WPIS O PALCU I RĘCE

Warszawa dn. 30 października 2008 r.

Poseł Mularczyk może spać spokojnie. Rzecznik dyscyplinarny Naczelnej Ray Adwokackiej umorzył prowadzone przeciw niemu postępowanie o naruszenie etyki i reguł wykonywania zawodu adwokata podczas postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, kiedy z upoważnienia marszałka Sejmu (byłem nim wówczas ja) reprezentował Wysoką Izbę w sprawie konstytucyjności ustawy lustracyjnej. Posła Mularczyka pomówił najpierw ówczesny Prezes TK p. Stępień, następnie swoje dorzucili byli prezesi TK profesorowie Zoll i Safjan, a na posła Mularczyka kubły pomyj wylewał chwast kreatywnej publicystyki i moralistyki, a także zwykli wyrobnicy dziennikarscy, do których należy mieć najmniej pretensji, bo zwykli powtarzać, co trzeba, za tak zwanymi autorytetami. Ponieważ poseł Mularczyk działał wówczas z mojego upoważnienia i polecenia, wystąpiłem w jego obronie stwierdzając, że w pełni aprobuję jego działania na każdym etapie postępowania przed TK, a zatem zarzuty należy formułować wobec mnie, a nie wobec niego. Jednakże chwast moralistyki i publicystyki oczerniał przede wszystkim posła Mularczyka, a nie mnie, jak sądzę dlatego, że pan poseł jest młodym i w gruncie rzeczy nieśmiałym człowiekiem, natomiast ja znany jestem z tego, że mam grubą skórę i na ataki potrafię odpowiadać tak, że to boli.

Poseł Mularczyk ze swej strony wytoczył proces cywilny i karny prof. Zollowi, a jest w trakcie wytaczania tychże byłemu prezesowi TK mgr Stępniowi, który broni się przed pozwem ukrywając swój adres. Ciekaw jestem finału tych procesów.

Naprawdę groźne dla posła Mularczyka było postępowanie dyscyplinarne, bowiem pan poseł jest z zawodu adwokatem, a zatem groziła mu utrata prawa wykonywania zawodu, czyli złamanie kariery życiowej.

Postępowanie jednak umorzono i optymista mógłby powiedzieć: wszystko dobre, co się dobrze kończy.

To jednak nie do końca prawda. Pan poseł Mularczyk wprawdzie ocalał, ale nie ocalała Konstytucja i Sejm. Wprawdzie postępowanie umorzono ( co zadowala posła Mularczyka), ale pod względem ustrojowym istotne jest to, że umorzono postępowanie, które w ogóle nie powinno być wszczęte. Poseł Mularczyk występował bowiem przed TK w ramach wykonywania mandatu, a nie jako adwokat, a zatem wszelkie jego czynności były objęte immunitetem formalnym, którego nawet sam zainteresowany zrzec się nie może, choćby chciał. A doktryna i wykładnia są w tej kwestii jasne: immunitet formalny dotyczy nie tylko spraw karnych i cywilnych, ale także postępowań dyscyplinarnych. Badałem to, bowiem sprawa zaczęła się w okresie mego marszałkowania i wtedy skierowałem pismo do Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie ( tam bowiem sprawa się zaczęła) zwracając uwagę na bezprawność postępowania. Przestałem być marszałkiem i wiem, że marszałek Komorowski tego wątku nie podjął. A nie tylko powinien, ale był do tego zobowiązany. Skoro bowiem korporacja kontynuowała ewidentnie bezprawne działania przeciwko posłowi na Sejm, to obowiązkiem marszałka było powiadomienie Ministra Sprawiedliwości, który sprawuje nadzór nad korporacją, o bezprawności podejmowanych działań. Marszałek Komorowski tego nie zrobił, z powodów których się domyślam, a których tu nie wyłuszczę, bowiem częścią obyczaju parlamentarnego jest oględne wypowiadanie się byłych marszałków o obecnym marszałku.

Stało się, jak się stało. Skoro korporacja umorzyła postępowanie, bo rzecznik dyscyplinarny nie znalazł dowodów winy posła Mularczyka, a nie dlatego, że w świetle Konstytucji postępowania prowadzić nie mogła (bez uchylenia przez Sejm immunitetu), to capnęła Wysoką Izbę za palec. Kiedy ucapi za całą rękę jest tylko kwestią czasu i okoliczności. A posłowie-adwokaci będą zachowywać się odtąd nad wyraz ostrożnie. Bo posłem się bywa, a adwokatem chce się być cały czas.

 Ludwik Dorn