W pojednaniu dwu rzek...

Zygmunt Jan Prusiński

W POJEDNANIU DWU RZEK...

Dotknij mnie uśmiechem
dzielą nas rzeki twoja i moja
ale połączą się w jedną
by opływać urokiem
zawieszonych drzew.

Wczoraj robiłem zdjęcia
z pąków kasztanowe listki
zbiera się prawda wiosny
majowe sztandary
przytul mnie na zakręcie
wierzby się zbudziły.

A mlecze puszyste bombki
znikł kolor żółty
powracają nadbrzeżne wyznania
otulone zapachem ciała
iskrzące macierzyństwo ziemi.

I jest w tym nasz udział
a głód rozsadza ciekawość
rozsuniesz uda na trawie
zaśpiewa tam życie
kiedy będę nad tobą
pieścił twoje piersi.

Tylko niebo nad nami
i przelatujące ptaki
połączą się dwie rzeki
ty i ja jakby jedna całość
bez odpowiedzi...

22.5.2015 - Ustka
Piątek 8:23