Rzeczpospolitej dla pomocniczego wzmacniania potencjału solidarności, w tym głównie solidarności międzypokoleniowej. Tej kompetencji społecznej, która jest źródłem wolności we wspólnocie.

Ze względów kulturowych i konstytucyjnych winniśmy wesprzeć wprowadzanie modelu HUMANISTYCZNEGO, powiązanego z paradygmatem Samopomoc zdrowia.

 

Praca solidarna

Praktyczna skuteczność integracji modelu humanistycznego, wymaga gotowości do pracy solidarnej. Tej niezbędnej a niepłacoonej istoty samodzielności ekonomicznej gospodarstwa domowego.  

Cyfrowe otwarcie nieograniczonych cywilizacyjnie zasobów wiedzy medycznej oraz równie czytelne prezentowanie wyników badań diagnostycznych, otwiera możliwości podnoszenia dobrostanu zdrowia, poprzez zastępowania pracy osób posiadających kwalifikacje medyczne, pracą solidarną każdego z nas.

Ale domowa praca solidarna wymaga nie tylko mentalnego uznania sensu gospodarki daru, wymaga też wiedzy i umiejętności. Czyli wykorzystania wiedzy ze sztuki medycznej, powstałej dzięki narastającym przez wieki doświadczeniom odpowiedzialności lekarzy za pacjentów.. Wiedzy pozwalającej na wykorzystywania wniosków ze specjalistycznych wywiadów i z diagnostyki medycznej. Dlatego dla efektywności pracy solidarnej, rozwój domowej kompetencji medycznej winien w polityce ochrony zdrowia uzyskiwać status równoważny rozwojowi zawodowej kompetencji medycznej.

W wymiarze relacji ustrojowych ochrony zdrowia  prowadzi to do otoczenia tradycyjnego trójpodziału zdarzeń objętych refleksją medyczną, profilaktyki, interwencji i rehabilitacji domową pracą solidarną.

 

Kultura fizyczna dla poznania

Wprowadzenie domowej kompetencji medycznej do bezpośredniego otoczenia zdarzeń medycznych wymaga nowych standardów,  zasad postępowania i technologii usług medycznych.

Odbywające się z wykorzystaniem sieciowych powiązań komunikacyjnych wydarzenia kultury fizycznej sużące poznaniu zdrowia przy wsparciu polityk społecznych, to proces uspołeczniania systemu profilaktyki medycznej.

W proponowany modelu „Społeczna profilaktyka medyczna” wprowadzone są takie usługi jak  „Mobilna medycyna sportowa” i „Edukacja pracy solidarnej”. Ich elementami są wydarzenia społeczne jak „Plenerowe przeglądy zdrowia” i „Domowa edukacja medyczna”. Wymagać one będą przyjęcia nowych standardów współdziałania organizacyjnego takich jak „Testy wydolności fizycznej” i „Plany dobrego zdrowia”.

Wprowadzenie takich propozycji wymaga sformułowania i wpisania do polityk społecznych kilku działów gospodarki i wielu instytucji administracji, powiązanych ze sobą zadań publicznych. Proponuje się określenie takiej strategii „Modułowym Programem Sportowej Promocji Zdrowia”[1] i wpisanie go do Narodowego Programu Zdrowia. 

Tym samym samopomoc zdrowia wykorzysta kulturę fizyczną dla  kultury poznania, podnosząc spójność wspólnoty narodowej.

 

Dobra przyszłość

Imponujące możliwości telemedycyny powodują, że formalistyczne realizowanie obywatelskiego prawa do ochrony zdrowia, grozi nam spiralą korupcji, krzywd i nonsensów. Dla roztropnego bilansowania oczekiwań i możliwości, koniecznym jest przyjęcie samopomocy zdrowia, jako paradygmatu pomocniczego systemu ochrony zdrowia. Praktyka nowego paradygmatu wymagać będzie wsparcia pracy solidarnej nie tylko nowymi usługami medycznymi, ale i nowymi zadaniami instytucji kultury. Wymaga od rządzących, demokratycznego zobowiązania państwowej administracji do wykorzystywania nowych standardów, usług i instytucji.

Dobrą okazję otwiera ku temu Program rodzina 500+. Wprowadzane przez niego środki finansowe, powinny nie tylko pomagać instytucjom społecznej gospodarki rynkowej w organizacji wydarzeń kultury fizycznej, w ale i w promocji usług rozwojowych pracy solidarnej. 

Taka jest misja Modułowego Programu Sportowej Promocji Zdrowiaj, rozwijanego z inicjatywy krakowskich instytucji kultury pamięci i kultury fizycznej.

 

Po pierwsze Konstytucja

Powiązanie praktyką solidarności międzyludzkiej, technologicznego rozwoju medycyny z samodzielnością w wykorzystywaniu jej możliwości, pozwoli na realizację zasady równości obywateli przy korzystaniu z konstytucyjnego prawa do ochrony zdrowia (art. 63 ust. 1).  Realizację odpowiednią do zapowiadanych w ustępie 5 tego artykułu, polityk społecznych rozwoju kultury fizycznej. Tym samym personalistyczny paradygmat samodzielność zdrowia oraz polityki uspołecznienia profilaktyki medycznej, pozwolą nam wreszcie na pomocnicze realizowanie tych postanowień Konstytucji.[2]

Taka jest racja stanu Rzeczypospolitej.

Warto pamiętać, że droga instytucjonalnego realizowania równości w ochronie zdrowia zasadami państwa opiekuńczego, prowadzi do totalitaryzmu.

 

 [1] Od czerwca 2013, kilka Krakowskich instytucji kultury fizycznej, organizuje cykliczne spotkania o znaczeniu imprez sportowych dla diagnostyki medycznej.

 Jednym z ich efektów było przeprowadzenie w dniach 26 maja do 10 czerwca 2015 roku cyklu zawodów biegowych  dla młodzieży gimnazjalnej w 20-tu Miastach Papieskich pod nazwą Sieciowe Mistrzostwa Kwietnej Mili. Na finałowe zawody w Krakowie, przygotowano Test Kwietnej Mili, będący formą plenerowego przeglądu wydolności fizycznej. Zawody współorganizowało Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej i Stowarzyszenie 10 Czerwca, dzięki wsparciu Związku Miast Polskich, Związku  Powiatów Polskich i dotacji Ministerstwa Sportu i Turystki oraz przychodni medycznej Ars-Medica.. 

 Efektem zebranych doświadczeń jest opracowanie przez Andrzeja Madeja Memorandum Informacyjnego Modułowego Programu Sportowej Profilaktyki Medycznej oraz zawiązanie w dniu 24 lutego 2016 roku Porozumienia grupy Małopolskich instytucji kultury fizycznej dla wprowadzenia MPSPM do Narodowego Programu Zdrowia.

 

[2]  Art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

 1. Każdy ma prawo do ochrony zdrowia.

2. Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa.

3. Władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku.

4. Władze publiczne są obowiązane do zwalczania chorób epidemicznych i zapobiegania negatywnym dla zdrowia skutkom degradacji środowiska.

5. Władze publiczne popierają rozwój kultury fizycznej, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży.

_______________________

Uwaga autora z dnia 22 marca 2016.

Po wielu rozomowaPo wielu rozważaniach i rozmowach, by uniknąć kolizji pomiędzy stosowanymi już pojęciami, postanowiłem zamienić wcześniejsze  określenie rekomendowane modelu integracji systemu ochrony zdrowia "PERSONALISTYCZNY" na "HUMANISTYCZNY".