Gospodarka solidarności

1. Rosnące dzięki cyfrowej rewolucji możliwości bezpośredniego zaspokajania potrzeb własnych i swoich bliskich prowadzą do uznania samodzielności trudu pracy solidarnej za kluczowy cel formacji postaw.

2. Rozwój inteligentnych asystentów opartych na otwartych modelach językowych (PLLuM), pozwoli na wykorzystywanie cyfrowo poszerzanych zasobów wiedzy w rożnych działaniach wychowawczych i edukacyjnych.

3. Oczekiwane wprowadzenie otwartego modelu językowego jako silnika dostępu do powstających cyfrowych repozytoriów wiarygodnych dokumentów, pozwoli na wykorzystanie gromadzonych przez wieki zasoby świadectw samodzielności, solidarności i samorządności do formacji postaw powinnościowych.

4. Uważam że przedstawione możliwości kultury gospodarowania, kultury poznania oraz kultury pamięci w powiązaniu z rosnącymi potencjałami pracy wynikającymi z wydłużania okresu życia, powinny skłonić osoby organizujące zajęcia na uniwersytetach trzeciego wieku do wprowadzania kursów edukacyjnych przygotowujących dziadków do roli pedagogów domowej edukacji pracy solidarnej.

5. Takie pożytki i możliwości wzmocnienia kompetencyjnego osób podejmujących od najmłodszych lat dziecka działania pedagogiczne uzasadniają uznanie „samokształcenia w rodzinie” za paradygmat systemu edukacji.

6. Konsekwencją wprowadzenia tego paradygmatu powinna być taka modernizacja ustroju szkolnictwa by ułatwiał on rodzicom dobór osób i instytucji wsparcia pedagogicznego zgodnie z wybranym przez nich charakterem osobowości i tożsamości dziecka oraz związanego z nim system wartości.

7. Wprowadzenie takich możliwości wyboru ma szczególne znaczenie dla wychowania w rodzinach chrześcijańskich opartych na powiązaniu duchowego i cielesnego wymiarów osobowości człowieka, spójności kwestionowanej obecnie przez główny nurt akademickiej refleksji społecznej zmierzający do zredukowania osobowości człowieka do produktywności i konsumeryzmu.

8. Tymczasem dla rodzin chrześcijańskich głównym celem pedagogicznego wsparcia wychowania dla życia w cyfrowo poszerzanej kulturze, stawać się będzie zrównoważony rozwój trzech wymiarów czasu: wiecznego, systematycznego i spontanicznego jak i trzech wymiarów przestrzeni: duchowej, osobowej i medialnej.

9. Takie zintegrowanie wymiarów osobowości i zrównoważenie zakresów kultury, powinno pozwolić na korzystanie z zasobów dziedzictwa narodowego w powinnościowej formacji sumień dla samodzielnego, powszechnego i sprawiedliwego wykorzystywania nowoczesnych technologii.

10. Co wspomagając rozwój najważniejszego z sektorów gospodarowania sektora dobroczynności, powinno otworzyć warunki do dokonania ponadnarodowych ustaleń zasad redystrybucji dochodów uzyskiwanych w globalnie powiązanych łańcuchach wymiany gospodarczej.