Kara śmierci - obowiązek wobec społeczeństwa!

Luty 2019 - z Bolesławca docierają wieści o podwójnym zabójstwie. Po awanturze 32-letni Sebastian R. zadźgał nożem swoją konkubinę Wioletę i ich wspólne dziecko - 3,5-letniego Filipa. Ciało chłopca wyrzucił z drugiego piętra przez okno. Zaatakował nożem także interweniujących policjantów, w wyniku czego został niegroźnie postrzelony. Mężczyzna był już wcześniej karany za znęcanie się nad inną osobą.

Czerwiec 2019 - media informują o zaginięciu 10-letniej Kristiny z Mrowin. Wieczorem zostaje ona znaleziona martwa w lesie. Sprawca to 22-letni Jakub A, który najpierw uprowadził swoją ofiarę, a następnie zadał jej liczne rany kłute w okolicy klatki piersiowej i szyi. Przyznał się do popełnionej zbrodni.

Niecałe 2 tygodnie później całą Polskę obiega informacja o szokującej tragedii z Olecka. Nie żyje 9-miesięczna Blanka. W tym przypadku "nie żyje", to za mało powiedziane, bo niemowlę mówiąc wprost zostało zakatowane. Blanka od dwóch miesięcy była torturowana - miała m.in. stłuczone serce, połamane żebra, przebite płuca, uszkodzony mózg. W dodatku była wykorzystywana seksualnie. Sprawa jest w toku, a podejrzanymi są rodzice ofiary.

To tylko kilka wybranych zbrodni, dokonanych na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy. Przy takich okazjach zawsze następuje wzmożona dyskusja, co do słuszności wprowadzenia do systemu prawnego kary śmierci. Jednak zamiast rozważać o słuszności tego, czy wprowadzić karę śmierci, lepiej zastanowić się nad tym, w jakich sytuacjach powinna być ona stosowana. Karę śmierci należałoby więc w naszym kraju wprowadzić, mając jednak na uwadze 4 bardzo ważne obostrzenia:

1. Powinna być stosowana wyłącznie w przypadkach, w których mamy 100% pewności o winie sprawcy. Przykładem może być chociażby sprawa Stefana W. - mordercy prezydenta Gdańska, czy słynnego norweskiego mordercy masowego Andersa Breivika.
2. Nie powinno się jej wykonywać wobec jakiegokolwiek zabójcy, lecz tylko wobec bestii, czyli takich sprawców, którzy dopuścili się najcięższych i najbardziej okrutnych zbrodni, w szczególności tych wobec dzieci.
3. Powinna byś stosowana tylko wobec tych, którzy nie przejawiają żadnych rokowań, co do pomyślności procesu resocjalizacji. Doskonale pokazuje to przypadek M. Trynkiewicza, który oznajmił, że jeśli wyjdzie na wolność, to pojedzie w podróż poślubną do swojego ukochanego lasku. Warto zaznaczyć, że chodzi o las, w którym Trynkiewicz ukrywał ciała zamordowanych przez siebie czterech chłopców. Tutaj widać wyraźnie, że nie ma mowy o żadnej resocjalizacji.
4. Może być stosowana tylko w państwie o najwyższym porządku prawnym, w którym wymiar sprawiedliwości działa sprawnie i bezbłędnie.

Dziś wobec sprawcy skazanego na dożywocie nie można zastosować już żadnej bardziej restrykcyjnej kary, więc z punktu widzenia skazanego - zabójstwo np. strażnika więziennego czy współwięźnia nie wiąże się już z żadnym dodatkowym ryzykiem, bo nie grozi za to już żadna wyższa kara!

Pamiętajmy o jeszcze jednym bardzo ważnym aspekcie. Kara śmierci nie musi być wykonywana, lecz w systemie prawnym powinna istnieć, by w świadomości potencjalnych morderców zawsze była obecna obawa o to, że przyjdzie im zapłacić najwyższą cenę za popełnioną zbrodnię - cenę własnego życia!

Ukaranie przestępcy to drugorzędny cel kar publicznych; podstawowym celem jest wspólne dobro społeczeństwa! - Victor Cathrein