Spiskowa teoria dziejów a rozbicie „prawicy” polskiej

Pojęcie „spiskowa teoria” zostało w Polsce skompromitowane już wiele lat temu. Polska jest jedynym państwem na świecie i w historii ludzkości, w którym nikt nigdy przeciw nikomu nie spiskował. Nawet – jak oznajmił niedawno Kiszczak – w Polsce nigdy nie było tajnych współpracowników, a SB uzyskiwała informacje wyłącznie dzięki podsłuchowi. 

Gdy dochodzi do zabójstwa, oficer prowadzący śledztwo pyta, kto mógł skorzystać na tej śmierci. Jako że sam od lat jestem zwolennikiem tego, co w Polsce nazywane jest „teorią spiskową”, a w innych państwach zdrowym rozsądkiem lub logiką dwuwartościową, zadaję sobie pytanie, komu najbardziej zależy na tym, by po tzw. „prawej” stronie nie powstała żadna silna alternatywa polityczna w stosunku do PiS?

Gdy w wyborach do Parlamentu Europejskiego, który powinien zniknąć z mapy politycznej UE, jeśli ma być w dalszym ciągu nic nie znaczącym biurokratycznym kwiatkiem do kożucha, chcą brać udział (jako osobne listy wyborcze) cztery ugrupowania: Libertas, LPR, Naprzód Polsko i Prawica Rzeczypospolitej, to znaczy, że: 

1. ludzie odpowiedzialni za to rozbicie mają pofałdowaną korę mózgową w niewłaściwy sposób, 
2. ludzie, którzy mają interes w tym rozbiciu, są tak sprawni, że udało im się do niego doprowadzić, stojąc na zewnątrz tych ugrupowań lub mając w nich swych „agentów wpływu”, jakby to określił podręcznik KGB.

Jeśli mamy do czynienie z sytuacją nr 1, sprawa jest prosta. Przysłowia są mądrością ludu, a jedno z nich mówi, „Jak ma Pan Bóg kogoś pokarać to mu rozum zabiera” lub „Na głupotę nie ma rady”.

Jeśli zaś rozbicie „prawicy” to wynik działań w/w „agentów wpływu”, spytać należy oczywiście, w czyim interesie jest to rozbicie. Odpowiedź na to pytanie stanowić może wskazówkę, kogo w przyszłości powinni unikać ci, którzy będą chcieli doprowadzić kiedyś ponownie do zjednoczenia grup i grupek, mogących wspólnie stanowić alternatywę dla PiS.

Należy przecież pamiętać, że w czasach największej popularności LPR i Samoobrona cieszyły się poparciem w sumie ok. 25% wyborców. Gdy do tego dodamy sfrustrowanych polityką PiS-u byłych zwolenników tej partii, możemy twierdzić, że nowa , zjednoczona formacja, którą słuszniej byłoby nazywać partią radykalną niż prawicową, mogłaby liczyć na poparcie nawet ok. 30% wyborców.

Taki scenariusz byłby możliwi pod dwoma warunkami: po pierwsze – ludzie, którzy zajmowaliby się jednoczeniem radykalnych („prawicowych”) grup muszą dysponować odpowiednio wysokim ilorazem inteligencji, po drugie – ci, którzy sabotować będą takie działania, powinni być natychmiast wykluczeni z grona potencjalnych twórców nowego ruchu jako „agenci wpływu” środowiska (środowisk?), którym zależy na tym, by nie było żadnej alternatywy dla PiS.