Księżycowa kobieta

Zygmunt Jan Prusiński

KSIĘŻYCOWA KOBIETA
Anicie Pieras

Motto: "...trzymając się trudnej ścieżki
wszelkie sztuki bledną
wobec istotnej rzeczywistości"
- Robinson Jeffers

Kupiłem kapelusz, czarny.
Dobrze mi w kapeluszach -
to taka rodzinna tradycja,
nosił mój dziadek z Parysowa Jan Sowiński,
nosił mój tata z Otwocka Lucjan Prusiński.

Teraz moja kolej na kapelusze o różnej porze;
osiem kapeluszy starczy na prowincji.

Ale wrócę do motta Robinsona Jeffersa.
Tak, (wobec istotnej rzeczywistości wszelkie sztuki bledną),
i bym się zgodził z poetą jeśli idziemy w kierunku instynktu.

- Czym jest rzeczywistość Anito wobec wiersza?

My, dzieci rozrzucone po różnych stronach świata,
szukamy szczególnych dotknięć.

We wspomnianej książce „W krainie żebraków słyszę bluesa”,
piszę w wierszu „Zapomniane dźwięki” takie spostrzeżenie:
(- W ustach
sosna smukła się pali.
Żywicy tyle że można by było skleić
czas martwy
i popędzić z uśmiechem do przyjaźni dawnej).

A jak dziś te przyjaźnie wyglądają?

Dzisiaj przyjaźnie są jak te sztuki blednące,
wciąż biegnące z dźwiękiem fałszu donikąd.

- Czy mogę cię publicznie pocałować?

11.2.2011 - Ustka
Piątek 23:00

Wiersz z książki "Intymne metafory"