Infrastruktura kultury pamięci

Wprowadzenie narodowej infrastruktury kultury pamięci jest warunkiem zachowania wolności w cyfrowej sieci wiedzy.

Pasożytnicze wprowadzanie innowacji

Najbardziej istotnym zagrożeniem dla wolności, który wprowadzają do kultury życia publicznego biznesowe metody wykorzystywania sztucznej inteligencji, jest używanie cyfrowych danych do manipulowania postawami i działaniami społeczeństwa.

W konsekwencji właściwej dla cyfrowej promocji innowacji, znacznie wyższej skuteczności kampanii negatywnych w mediach społecznościowych, organizatorzy strategii politycznych integrują swoich sojuszników wokół anty wartości, destruując kulturę i wypaczając sens demokracji. Co w tekście Nie ma wolności bez własności (10.11.2020) określiłem terminem pasożytnicze wprowadzanie innowacji.

Pierwszy raz zwróciłem uwagę na to zagrożenie w trakcie sejmowego puczu w grudniu 2016 roku Demokracja na rozdrożu (26.12.2016), drugi raz w trakcie kampanii prezydenckiej w 2020 roku Cyfrowe spirale politycznego wykluczania (12.07.2020), trzeci w związku z ulicznymi protestami Strajku kobiet Cyfrowa infrastruktura obywatelstwa (13.11.2020).

Cyfrowa modernizacja kultury narodowej

Zatrzymanie destrukcji politycznej wykorzystującej pasożytnicze wprowadzanie innowacji, metodę promocji opartą na wykorzystywaniu zasobów danych osobistych pozyskiwanych przez platformy społecznościowe dzięki darmowym usługom, wymaga postawienia na pierwszym miejscu narodowej strategii cyfrowej modernizacji, zagadnień społecznej kontroli danych. Czyli ustanowienia takich instytucji pomocniczego wsparcia cyfrowych zasobów gospodarstw domowych i wspólnot mieszkańców, które ułatwiać będą angażowanie pracy dobroczynnej gospodarstw domowych i wspólnot mieszkańców w obywatelską autoryzację cyfrowych danych, przydatnych dla każdej formy pracy podnoszącej dobrostan społeczny.

Rys. 1. Dwu segmentowy model Systemu obywatelskiej autoryzacji cyfrowych danych. Opracowanie własne Andrzej Madej.

Przedstawione na rysunku 1 instytucje proponowanego do wprowadzenia Systemu obywatelskiej autoryzacji cyfrowych danych, są zatem łącznikami pomiędzy rzeczywistością gospodarstwa domowego (rodzina - lewe koło) oraz wspólnoty mieszkańców (samorząd - prawe koło) a cyfrowymi zasobami pamięci prywatnej (depozyt) oraz publicznej (repozyt). Łącznikami regulowanym i dostarczanym przez państwo, odpowiednio do cyfrowych potrzeb kultury pamięci określonych w formie narodowych zasad i standardów, wypracowanych w toku narodowych programów polityk rozwojowych.

Tak narodowo zintegrowana wokół konstytucyjnych wartości i zasad Infrastruktura kultury pamięci służyć powinna cyfrowej humanizacji rynku i cyfrowej humanizacji demokracji. Procesach modernizacji polegających na integrowaniu poszczególnych dziedzin usług czy polityk, wokół specjalistycznych instytucji.

Rys. 2. Proces cyfrowej modernizacji kultury narodowej, oparty na założeniu Infrastruktury kultury pamięci. Opracowanie własne Andrzej Madej.

Sądzę, że warunkiem koniecznym do wprowadzenie przedstawionego na rysunku 1 Systemu obywatelskiej autoryzacji cyfrowych danych musi być powszechne uznanie zagrożeń dla wolności politycznych i gospodarczych, jako możliwych negatywnych skutków globalnych przemian ekonomicznych. Że dopiero świadomość tego zagrożenia doprowadzi do skupienia współpracy nad określeniem narodowej strategii budowy Infrastruktury kultury pamięci.

Strategii uruchomienia całkiem nowego wymiaru państwowej infrastruktury, o podobnie powszechnej użyteczności jak infrastruktury komunikacyjna, energetyczna, bezpieczeństwa, jako warunku koniecznego zachowania zagrożonych obecnie wolności gospodarczych i obywatelskich. Jak to przedstawiałem w tekstach Dobroczynność przeciw zarazie oraz Społeczny rozruch narodowej odporności.

Modernizacja bez drogowskazów

Przez kilkanaście lat uczestniczyłem zawodowo w procesach cyfrowych modernizacji infrastruktury rynku kapitałowego, kilka lat w tworzeniu infrastruktury systemu emerytalnego od kilkunastu lat uczestniczę we wprowadzaniu cyfrowej infrastruktury do systemu ochrony zdrowia. Społecznie angażuję się też od 20 lat w różne zakresy powstawania infrastruktury dla edukacji przez całe życie.

W każdej z tych dziedzin usług, liderzy zmian reprezentowali interesy konkretnych podmiotów gospodarczych, tak że scenariusze modernizacji oceniane były i z punktu widzenia interesów tych instytucji. Dodatkowo każdorazowo politycy przyjmowali istniejący gdzieś w świecie model odniesienia, dla wprowadzanych regulacji.

Tymczasem, przy wprowadzeniu cyfrowej Infrastruktury kultury pamięci, która ma służyć rozwojowi pracy dobroczynnej rodzin i innych wspólnot, nie mamy instytucji gospodarczej sporządzającej ilościowymi kryteriami coroczne bilanse. Nie ma też punktu odniesienia w doświadczeniach francuskich, chilijskich, szkockich czy holenderskich z których korzystali stratedzy wymienionych obszarów polskich zmian.

A nawet jest jeszcze gorzej. Bo przecież wspomniane destrukcje kultury życia publicznego, czy odrywanie systemów usług społecznych od rodzinnej organiki solidarności międzypokoleniowej, jest też skutkiem politycznie programowanych procesów cyfrowych modernizacji.

Uważam, że obowiązujące w Unii Europejskiej i pochodnie w Polsce, strategie polityk rozwoju, nie tylko nie zawierają perspektywy dobrostanu gospodarstwa domowego jako kryterium oceny racjonalności zmian, ale powodowane intelektualnie post-liberalnymi manowcami ekonomii społecznej, prowadzą po staremu do redukowania naszego człowieczeństwa do produktywności i konsumeryzmu. Realizując projekty segmentacji, segregacji i wykluczania społecznego prowadzące do cyfrowego niewolnictwa

U progu współdziałania

Zmiana tej negatywnej tendencji modernizacyjnej, poprzez przyjęcie strategii cyfrowej modernizacji kultury narodowej, wymaga zgodnego współdziałania specjalistów z kilku dziedzin. Systematyka wagi zagadnień dla wprowadzanych zmian przedstawiona na rysunku 3 wskazuje, że inicjatywa należy do tych ekonomistów, którzy potrafią rozpoznać potrzeby wspólnot sieci wiedzy dla godności i trudu pracy.

Nie tylko pracy motywowanej chęcią zarobku ale i powinnościami bezpośredniego zaspokajania potrzeb własnych i swoich bliskich. Co obejmuje cnota pracodzielności, postawiona przed ekonomistami i politykami przez księdza Czesława Bartnika w najlepszych latach Lubelskiej Szkoły Personalizmu.

Rys. 3. Proces cyfrowej modernizacji kultury narodowej, jako reakcja na zmian zachodzące w cyfrowej gospodarce. Opracowanie własne Andrzej Madej.

Na tej podstawie warto jest szukać współpracy naukowo badawczej specjalistów w kilku dziedzinach pomiędzy ekonomią a polityką. Uważam, że dla uzyskanie politycznej aprobaty dla podjęcia takiego przewodnictwa, trzeba by ekonomiści określili perspektywę „interesu” „instytucji” gospodarstwa domowego.

W 2018 roku próbowałem zainteresować ekonomistów i w Krakowie i w Warszawie, wyzwaniem przewodnictwa w strategii tworzenia cyfrowej infrastruktury gospodarowania w sieci wiedzy, opisując wyzwania Nowoczesności dla wolności (31.01.2018). Nazwałem to tworzeniem Sektora dobroczynności, czyli takiego obszaru gospodarowania, który korzystając z potencjałów solidarności międzypokoleniowej, od zawsze był najważniejszym dla dobrostanu społecznego obszarem ludzkiej pracy.

Niektórzy traktowali moje działania jako przejaw intelektualnego indywidualizmu, inny jako przejaw ideologicznej lewitacji, jeszcze inni oceniali je jako: Kawał dobrej, nikomu nie potrzebnej roboty. Trwał zachwyt nad pożytkami z Internetu Rzeczy, mało kto traktował Sztuczną Inteligencję jako narzędzie mogące doprowadzić do centralnego sterowania i cyfrowego niewolnictwa.

Bieżanowskie spisywanie obywatelskiej petycji

Obowiązujące dziś zasady pracy naukowej wymagają, by tematy wprowadzane do prac badających zagadnienia społeczne mieściły się w ramach politycznie określonych zapotrzebowań. Określonych między innymi w rządowej Strategii Odpowiedzialnego Rozwoju.

Przed społecznym zachęceniem konkretnych instytucji naukowo-badawczych do refleksji nad pilotażowym wprowadzeniem Systemu obywatelskiej autoryzacji cyfrowych danych, jako kluczowego elementu Infrastruktury kultury pamięci, wypada zestawić społecznie kluczowe oczekiwania dla korekty rządowej strategii kierunkowania polityk rozwoju. I przedstawić je do publicznej recenzji w otwartej sieci wiedzy.

Dlatego, w gronie współorganizatorów Bieżanowskich Konferencji Gromadzkie Repozytorium Pamięci, planujemy zestawić oczekiwania zmian i przesłać je do Stolicy w formie petycji obywatelskiej.

Na czwartej Konferencji przedstawię następującą propozycję zakresu modyfikacji Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju:

Nowy paradygmat polityk rozwojowych:

Solidarny rozwój wiedzy.

Nowy cel szczegółowy SOR:

Dobrostan gospodarstw domowych podnoszony dzięki solidarnemu rozwojowi wiedzy.

Osiągany poprzez:

Upowszechnianie kompetencji i technologii ułatwiających kontrolę i zarządzanie cyfrowymi danymi oraz samodzielność w zaspokajaniu potrzeb własnych i swoich bliskich.

Główne obszary koncentracji działań:

Wspieranie wspólnotowego gromadzenia i udostępniania cyfrowych danych.

Wspieranie pracy solidarnej gospodarstw domowych.

Wspieranie partnerstw solidarnego rozwoju wiedzy.

Nowe inteligentne specjalizacje:

Samokształcenie w rodzinie,

Samopomoc zdrowia.

Nowe programy pierwszej prędkości:

Integracja systemu depozytowania cyfrowych danych

Integracja systemu edukacji

Integracja systemu ochrony zdrowia

Nowy sektor gospodarki: