Cień towarzysz zabaw i uśmiechu

Nazywam się Erich i mam 10 lat . Cóż więcej mogę napisać , bo jak widzicie pisać umiem .

Mieszkam z ojcem i matką i mam 2 braci . Starszych . 

Moi bracia chadzają swoimi drogami ( choć to raczej bez sensu , bo u nas w wiosce drogi nie ma , ale tak się mówi ) , mnie nie traktują poważnie.

  Tata jest surowy , jak na mennonitę przystało . Właściwie to ja mogę o sobie powiedzieć tyle Erich mennonita , choć na nazwisko mam Patzen. 

  Pomyślicie – ciekawie się zaczyna . Nic ciekawego w tym nie ma , nigdy nie byłem dalej niż w naszej wsi . Ale głupi nie jestem – wiem jak się nasza wieś nazywa – to Streckfuss . 

  Ty który czytasz , czy zrozumiesz , widzieć tylko własną wieś i nic więcej ( choć Tato raz był w Elbing ale wrócił oburzony i zatrwożony ) . 

  Jak na dobrego mennonitę przystało moim życiem i modlitwą jest praca , pomagam w polu , w obejściu . Modlę się trzy razy dziennie . Tata jest uprzejmy , nie krzyczy ale nawet śmiać się nie pozwala . Jak mówi Mama – on już taki jest , pełen Boga a czy kto widział aby Bóg się śmiał ? 

  Wy którzy to czytacie , nie wiecie co to znaczy śmiać się po kryjomu , gdy śmiech to według Taty to grzech. 

  Wy którzy to czytacie nie wiecie jak to jest , gdy jedyną rozrywką jest lampa naftowa , gdy nikt nie widzi , robię na ścianie obrazy z dłoni i cienia . 

  Cień mój towarzysz zabaw i uśmiechu . 

  Czasami gdy z Tatą idę koło naszego pięknego cmentarza , Tato mówi do mnie – tu po śmierci będziesz leżał , tu będziesz miał swój grób i po wieki każdy Cię uszanuje i pochyli głowę . Bo cmentarze się szanuje . W ciszy . Tata lubi ciszę . Ja lubię cień. I lubię Tatę nazywać Tata , choc mówię do niego Ojcze. Tata bym się nie ośmielił. Mama mówi On. 

  Piszę tak dużo po raz pierwszy , to i zapominam co chciałem powiedzieć o tych drogach. Nasza wieś nie ma drogi . Ze światem łączy nasz tylko rzeczka , co płynie przez środek wioski , a wszystkie domy jak zwierzęta są do niej nachylone . 

  Po drugiej stronie tej naszej rzeczki mieszka Gerhard . Ma 9 lat . Oprócz cienia to mój towarzysz uśmiechu . Czasami się bawimy i śmiejemy. On jest Hohmann . 

  Jest mennonitą , więc Tata pozwala . Gerhard jest rok młodszy , więc ja wymyślam zabawy . 

On się mnie słucha. Ze mną nic mu się nie stanie .

Był wieczór , taki księżycowy . Był luty . Był rok 1930 . I była zamarznięta nasza rzeczka .

Bawiliśmy się na tym lodzie i śmiali , bo Gerhard mówił , ze podsłuchał jak Starsi mówili , że istnieją Czarni Ludzie . Potem ślizgaliśmy się po tym lodzie , na tej naszej rzeczce.

  Potem lód pękł i rzeczka nas zabrała do siebie . Gdy zabrakło powietrza , widziałem jeszcze Gerarharda i cień . 

  Śmiech i zabawa to grzech – usłyszałem jeszcze w myślach Tatę . 

Gdy chowali nas na naszym pięknym cmentarzu , miejscu które każdy uszanuje   , wszyscy mieli smutne miny, ale jak na mennonitów przystało byli chłodni .

  Tylko Tata płakał . 

                                                                                 * * *

  Czy ta opowiastka jest prawdziwa , nie mam pojęcia – przed chwilą ją wymyśliłem . 

                                                                              * * *

Patrzyłem na ten wspaniały cmentarz we wsi Tropy w gminie Elbląg dawniej nazywała się Streckfuss , gdzie pokradziono wszystkie płyty i zdewastowano co dało się zdewastować , bo płyta nagrobna znakomicie pasuje do utwardzenia wejścia do chlewiku , a pokruszona reszta grobu wzmacnia scieżkę .   

Na tym zdewastowanym cmentarzu były tylko dwie potłuczone płyty  – Ericha i Gerharda – co zmarli 12.02 .1930 roku .

W jakiś sposób winny im byłem tę opowieść . 

                                                                               * * *

Po co po 8 latach powtarzam tę notkę ? Dopiero dziś przeczytałem , że proboszcz z miejscowości Czarny Las zlecił zaoranie cmentarza założonego 200 lat temu . 

Proboszczu , wszystkim którzy spoczywali na tym cmentarzu,  jesteś winny podobną opowieść .