Polacy wierni i dzielni. Autor: o. Marian Zawada. Wydawnictwo Biały Kruk

                                                                 
                                

Polacy – kim jesteśmy? Kim byliśmy? Kim powinniśmy być w przyszłości? O. prof. Marian Zawada od ponad 40 lat szuka odpowiedzi na te pytania. Szuka – i znajduje. Zastanawia się nad kondycją naszego narodu od momentu jego narodzin w X wieku po czasy najbardziej współczesne. I nieustannie jest pełen zachwytu nad duszą polską, nad jej zdolnością przetrwania nawet największych kataklizmów, nad jej niezłomnością. Siłę polskości upatruje w głębokim przywiązaniu do Chrystusa oraz w licznych talentach, którymi Pan Bóg obdarzył wielu Polaków. Wierność i dzielność – te dwie cechy nas dominują i pozostają niezmienne od stuleci, od samych początków kształtowania się państwowości.Autor przywołuje przeróżne wydarzenia oraz postaci z naszych dziejów. Są to zarówno wielcy wodzowie, bohaterowie, jak i wielcy artyści, myśliciele, duchowni. Posługując się pięknym językiem, o. prof. Marian Zawada przekonuje, że nasz naród dzięki staraniom m.in. mistrzów romantyzmu, geniuszy polskości, jak i tych uznanych za świętych – w tym np. św. Jana Pawła II – rozumie polskość także jako kategorię duchową, świadomie dążącą do życia w Bożym ładzie. Książka posiada charakter historyczny, ale i religijny, a ponieważ autor jest znakomitym specjalistą od duchowości, pojawiają się także wątki mistyczne. O roli i misji Polski wśród narodów Europy pisali już i Wincenty Kadłubek, i Piotr Skarga, i Zygmunt Krasiński, i Adam Mickiewicz – aż po św. Siostrę Faustynę. Ta książka została stworzona w duchu katolickim, by podkreślić obowiązek miłości Ojczyzny. Katolicy mają prawo do własnego, Bożego czytania historii, co wyjaśnia Autor, pomimo wręcz taranowania ich poglądów przez ateistów dysponujących dziś potężnymi mediami masowego przekazu. W programach ateistycznych mieści się także zorganizowana walka z tym wszystkim, co prawdziwie ojczyste, a więc i prawdziwie polskie. Temu trzeba się zdecydowanie sprzeciwiać. Wobec nieustannego wypaczania i fałszowania historii, nadawania innego sensu wydarzeniom, wobec osławionej „pedagogiki wstydu” trzeba wydobywać to, co rzeczywiście karmiło pokolenia Polaków. Tak jak wiara i dzielność potrzebne były tysiąc lat temu, tak konieczne są i dziś. Wobec Polski niejednokrotnie formułowana była idea posłannictwa i odpowiedzialności za przyszłość naszej cywilizacji; ta książka jest otwarciem i wsparciem dla tej idei. Dzieło o. Zawady budzi uczucia patriotyczne i wzmacnia więź z Ojczyzną, do czego przyczynia się także 179 znakomitych ilustracji potęgujących nastrój i przekazujących dodatkową porcję wiedzy.


o. Marian Zawada Marian Zawada (ur. 1958 w Katowicach) pochodzi z rodziny górniczej. Nim został duchownym, ukończył Akademię Ekonomiczną w Katowicach (1981). „Zostałem wyciągnięty «za uszy» – mówi o sobie – jak celnik Mateusz do Bożej ekonomii, znam się trochę na Bożych interesach, a Bóg obiecuje 100 razy więcej, czyli 10.000% zysku”. Odkrył powołanie, czas łaski, podczas służby wojskowej, którą wielu uważało wówczas za czas wymazany z życiorysu; był to rok 1983. W wieku 25 lat został karmelitą bosym (profesja zakonna 30.12.1984 r.) i podjął dalsze studia: filozoficzne w Poznaniu, teologiczne w Krakowie – magisterium z teologii duchowości na podstawie pracy „Sens cierpienia w doktrynie św. Jana od Krzyża”. Święcenia kapłańskie otrzymał na przełomie epok (1989 r.) z rąk bpa K. Górnego.
Po czteroletniej pracy duszpasterskiej w Czechach (na Zaolziu) odbył dalsze studia z teologii duchowości na Teresianum w Rzymie. Po powrocie do kraju przygotowuje rozprawę doktorską na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie pt. „Zagadnienie nadziei w doktrynie św. Jana od Krzyża” i broni ją z powodzeniem w 1998 r. Podejmuje pracę jako wykładowca w seminariach krakowskich, w Karmelitańskim Instytucie Duchowości. Równocześnie zdobywa rozgłos jako znakomity rekolekcjonista środowisk konsekrowanych oraz utalentowany publicysta. Jego wystąpienia cechują się także wielkim patriotyzmem.
W latach 2005–2020 pełnił funkcję dyrektora Centrum Kultury Duchowej im. św. Edyty Stein „Communio Crucis” w Krakowie. Wybrany w 2010 roku wiceprzewodniczącym Konferencji Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych w Polsce. Habilitację osiąga na Uniwersytecie Papieskim im. św. Jana Pawła II w Krakowie (2011). Specjalizuje się w duchowości, mówi o sobie, że jest „pasjonatem tego, co jeszcze o człowieku się nie ujawniło” (zob. 1 J 3,2).
Nieustannie spragniony wiedzy, jedzie do Hiszpanii, gdzie odbywa w latach 2011/12 studia w Centro Internacional Teresiano Sanjuanista (CITeS) – „Universidad de la Mística” w Ávili. Lata 2014–2020 wypełniają mu obowiązki przeora klasztoru karmelitańskiego w Krakowie przy ul. Rakowickiej. Ze stylu życia samotnik. Miłośnik tekstów mistycznych i patriotycznych. Obecnie przebywa w klasztorze karmelitańskim w Wadowicach.
Od dawna publikuje; od 1988 roku wydał ponad 50 książek! Jest ponadto autorem ok. 300 artykułów. Piórem posługuje się bardzo sprawnie, zwracając uwagę na bogactwo tak treści, jak i samego języka, co powoduje, że jest bardzo chętnie czytany. Do wartościowszych publikacji należą: Antologia mistyki polskiej (I/II) (2008), Niewyczerpana historia ognistego proroka. Cykl Eliasza i Elizeusza w komentarzu duchowo-mistycznym (2010), Charyzmat karmelitański (2016), 8 tomów Antologii karmelitańskiej (2005–2023), Apokalipsa. Dramaturgia historii i łaski (2011), Duchowość waleczna (2014), Duchowość Piękna (2014), Doświadczenie mistyczne. Studium struktury fenomenu (2015), Zbratanie z Maryją. W stronę maryjnej siostrzaności (2018), Rodzinność Boga Trójjedynego (2021).
Publikacja "Polacy wierni i dzielni" jest pierwszą o. prof. Mariana Zawady, która ukazuje się w Białym Kruku i wpisuje się głęboko w nurt patriotyczno-katolicki charakterystyczny dla naszego wydawnictwa.
 ( notka-wyd. Biały Kruk)

                                                                                                                  Autor: o. Marian Zawada
liczba stron: 512
obwoluta: nie
format: 16,5 cm x 23,5 cm
papier: offset 100 g
oprawa: twarda
data wydania: 27.05.2024





Fragment książki:                                                Gietrzwałd (1877)
 Objawienia w Gietrzwałdzie były pokrzepieniem dla narodu   polskiego podczas zaborów.
Prusowie to jeden z ludów bałtyckich, który wyodrębnił się z Bałtów już w pierwszych wiekach naszej ery. Pierwotnie zamieszkiwał ziemie położone pomiędzy dolną Wisłą, Bałtykiem, Niemnem i Mazowszem. Ostatecznie wyginął z początkiem XVI wieku, ale pozostawił po sobie pamiątkę w postaci nazwy krainy geograficznej, którą zamieszkiwał, zwanej Prusami. Prusowie, nie zajmując się uprawą roli, podczas żniw napadali na ziemie polskie, zabierając zboże i paląc osady. W obronie Polaków zbrojnie przeciwko Prusom wystąpili Bolesław Krzywousty, Bolesław Kędzierzawy i Henryk Brodaty, niestety walki te nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Natomiast Konrad Mazowiecki z myślą o obronie swoich granic i ewangelizacji pogańskich Prusów sprowadził na pogranicze swoich ziem w 1226 roku Zakon Krzyżacki. Walczył on z Prusami aż do ich wyginięcia, a pustą ziemię kolonizował Polakami z Mazowsza i Niemcami, których z czasem zaczęto nazywać Prusakami. Syn Władysława Jagiełły Kazimierz Jagiellończyk na mocy traktatu toruńskiego z 1466 roku wyłączył z państwa krzyżackiego niewielką Warmię i przyłączył ją do Polski. Osiedlało się tam dlatego coraz więcej Polaków, którzy przynieśli ze sobą własny język, kulturę i religię katolicką. Niestety w 1618 roku wokół Warmii powstało Królestwo Pruskie, które w roku 1772 dokonało pierwszego rozbioru Polski i wchłonęło polską Warmię, narzucając jej germanizację i protestantyzm. Ten proces szczególnie nasilił się w latach 1871–1878, kiedy to król pruski Wilhelm powołał na premiera swego państwa Ottona von Bismarcka, a ten wprowadził wojnę kulturową (Kulturkampf), czyli walkę z kulturą, językiem i katolicką religią Polaków. Wtedy to mieszkań- cy Warmii, nie mając pomocy od ludzi, szczególnie wołali o pomoc z nieba i nie zostali zawiedzeni.
W małej wiosce Gietrzwałd, niedaleko Olsztyna, objawiła się dwóm dziewczynkom Matka Boża, która mówiła do nich po polsku i wyjaśniała, że w modlitwie należy szukać wszelkiego ratunku. Matka Boża objawiła się pierwszy raz 27 czerwca 1877 roku Justynie Szafryńskiej, kiedy ta powracała z matką z egzaminu przed przystąpieniem do I Komunii Świętej. Następnego dnia „Jasną Panią” w postaci siedzącej na tronie z Dzieciątkiem Jezus pośród aniołów nad klonem przed kościołem w czasie odmawiania różańca zobaczyła też Barbara Samulowska. Na zapytanie dziewczynek: „Kto Ty Jesteś?”, Odpowiedziała: „Jestem Najświętsza Panna Maryja Niepokalanie Poczęta!”. Na pytanie: „Czego żądasz, Matko Boża?”, padła odpowiedź: „Życzę sobie, abyście codziennie odmawiali różaniec!”.
Dalej między wieloma pytaniami o zdrowie i zbawienie różnych osób dzieci przedłożyły i takie: „Czy Kościół w Królestwie Polskim będzie oswobodzony?”, „Czy osierocone parafie na południowej Warmii wkrótce otrzymają kapłanów?”. W odpowiedzi usłyszały: „Tak, jeśli ludzie gorliwie będą się modlić, wówczas Kościół nie będzie prześladowany, a osierocone parafie otrzymają kapłanów!”. Aktualność tych pytań potwierdzały prześladowania Kościoła katolickiego w Królestwie Polskim po Powstaniu Styczniowym przez carat i ograniczanie jego wpływów w zaborze pruskim w okresie Kulturkampfu. Odpowiedzi Matki Bożej przyniosły wtedy pocieszenie Polakom, tym bardziej że faktycznie się wypełniły. Dlatego Polacy ze wszystkich dzielnic tak gromadnie nawiedzali Gietrzwałd. Przez to władze pruskie od razu w sposób zdecydowanie negatywny odniosły się do objawień. Miejscowa administracja, prasa niemiecka i częściowo duchowieństwo uznały je za manifestację polityczną, za polską demonstrację narodową, za oszustwo i zabobon, rzekomo niebezpieczny dla państwa, postępu i pokoju społecznego. W stosunku do pielgrzymów polskich, do kapłanów Polaków, przede wszystkim do miejscowego proboszcza ks. Augustyna Weichsla wymierzono różne kary, z osadzaniem w więzieniu, nakładaniem grzywien i zawieszaniem w możliwościach wypełniania posługi duszpasterskiej włącznie.
Najważniejsze owoce objawień zostały wyrażone przez ks. Weichsla słowami: „Wśród wszystkich mówiących po polsku radosne postępy czyni szczególnie zapał do modlitwy i Bractwo wstrzemięźliwości”. Często ponawiane wezwania do modlitwy różańcowej i do wstrzemięźliwości okazały się bardzo skuteczne na Warmii i poza jej granicami. Proboszcz gietrzwałdzki pisał: „Wszyscy wyrzekają się tu wódki i przyrzekają zawsze modlić się na różańcu. […] Miliony modlą się na różańcu, przez co utwierdzają się w wierze katolickiej i ogromna ilość pijaków wyrwana została z doczesnej i wiecznej zguby. W tym widzę najlepszy dowód autentyczności objawień”42.
Do tego pokrótce należy dodać czystość życia, jaką można było zaobserwować u młodzieży warmińskiej, liczne powołania zakonne męskie i żeńskie, różne nawrócenia i konwersje oraz częste przystępowanie do sakramentów św. Dlatego słusznie się mówi, że z Gietrzwałdu wzięło początek odrodzenie życia religijnego w diecezji warmińskiej i poza jej granicami.
Wielkie zmiany dokonały się w życiu społeczno-politycznym. Objawienia Matki Bożej uznano za przebudzenie świadomości narodowej miejscowych Warmiaków i odrodzenie się ich poczucia jedności z Polakami z innych dzielnic. „Skoro Przenajświętsza Panienka przemówiła do dzieci warmińskich po polsku, to grzechem jest, jeśli ktokolwiek języka ojczystego jako daru Bożego się wyrzeka!”43.
Argumentem tym posługiwali się działacze narodowi z południowej Warmii, kiedy w 1885 roku podejmowano akcję petycyjną i organizowano wiece w sprawie przywrócenia języka polskiego w szkołach ludowych, potem powtarzano go wiele razy w „Gazecie Olsztyńskiej” i przed wyborami do parlamentu pruskiego, kiedy zabiegano o głosy dla polskiego kandydata.
Nagły ruch pielgrzymkowy do Gietrzwałdu, zapoczątkowany w końcu czerwca 1877 roku, nie ustawał później, gdy już nie było objawień, a nawet przybierał na sile w latach następnych. Na święto Zwiastowania Maryi Pannie w dniu 25 marca 1878 roku, pisał proboszcz, przybyło bardzo wielu pielgrzymów, których trzeba było wyspowiadać, o czym donosił biskupowi: „Spowiadałem więc w tych dniach od godziny 5 wczas rano do godziny 10 wieczorem z małą przerwą, tak że wszystkich wyspowiadałem w ciągu tygodnia”44.
Objawienia w Gietrzwałdzie trwały od 27 czerwca do 8 września 1877 roku, kiedy to miała być poświęcona figura Matki Bożej, zamówiona w Monachium na Jej życzenie. Ponieważ figura jeszcze nie nadeszła, poświęcenie zostało przesunięte na niedzielę 16 września. Wszystkich objawień było aż 160 i miały one głównie na celu pokrzepienie narodu polskiego, uciskanego przez zaborców w okrutny sposób, oraz zachęcenie go do modlitwy różańcowej i nawrócenia moralnego.
11 września 1977 roku odbyły się, poprzedzone IV Ogólnopolskim Kongresem Mariologicznym, uroczystości 100-lecia objawień Matki Bożej, którym przewodniczył ks. kard. Karol Wojtyła, metropolita krakowski. W tym dniu ks. bp Józef Drzazga, biskup warmiński, uroczyście zatwierdził kult objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie.                                                      ------------------------------