,,Roki Święte. Historia, znaczenie, współczesność". Ks. J. Królikowskiego arcydzieło.

BLOG

,,Roki Święte. Historia, znaczenie, współczesność". Ks. J. Królikowskiego arcydzieło.

LechGalicki Literatura Obserwuj temat Obserwuj notkę 0

21.04.2025 , ostatnia aktualizacja: 21.04.2025, 15:19 BLOG

Książka ks. Janusza Królikowskiego została wydana z niezwykłym pietyzmem, w eleganckiej szacie graficznej, z bogatym wyborem ilustracji – od arcydzieł malarstwa sakralnego po fotografie mistrza Adama Bujaka z papieskich uroczystości. Nie tylko stanowi ciekawą lekturę, nie tylko podpowiada pasjonującą wiedzę historyczną, ale także dostarcza przeżyć estetycznych. Każda strona zachęca do zatrzymania się, medytacji i pogłębienia wiary.

          Rok Święty to nie tylko wydarzenie liturgiczne. To czas odnowy duchowej i nadziei, która przez wieki poruszyła w sumie serca miliardów ludzi wierzących; najpierw w basenie Morza Śródziemnego, potem w całej Europie, a następnie na innych kontynentach; ta książka jest właśnie opowieścią o tym. Jest również świetnym przewodnikiem po głębszym znaczeniu Lat Jubileuszowych – zarówno dla samego Kościoła jako instytucji, jak i dla każdego z nas z osobna. Autor, ks. prof. Janusz Królikowski, kapłan i znawca historii Kościoła, prowadzi nas przez historię, ukazując – od starożytności po rok 2025 – jak Jubileusze kształtowały życie chrześcijan i jak stanowiły odpowiedź na zmieniające się potrzeby kolejnych pokoleń. Dużo w niej także akcentów polskich.Choć korzenie Jubileuszy sięgają czasów biblijnych, to oficjalnie zaczęły się one w 1300 roku, gdy papież Bonifacy VIII uroczyście ogłosił pierwszy Rok Święty. Wydarzenie to wzmocniło tradycję pielgrzymek, odpustów i wezwań do nawrócenia. I tak miało być podczas kolejnych Jubileuszy. Szczególne miejsce w tej opowieści zajmuje Rok Święty 2000 – przełomowy czas refleksji i nadziei, ogłoszony przez św. Jana Pawła II, który wprowadził Kościół w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa. Książka została wydana z niezwykłym pietyzmem, w eleganckiej szacie graficznej, z bogatym wyborem ilustracji – od arcydzieł malarstwa sakralnego po fotografie mistrza Adama Bujaka z papieskich uroczystości. Nie tylko stanowi ciekawą lekturę, nie tylko podpowiada pasjonującą wiedzę historyczną, ale także dostarcza przeżyć estetycznych. Każda strona zachęca do zatrzymania się, medytacji i pogłębienia wiary. „Roki Święte” kończą się swoistą klamrą, mianowicie ogłoszonym przez papieża Franciszka rokiem „Pielgrzymi nadziei”, co czyni tę publikację jeszcze bardziej aktualną. Książka ta jest doskonałym narzędziem do pogłębienia jubileuszowej tradycji, która nie jest żadnym reliktem przeszłości, jak niektórzy usiłują to przedstawiać, ale zawsze aktualnym wezwaniem do pielgrzymowania, pojednania i duchowego odrodzenia.

  link:  https://bialykruk.pl/ksiegarnia/
Notka
Autor: Ks. Janusz Królikowski
Wydawnictwo Biały Kruk
liczba stron: 248
obwoluta: nie
format: 16,5 cm x 23,5 cm
papier: kreda silk
oprawa: twarda
data wydania: 23.04.2025
ISBN: ISBN: 978-83-7553-428-3


Wykaz lat jubileuszowych
Rok Święty 1300 ogłoszony bullą 22 lutego przez Bonifacego VIII. Rok Święty 1350 ogłoszony bullą Unigenitus Dei Filii przez Klemensa VI. Rok Święty 1390 ogłoszony bullą w kwietniu 1389 przez Urbana VI, obchodzony podczas pontyfikatu Bonifacego IX. Rok Święty 1400 ogłoszony przez papieża Bonifacego IX. Rok Święty 1423 ogłoszony przez papieża Marcina V; po raz pierwszy otwarto Drzwi Święte w bazylice św. Jana na Lateranie.. Rok Święty 1450 ogłoszony bullą Immensa et innumerabilia przez Mikołaja V. Rok Święty 1475 ogłoszony bullą Qeem ad modum operosi w 1473 przez Sykstusa IV. Rok Święty 1500 ogłoszony przez Aleksandra VI. Rok Święty 1525 ogłoszony bullą 18 grudnia 1524 przez Klemensa VII. Rok Święty 1550 ogłoszony w maju 1549 przez Pawła III, obchodzony podczas pontyfikatu Juliusza III od lutego 1550. Rok Święty 1575 ogłoszony przez Grzegorza XIII dwukrotnie: 20 maja i 19 grudnia 1574. Rok Święty 1600 obchodzony podczas pontyfikatu Klemensa VIII od 31 grudnia 1599 do 13 stycznia 1601 (opóźnienie otwarcia i zamknięcia obchodów było spowodowane chorobami papieża). Rok Święty 1625 ogłoszony bullą Omnes gentes, plaudite unanibus przez Urbana VIII. Rok Święty 1650 obchodzony podczas pontyfikatu Innocentego X. Rok Święty 1675 obchodzony podczas pontyfikatu Klemensa X. Rok Święty 1700 obchodzony podczas pontyfikatu Innocentego XII i Klemensa XI (z powodu choroby papieża bramę otwierał kardynał Emanuel Bouillon). Rok Święty 1725 ogłoszony bullą Innocentego XIII w dniu 29 czerwca 1724 już po jego śmierci, obchodzony podczas pontyfikatu Benedykta XIII. Rok Święty 1750 ogłoszony bullą Peregrinantes w marcu 1749 przez Benedykta XIV. Rok Święty 1775 ogłoszony bullą Salutis Nostrae przez Klemensa XIV, obchodzony podczas pontyfikatu Piusa VI od 26 lutego do 25 grudnia 1775 (Klemens XIV zmarł we wrześniu 1774, a Pius VI został wybrany papieżem 15 lutego, stąd opóźnienie). Rok Święty 1825 ogłoszony bullą Quod hoc ineunte saeculo 27 maja 1824 przez Leona XII (podczas obchodów bazylika św. Pawła za Murami była zniszczona przez pożar, zastąpiono ją bazyliką św. Marii na Zatybrzu). Rok Święty 1875 ogłoszony 24 grudnia 1874 bullą Gravibus ecclesiae et huius saeculi calamitatibus przez Piusa IX, obchodzony bez uroczystego otwarcia bram. Rok Święty 1900 ogłoszony bullą Properante ad exitum przez Leona XIII. Rok Święty 1925 ogłoszony w maju 1924 bullą Infinita Dei misericordia przez Piusa XI. Rok Święty 1933 – Jubileusz Odkupienia, ogłoszony światu 24 grudnia 1932 (po raz pierwszy przez radio), obchodzony od 2 kwietnia 1933 do 2 kwietnia 1934 podczas pontyfikatu Piusa XI. Rok Święty 1950 obchodzony podczas pontyfikatu Piusa XII jako Rok Pokoju. Rok Święty 1975 ogłoszony 23 maja 1974 przez Pawła VI. Rok Święty 1983 ogłoszony przez Jana Pawła II 6 stycznia 1983; obchodzony z okazji Jubileuszu Odkupienia w dniach 25 marca 1983 – 22 kwietnia 1984. Rok Święty 2000 ogłoszony 29 listopada 1998 przez Jana Pawła II jako Wielki Jubileusz dwóch tysięcy lat chrześcijaństwa. Rok Święty 2025 ogłoszony przez papieża Franciszka bullą Spes non confundit.
( Wikipedia)

O mnie LechGalicki

Lech Galicki, ur. 29 I 1955, w domu rodzinnym przy ulicy Stanisława Moniuszki 4 (Jasne Błonia) w Szczecinie. Dziennikarz, prozaik, poeta. Pseud.: (gal), Krzysztof Berg, Marcin Wodnicki. Syn Władysława i Stanisławy z domu Przybeckiej. Syn: Marcin. Ukończył studia ekonomiczne na Politechnice Szczecińskiej; studiował również język niemiecki w Goethe Institut w Berlinie. Odbył roczną aplikację dziennikarską w tygodniku „Morze i Ziemia”. Pracował jako dziennikarz w rozmaitych periodykach. Był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Kościół nad Odrą i Bałtykiem”. Od 1995 współpracuje z PR Szczecin, dla którego przygotowuje reportaże, audycje autorskie, słuchowisko („Grona Grudnia” w ramach „Szczecińskiej Trylogii Grudnia.”), pisze reżyserowane przez redaktor Agatę Foltyn z Polskiego Radia Szczecin słuchowiska poetyckie: Ktoś Inny, Urodziłem się (z udziałem aktorów: Beaty Zygarlickiej, Adama Zycha, Edwarda Żentary) oraz tworzy i czyta na antenie cykliczne felietony. Podróżował do Anglii, Dani, RFN, Belgii; w latach 1988 – 1993 przebywał w Berlinie Zachodnim. Od 1996 prowadzi warsztaty dziennikarskie dla młodzieży polskiej, białoruskiej i ukraińskiej w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Zawodowego Dziennikarzy. W 1994 otrzymał nagrodę specjalną SDP za różnorodną twórczość dziennikarską i literacką. Wyróżniany wielokrotnie przez polskie bractwa i grupy poetyckie. Od 2011 prowadzi w Szczecińskim Domu Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej: Teatr Empatia (nagrodzony za osiągnięcia artystyczne przez Prezydenta miasta Szczecin), pisze scenariusze, reżyseruje spektakle, w których także występuje, podobnie okazjonalnie gra główną rolę w miniserialu filmowym. Jako dziennikarz debiutował w 1971 roku w tygodniku „Na przełaj”. Debiut literacki: Drzewo-Stan (1993). Opublikował następujące książki poetyckie: Drzewo-Stan. Szczecin: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „ Ottonianum”, 1993; Ktoś Inny. Tamże, 1995; Efekt motyla. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 1999. Cisza. Szczecin: Wyd. Promocyjne „Albatros”, 2003, KrzykOkrzyk, Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2004. Lamentacje za jeden uśmiech. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2005. Tentato. Zapamiętnik znaleziony w chaosie. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2007. Lawa rozmowy o Polsce. Współautor. Kraków: Solidarni 2010, Arcana, 2012, Antologia Smoleńska 96 wierszy. Współautor, wyd. Solidarni 2010, rok wyd.2015. Proza, reportaże, felietony: Trzask czasu, Czarnków: Interak, 1994; Na oka dnie (wspólnie z Agatą Foltyn) Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”), 1997, Jozajtis, Szczecin, Wyd. „PoNaD”, 1999, Sennik Lunatyka, Szczecin: Wyd. Promocyjne „ Albatros”, 2000, Dum – Dum. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2000, Dum –Dum 2. Tamże, 2001, Punkt G., Tamże, 2002, Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu. Tamże, 2003. RECENZJE Charakterystyczne dla „metafizycznych” tomów poezji Galickiego jest połączenie wierszy oraz fotografii Marka Poźniaka (w najważniejszym tomie Ktoś Inny są to zdjęcia kostiumów teatralnych Piera Georgia Furlana), stanowiących tyleż dopełniającą się całość, co dwa zupełnie autonomiczne zjawiska artystyczne, jednocześnie próbujące być świadectwem poszukiwania i zatrzymywania przez sztukę prześwitów Wieczności. Marzenia mają moc przełamania własnego zranienia, ocalenia świadomości boleśnie naznaczonej czasem, przemijaniem, śmiercią. Prowadzą do odnajdywania w sobie śladów nieistniejącego już raju i harmonii. Charakterystyczna jest przekładalność zapisu słownego na muzyczny i plastyczny. Reportaże i felietony Galickiego dotyczą zawsze najbliższej rzeczywistości: ułamki rozmów i spotkań w tramwaju, migawki spostrzeżeń, codzienność w jej często przytłaczającym wymiarze. Zapiski zaskakują trafną, skrótową diagnozą sytuacji życiowej bohaterów. Galicki balansuje pomiędzy oczywistością a niezwykłością zjawiska, powszedniością sytuacji, a często poetyckim językiem jej przedstawienia. Oderwanie opisywanych zdarzeń od pierwotnego kontekstu publikacji („Kościół nad Odrą i Bałtykiem”, PR Szczecin) czyni z minireportaży swoistą metaforę, usiłującą odnaleźć w ułamkach codzienności porządkujący je sens. Podobnie dzieje się w felietonach z założenia interwencyjnych (Dum – Dum, Dum – Dum 2): autor poszukuje uogólnienia, czy też analogii pomiędzy tym co jednostkowe a tym, co ogólne, wywiedzione z wiersza, anegdoty, symbolu, przeszłości. Galicki buduje świat swoich mikroopowiadań również z ułamków przeszłości (np. historia Sydonii von Borck w Jozajtisie), a także z doświadczeń autobiograficznych (pamięta dzień swoich urodzin, przeżył doświadczenie wyjścia poza ciało, oraz groźną katastrofę). Piotr Urbański Powyższy artykuł biograficzny pochodzi z Literatury na Pomorzu Zachodnim do końca XX wieku, Przewodnik encyklopedyczny. Szczecin: Wydawnictwo „Kurier – Press”, 2003. Autor noty biograficznej: Piotr Lech Urbański dr hab. Od 1.10.2012 prof. nadzw. w Instytucie Filologii Klasycznej UAM. Poprzednio prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, dyrektor Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002-2008), Dokonano aktualizacji w spisie książek napisanych po opublikowaniu notatki biograficznej Lecha Galickiego i wydanych. Recenzja książki Lecha Galickiego „Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu”. Wydawnictwo „PoNaD”. Szczecin 2003 autorstwa (E.S) opublikowana w dwumiesięczniku literackim TOPOS [1-2 (74 75) 2004 Rok XII]: Dziękuję za rozmowę to zbiór wywiadów, artykułów prasowych, które szczeciński dziennikarz, ale także poeta i prozaik, drukował w prasie w ostatniej dekadzie. Mimo swej różnorodności, bo obok rozmowy z modelkami znajdziemy np. wywiad z Lechem Wałęsą, z chaotycznego doświadczenia przełomu wieków wyłania się obraz współczesności targanej przez sprzeczne dążenia, poszukującej jednak własnych form osobowości. Legendarne UFO, radiestezja, bioenergoterapia, spirytualizm – zjawiska, które Galicki nie obawia się opisywać, niekiedy wbrew opinii publicznej i środowisk naukowych. Prawie każdy czytelnik znajdzie w tej książce coś dla siebie – wywiady z wybitnymi artystami sąsiadują z wypowiedziami osób duchowych, opinie polityków obok opowieści o zwykłych ludzkich losach. Galicki, mimo iż w znacznej mierze osadzony jest w lokalnym środowisku Pomorza Zachodniego, dąży do ujmowania w swoich tekstach problematyki uniwersalnej i reprezentuje zupełnie inny, niż obecnie rozpowszechniony, typ dziennikarstwa. Liczy się u niego nie pogoń za sensacją, a unieruchomienie strumienia czasu przy pomocy druku. Pisze na zasadzie stop – klatek tworząc skomplikowany, niekiedy wręcz wymykający się spod kontroli obraz naszych czasów. (E.S.).

Nowości od blogera

Udostępnij Udostępnij Skomentuj

Kultura