Dług & Deficyt

Nie tak dawno Bronisław Komorowski popełnił lapsus językowy myląc deficyt budżetowy z długiem publicznym. Parę słów w temacie.

Deficyt budżetowy pojawia się, gdy wydatki państwa są wyższe niż wpływy do jego budżetu. A te wyższe są praktycznie zawsze. Co ciekawe, rząd ostatnio zapewnił, że pomimo 10 miliardowych strat związanych z powodzią znajdą się pieniądze dla powodzian a planowany deficyt (52 mld) się nie zwiększy. Czyli albo powodzianie dostaną symboliczna stówkę, albo też ktoś tu kręci (koszt 100 zł dla każdego z powodzian to przeszło pięćdziesiąt milionów złotych).

Dług publiczny to zadłużenie państwa ( tj. instytucji finansowych sektora publicznego). Wszystkie państwa są obecnie zadłużone po uszy. Oficjalnie średnio na ok. 50%, lecz wszystko zależy od metody liczenia. Nieprzypadkowo dług publiczny Polski w 2009 zatrzymał się akurat na granicy 49,9 % PKB – po przekroczeniu 50 włączają się konstytucyjne mechanizmy zmuszające do ograniczenia długu publicznego. Eurostat przejrzał jednak ruchy ministra Rostowskiego, który, aby nie złamać pierwszej konstytucyjnej granicy zafałszował dane o długu (min. za sprawą transakcji SWAP) – europejska organizacje wskazuje na dług Polski na poziomie ponad 51%.

Prognozy odnośnie długu są fatalne – będzie on rósł o 3 % rocznie i bez reform w 2012 osiągnie bilion złotych (tak bilion – 1000 mld, obecnie przeszło 850 mld) i nie wyjdziemy z długów. Dzieje się tak ze względu na metodę pomiaru właśnie, która to nie uwzględnia zaciągniętych już wcześniej zobowiązań społecznych. Tak chodzi o emerytury. Z uwzględnieniem owych świadczeń (przypomnijmy – coraz mniej osób płaci do ZUS, a pokolenie emerytów, któremu należne są emerytury dopiero zaczyna je pobierać) optymistyczna kalkulacja długu publicznego (raport Instytutu Sobieskiego – link tu) Polski to ponad 200%. Miejmy nadzieje, że nim dopadnie nas bankructwo dopadną nas reformy.