Polska polityka zagraniczna na zakręcie-apel do Kamińskiego

Dla Kowalskiego najważniejsze są ceny gazu, prądu, mięsa, ewentualnie mleka. To, co się określa mianem „polityka zagraniczna” jawi mu się jako czysta abstrakcja. Kowalski nie zdaje sobie oczywiście sprawy, że właśnie to, co dla niego najważniejsze, zależy często od tej „abstrakcji”.

Na początku roku 2006 przedstawiciele Polonii chicagowskiej, prosząc o interwencję, przekazali najwyższym władzom RP (a rządziło wówczas PiS) pismo, którego fragmenty prezentuję poniżej: 


„ (….) Obecny Ambasador RP w USA, p. Janusz Reiter, jako dziennikarz “Życia Warszawy” w drugiej połowie lat 70-tych pisał na łamach tej gazety m.in.: “…proces odprężenia stał się możliwy m.in. dzięki okrzepnięciu i umocnieniu wspólnoty socjalistycznej (..) większość Polaków opowiedziała się np. za sojuszem ze Związkiem Radzieckim (..) dlaczego Polska jest dziś (koniec 1977) liczącym się i cenionym partnerem politycznym (..) – jest to wynik aktywności polityki zagranicznej państwa, które weszło na stałe (dzięki Bogu tu się Reiter pomylił!) do socjalistycznej wspólnoty narodów, jest bliskim sojusznikiem Związku Radzieckiego, z którym współdziała zgodnie w obronie pokoju światowego (..) Doświadczenia uczą, że międzynarodowe współdziałanie państw socjalistycznych jest również najskuteczniejszym sposobem spełniania celów narodowych”.  

W lipcu 1980 roku (już za panowania Husajna w Iraku!) późniejszy Ambasador RP w USA pisze z kolei w artykule pt “Iracki eksperyment demokratyczny” (jako PRL-owski korespondent): “Słowo demokracja wita przybywających do Bagdadu już w drodze z lotniska (..) Jedną z czołowych postaci nowej grupy polityków był Saddam Husajn, dzisiejsza postać nr 1 w Iraku (..) Prezydent Saddam Husajn zdjął (..) z okazji (wyborów) swój ciemny garnitur, aby w wojskowej panterce jeździć po wsiach i koszarach i tam wsłuchiwać się w to, co mówią ludzie”. 

(cyt. za: Bodo Iwczewski: Polska polityka zagraniczna na rozdrożu, w: “Orientacja na prawo”, nr 9 (79), Warszawa, wrzesień 1991, str.10-14).

Czy były sowjeto- i Husajno-entuzjasta jest w stanie reprezentować interesy naszego państwa na terenie kraju, który jest naszym największym sojusznikiem, zgodnie z interesem narodowym Polski? Mamy nadzieję, iż w tej sprawie - zgodne z polską racją stanu - stanowisko zajmą Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP, kluby parlamentarne, a Pan Prezydent Lech Kaczyński podejmie działania zmierzające do jak najszybszego odwołania pana Janusza Reitera z funkcji Ambasadora RP w Stanach Zjednoczonych.


Polonia nie doczekała się żadnej odpowiedzi na powyższy list. Reiter zaś nie został wówczas odwołany. Do Polski wrócił dopiero 31 października 2007 roku, czyli był ambasadorem RP w USA w ciągu całego okresu sprawowania władzy przez „Prawo i Sprawiedliwość”. W styczniu 2008 roku b. ambasador RP w USA i RFN został członkiem Zarządu spółki „Presspublika”, która jest wydawcą m.in. dziennika „Rzeczpospolita”.
 
W grudniu 2008 roku dziennik "Vancouver Province" poinformował, że polski konsul generalny w Vancouver Tomasz Lis, wjechał swoim Volvo w wóz strażacki i uciekł z miejsca wypadku. Został złapany tylko dlatego, że… utknął w korku. Na posterunku policji, gdzie poddał się dwóm testom alkomatem, okazało się, że ma 2,6 promila alkoholu we krwi, co oznaczało ponad trzykrotne przekroczenie obowiązującego w Kanadzie limitu.
 
Warto w tym miejscu dodać, że ten polski „dyplomata”, objął stanowisko konsula RP w Vancouver tuż przed swoją ucieczką z miejsca wypadku. Kilka tygodni wcześniej wygrał coś, co w Polsce nazywa się „konkursem”, a co w rzeczywistości nim nie jest. Takich ludzi wysyła polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych na nasze placówki dyplomatyczne.

Być może już niedługo szefem europejskiej organizacji zajmującej się m.in. przestrzeganiem praw człowieka, zostanie – z rekomendacji rządu RP - postkomunista Cimoszewicz, zaś ambasadorem RP przy ONZ - z rekomendacji Prezydenta Lecha Kaczyńskiego – Anna Fotyga, określona swego czasu przez Władysława Bartoszewskiego mianem „dyplomatołka”. Polskim konsulem w Nowym Jorku – także z rekomendacji Lecha Kaczyńskiego - ma zostać dotychczasowa minister w Kancelarii Prezydenta RP, Ewa Juczyk-Ziomecka. W latach 80. była redaktorem naczelnym „Dziennika Polskiego” w Detroit. W tym miejscu wypada polecić współpracownikom Prezydenta Kaczyńskiego (np. Michałowi Kamińskiemu) zapoznanie się z linią polityczną tego pisma jak i artykułami autorstwa Ewy Junczyk-Ziomeckiej.

W ostatnich latach bracia Kaczyńscy często ubolewali nad tym, iż spotkało ich rozczarowanie ze strony najbliższych współpracowników, którym ufali i których rekomendowali na ważne w państwie stanowiska (sztandarowym przykładem może tu być osoba ministra Karczmarka). Niedawno IPN poinformował, że Mariusz Handzlik, minister w Kancelarii Prezydenta Kaczyńskiego został pozyskany do współpracy z SB w 1987 roku i zarejestrowany jako TW „Piotr” do sprawy obiektowej kryptonim „Wawel”.

Do tego typu rozczarowań współpracownikami na pewno by nie doszło, gdyby ktoś zadał sobie trochę trudu i sprawdził przeszłość tych ludzi (Karczmarek był przecież PRL-owskim prokuratorem!).

Wracając jednak do naszej polityki zagranicznej, trudno się dziwić, że ponad naszymi głowami Rosjanie i Niemcy budują „bałtycką rurę”, Amerykanie nie tylko „wykiwali” nas w sprawie offsetu, ale i tarczy oraz wiz, potencjalni inwestorzy zagraniczni zamiast w naszym kraju wolą budować swoje firmy u naszych sąsiadów. Polska polityka zagraniczna nie jest zła, jej po prostu nie ma, gdyż ludzie, którzy powinni ją konstruować w zbyt dużym stopniu albo są po prostu niekompetentni, albo nie mają w ogóle na uwadze naszych interesów narodowych.

autor w czasie wykładu w Chicago w lutym 2009