e-Rynek telemedycyny

Model rynku usług telemedycznych wymaga wydzielenia pięciu segmentów zdalnych kontaktów.

Wprowadzone w tekście „Fundusze telemedycyny” nowe instytucje ustroju ochrony zdrowia: Narodowy Fundusz Rynku Telemedycznego oraz Międzyzakładowy Fundusz Telemedyczny, opierają się na przedstawionej na rysunku 1 modelu usytuowania kluczowego segmentu tego s-Rynku.

Rys. 1. Model usytuowania s-Placu porad telemedycznych. Opracowanie Andrzej Madej.

Zasoby tych funduszy ubezpieczeniowych pozwalają pacjentowi (ciemno szary „człowieczek”) na używanie instrumentu finansowego nazywanego roboczo „płacidłem” (niebieska literka P w sześciokącie), dla nawiązanie kontaktu z lekarzem (jasno niebieski „człowieczek”) dysponującym ekranem do interaktywnej komunikacji.

Ale stopień skomplikowania przygotowania oferty lekarza, przygotowań nie tyle jego co dostawców cyfrowej infrastruktury informacyjno-transakcyjno-rozliczeniowej jego zdalnej porady, oraz stopień skomplikowania przygotowania finansowania pacjenta dla opłacenia usługi i znów nie tyle jego co dostawców środków publicznych dla partnerskiego wsparcia jego prywatnych środków, każe poszerzyć wizję relacji pomiędzy uczestnikami rynku o przestrzenie oceny jakości oferty i potrzeby.

Poszerzyć o przestrzenie interaktywnego pogłębiania informacji uczestników s-Rynku i o ofercie i o potrzebie.

Dwa place miar

Współczesny rynek posługuje się taką ilością standardów dla mierzenia jakości dóbr, że nie ma potrzeby potwierdzania wiarygodności wystawianych ofert. Ewentualne rozbieżności w ocenie towaru pomiędzy sprzedającym a kupującym, można będzie rozstrzygnąć w uregulowanych prawnie procedurach. Tym samym utraciły znaczenie niegdysiejsze „place solne”, na których dostawca musiał potwierdzić na wadze właściwości sprzedawanego towaru.

Internetowe świadczenie zdalnych usług, przywraca potrzebę przed transakcyjnego sprawdzenia standardu proponowanej usługi. Placówka medyczna dostarczająca lekarzowi cyfrowej technologii do przedstawiania informacji, realizowania transakcji i rozliczania zdalnej porady, musi wypełnić szereg standardów jakości, aby udostępnić lekarzowi i pacjentowi ekrany do komunikacji.

Wobec analogii z funkcjonalnością niegdysiejszych „Placów solnych”, określiłem tą przestrzeń potwierdzania przez placówkę medyczną właściwości dostarczanych usług „s-Plac miar porad”.

Ale charakter zindywidualizowanych usług społecznych mających wsparcie publiczne, takich jak Telemedyczna kontrola terapii, wymaga partnerstwa prywatno–publicznego dla ich opłacania. I to bardzo specyficznego partnerstwa, bo nie tylko opartego na stosunku ubezpieczeniowym, ale dodatkowo uprawniającego pacjenta do swobodnego wyboru wykonawcy usługi z cyfrowo otwartego rynku. Koniecznym jest zatem wprowadzenie nowego instrumentu finansowego, który będzie obejmował zobowiązania pieniężne pacjenta, funduszu narodowego (Narodowy Fundusz Rynku Telemedycznego – bon N-narodowy) i funduszu samorządowego (Międzyzakładowy Fundusz Telemedyczny – bon S-samorządowy). Roboczo określonego funkcjonalnym terminem „płacidło”.

Dzięki takiemu partnerstwu środków prywatnych, narodowych i samorządowych połączonych w „płacidle” s-Rynku usług telemedycznych, użytkownik usług telemedycznych uzyskuje swobodę w wyborze ofert placówek medycznych.

Tą przestrzeń kontaktów dla potwierdzania właściwości planowanych płatności określiłem terminem „s-Plac miar płatności”.

Czyli do zakupu usługi zdalnej porady u konkretnego lekarza dysponującego Ekranem komunikacji, potrafiącym obsłużyć informacyjną, transakcyjną i rozliczeniową platformę usługi telemedycznej, potrzebne nam są interaktywne spotkania w pięciu cyfrowych przestrzeniach s-rynku społecznej gospodarki rynkowej. Najbardziej widocznego s-Placu porad, dwóch s-placów miar standardów, najważniejszego dla praktyki dobrostanu zdrowia: s-Placu wizyt i s-Placu rozliczeń.

Pięć segmentów kontaktów

Przedstawiony na rysunku 2 struktura oddziaływania Systemu Narodowego Funduszu Rynku Telemedycznego obejmuje pięć segmentów nazywanych s-Placami.

W u góry s-Plac ofert usług telemedycznych przedstawia warunki (czas, cena) gotowości lekarzy dysponujących „ekranami” do świadczenia usług.

Pierwsze od lewej w środku s-Plac miar porad, to interaktywna informacja o właściwościach usług telemedycznych.

Pierwsze od prawej w środku s-Plac miar płatności, to interaktywna informacja o właściwościach płatności za usługi telemedyczne.

W środku czwarty ale najważniejszy segment s-Rynku, s-Plac wizyt telemedycznych, obejmujący platformy interaktywnej komunikacji obsługujące ekrany Pacjenta i Lekarza.

Na dole s-Plac rozliczeń transakcji.  

Łącznie s-Rynek usług telemedyczny obejmuje pięcio-segmentową („Placową”) przestrzeń interaktywnych spotkań, wraz z instytucjami zapewniającymi platformy interaktywnej komunikacji i współpłatność usług.

Rys. 2. Model s-Rynku usług telemedycznych. Opracowanie Andrzej Madej.

Kluczowymi elementami s-Rynku usług telemedycznych są Organizatorzy, Użytkownicy, Platformy internetowe i Instrumenty finansowe:

Organizatorzy

POZ – Podstawowa Opieka Zdrowotna

AOS – Ambulatoryjna Opieka Specjalistyczna

NFRT, MFT - Fundusze rynku telemedycznego

Agenci transferowi funduszy rozliczeniowych.

Użytkownicy

Telemedyczny Pacjent

Telemedyczny Lekarz

Placówka telemedyczna obsługująca Ekran komunikacji

Platformy internetowe

INFO. - platforma informacyjna placówki telemedycznej

TRAN. platforma transakcyjna placówki telemedycznej

ROZL. - platforma rozliczeniowa placówki telemedycznej

Instrumenty finansowe

N – bon Narodowego Funduszu Rynku Telemedycznego

D – pieniądze gospodarstwa domowego

S – bon Międzyzakładowego Funduszu Telemedycznego

P – płacidło e-Rynku usług telemedycznych, uzyskiwane dzięki partnerstwu prywatno-publicznemu (domowo-narodowo–samorządowemu).

Wyzwania ekonomii potrzeb

Należy się spodziewać, że jedną z barier dla wprowadzania System Narodowego Funduszu Rynku Telemedycznego do ustroju ochrony zdrowia zgodnie z rekomendacją Grupy Inicjatywnej Krakowskiej Strategii Profilaktyki Medycznej z 4 kwietnia 2020, będzie brak doświadczenia w stosowaniu instrumentów partnerstwa prywatno-publicznego. Oto bowiem ustawowe zdefiniowanie pojęcia „partnerstwo publiczno-prywatne” (ustawa z 19 grudnia 2008), określiło wektor tego partnerstwa od strony zadań publicznych. Zadań dla których wykonania chcemy wykorzystać potencjał podmiotu prywatnego.

W naszej sytuacji choroby i samopomocy zdrowia, stroną aktywną jest pacjent. To on wprowadza środki pieniężne ze swojego gospodarstwa domowego i oczekuje wsparcia wspólnot ubezpieczających jego zdrowie. W naszym przypadku dwóch wspólnot: pierwszej określonej przez prawa obywatelskie i drugiej określonej przez zakład pracy.

Mamy tu zatem zmianę kolejności. W uregulowanym ustawowo „partnerstwie publiczno-prywatnym” stroną aktywną jest podmiot publiczny. W projektowanym tu „partnerstwie prywatno-publicznym” stroną aktywną jest człowiek. To on inicjuje integrację z trzech źródeł finansowania usługi za pomocą „płacidła”: gospodarstwa domowego, budżetu państwa i wspólnoty samorządowej. Integrację, która tworzy ekonomiczną synergię społecznej kontroli efektywności świadczeń w wybranym obszarze finansów publicznych.

Uważam, że wobec oczekiwanej przez gospodarkę opartą na wiedzy zmiany paradygmatu refleksji naukowej, z opartej na logice rywalizacji „ekonomii pragnień” na opartą na logice współdziałania „ekonomii potrzeb”, podjęta zostanie szeroka debata o nowych miarach wartościowania i nowych instytucjach obrotu gospodarczego. Prowadząca do wprowadzenia nowych instrumentów finansowych oraz nowych standardów oceny jakości porad i płatności rynku.

Mam nadzieję, że nie czekając na konkluzje z tych debat, współpraca przedsiębiorców usług telemedycznych, rozpozna praktyką przydatność pięcio-segmentowego s-Rynku kontaktów gospodarczych.

-------------------

Od autora: W dniu 8.4.2020 poprawiłem nieco układ i opis prezentowanych modeli. AM.