Leśmian

Rozedrgana zielonym, pełnym rosy płaczem,

Przerażona niebiosów ułudnym pobliżem -

Kona z męki i tęskni nie wiadomo za czem,

I cierpi, że nie może na ziemię paść krzyżem.

I nie wie, do jakiego snu ma się ułożyć,

I szuka, węsząc bólem, parowu lub jaru,

Aby go dopasować do swego bezmiaru

I zamieszkać na chwilę i w ciszę się wdrożyć.

Czuję rozpacz jej nagą, czuję głód jej bosy,

Jej bezdomność, gałęzi owianą szelestem,

I oczy, które we mnie przez mętne szkła rosy

Widzą kogoś innego, niż ten, który jestem.

/"Otchłań" - Bolesław Leśmian/