*
Z ogromną satysfakcją pragnę podzielić się z Państwem nowością - barwnym wizerunkiem dzieła medalierskiego młodego artysty szczecińskiego i zarazem naszego kolegi ze stowarzyszenia S.O.S - architekta Rafała Raniowskiego. Jest mi tym bardziej miło, że:
- po pierwsze - Rafał to mój pacjent z czasów jego dzieciństwa, syn zmarłego członka naszego stowarzyszenia i członek S.O.S w drugim pokoleniu.
- po drugie - że pośród ludzi pokazanych na medalu przed płonącym budynkiem Komitetu Wojewódzkiego miałem zaszczyt być obecnym osobiście.
Pamiętam , że po przedłużonej na popołudnie operacji wracaliśmy razem ze śp. prof. Tomaszem Żukiem ze Zdunowa karetką - jedynym środkiem transportu wpuszczanym wtedy do miasta - i dołączyłem do tłumu mieszkańców na obecnym Placu Solidarności w Szczecinie.
* *
List z dnia 8 kwietnia 2021 r. Nadawca: Rafał Raniowski
Szanowny Panie Doktorze, przepraszam, że dopiero teraz ale chciałem poinformować, że w zeszłym roku miałem przyjemność zaprojektować dwa upamiętnienia związane z 50 rocznicą szczecińskiego Grudnia 1970 r.
Pierwsze to Odznaka Pamiątkowa "Krzyż 50. Rocznicy Grudnia 1970 w Szczecinie", zaprojektowana wspólnie z kol. Krzysztofem Męcińskim dla Stowarzyszenia Społecznego Grudzień '70-Styczeń '71. Odznaka została zaprojektowana w kształcie krzyża greckiego, w który wpisano wizerunek krzyża, posadowionego na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, a który umiejscowiony jest w pobliżu grobów ofiar Rewolty Grudniowej 1970, i który ze względu na brak upamiętnienia ofiar szczecińskiego grudnia 1970 r., stał się symbolem i pierwszym miejscem pamięci w latach 70-tych i 80-tych XX wieku. Czarne tło krzyża nawiązuje do „Czarnego Czwartku” – 17 grudnia 1970 r. – dnia masakry protestujących przez wojsko i milicję. Cyfry rzymskie „XII” to wskazanie miesiąca grudnia – 12 miesiąca w roku kalendarzowym, a nałożona liczba 1970 to rok Rewolty Grudniowej. Toporny kształt cyfr to odniesienie do topornych, betonowych i szarych czasów PRL, a kolor czerwony symbolizuje krew Polaków, która została przelana na ulicach Szczecina. Wstążka w kolorze czarnym, to symbol żałoby po ofiarach Grudnia 1970 r. Na bokach wstążki umieszczono dwa pasy – biały i czerwony – symbol flagi polskiej, pod którą ginęli protestujący na ulicach ludzie.
Drugie to Medal 50. Rocznicy Grudnia 1970 r. w Szczecinie, zaprojektowany dla Oddziału IPN w Szczecinie. Medal Pamiątkowy 50. Rocznicy Grudnia 1970 r. ma upamiętniać jedno z najważniejszych wydarzeń w powojennej historii Szczecina i regionu, które doprowadziło do odzyskania suwerenności przez Państwo Polskie w 1989 r. – Rewoltę Grudniową w Szczecinie w 1970 r. Awers medalu przedstawia wydarzenie, które zapisało się chyba najbardziej w pamięci i świadomości protestujących szczecinian i było wielokrotnie przywoływane przy różnego rodzaju okazjach – płonący Komitet Wojewódzki PZPR – siedzibę wojewódzką partii, która mieniąc się "robotniczą" kazała milicji obywatelskiej i wojsku strzelać do protestujących przeciwko podwyżkom cen żywności robotnikom. W centrum medalu widać ogień i dym, spowijające Komitet, otoczony kordonem wojskowych Skotów oraz tłum ludzi przyglądający się z zafascynowaniem niecodziennemu, jak na warunki PRL wydarzeniu. Na dole medalu, na bruku, pomiędzy szynami tramwajowymi leży porzucony kask stoczniowy – być może zgubiony w trakcie ucieczki przez stoczniowca – samotny świadek użycia broni przeciwko nieuzbrojonym obywatelom. Herb miasta dopowiada i wskazuje miasto, w którym działy się wydarzenia – Szczecin, a napis rocznicowy dopełnia obrazu, jakie wydarzenie i z jakiej okazji jest upamiętniane. Medal ma za zadanie przypomnieć wszystkie ofiary i jednocześnie być wyrazem pamięci o kombatantach i osobach zaangażowanych w upamiętnianie osób i wydarzeń związanych z Rewoltą Grudniową. Mam nadzieję, że powyższa informacja uzupełni dokonania Stowarzyszenia "Senat Obywateli Szczecina" (S.O.S ) za zeszły rok, 2020 rok.
Łączę wyrazy szacunku.
Rafał Raniowski
Aneks
Mgr inż. arch. Rafał Raniowski jest absolwentem kierunku Architektura i Urbanistyka na Politechnice Szczecińskiej (obecnie Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny) oraz VI Studium podyplomowego urbanistyki i gospodarki przestrzennej na Politechnice Gdańskiej, Harcmistrz, przewodniczący Rady Chorągwi Zachodniopomorskiej Związku Harcerstwa Polskiego, wychowawca młodzieży z pasji i zamiłowania.
Mgr inż. arch. Rafał Raniowski
* * *
Tak było
Zapisane poniżej w audycji przypomnienie Wydarzeń Grudniowych w 1970 roku w Szczecinie."Grona Grudnia" dziennikarza i poety Lecha Galickiego zawiera kilka obrazów wydarzeń z 17. i 18. grudnia 1970 roku. Protestujący uczniowie, przerażona matka szukająca syna w kłębach gazu łzawiącego, palący się budynek Komitetu Wojewódzkiego.(...). Autor scenariusza/ w 1970 uczeń pierwszej klasy LO nr VI, naoczny świadek Zdarzeń Grudniowych przed KW PZPR/ - Lech Galicki. Reż. Sylwester Woroniecki. Aktorzy: Lidia Jeziorska, Iwona Kowalska-Zych, Adam Zych, młodzież z V L.O im. Adama Asnyka w Szczecinie.
Autor artykułu:
Dr n. med. Wojciech Żebrowski
Uznany lekarz - ortopeda, chirurg.
Absolwent szczecińskiej Pomorskiej Akademii Medycznej.
Uczeń prof.Tomasza Żuka - twórcy szczecińskiej szkoły ortopedycznej. Wiedzę i doświadczenie zawodowe uzupełniał w wiodących klinikach uniwersyteckich Bolonii, Padwy, Florencji i Bresci /stypendysta rządu włoskiego/.
Motto: ”Urbem, urbem, mi Rufe,cole et in ista luce vive! ".
Założyciel i aktywny członek Stowarzyszenia "Senat Obywateli Szczecina" - skrót:/S.O.S/ .
Od lat Autor, to spiritus movens działań w sferze upowszechniania wysokiej kultury, historii Polski i wszystkiego co służy dobru oraz podwyższeniu intelektualnej jakości egzystencji, w polskich dniach powszednich i świętach narodowych, przede wszystkim społeczności Szczecina.
Link z TVP3 Szczecin - pamięć o młodych ludziach - Ofiarach Grudnia 70 w Szczecinie:
https://szczecin.tvp.pl/51120078/szczecinski-grudzien-1970-pamietamy?fbclid=IwAR1t6vtwScQcdab0U7PtrHdRBjVyqLVvSdaro6GUsXmwGqCAbd4uZET9D3o
******
Moje konto w Salonie24 z wielką radością udostępniam Osobom nietuzinkowym, które mają do przekazania w przestrzeni medialnej informacje o sprawach istotnych.
(lg)
Lech Galicki, ur. 29 I 1955, w domu rodzinnym przy ulicy Stanisława Moniuszki 4 (Jasne Błonia) w Szczecinie. Dziennikarz, prozaik, poeta. Pseud.: (gal), Krzysztof Berg, Marcin Wodnicki. Syn Władysława i Stanisławy z domu Przybeckiej. Syn: Marcin. Ukończył studia ekonomiczne na Politechnice Szczecińskiej; studiował również język niemiecki w Goethe Institut w Berlinie. Odbył roczną aplikację dziennikarską w tygodniku „Morze i Ziemia”. Pracował jako dziennikarz w rozmaitych periodykach. Był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Kościół nad Odrą i Bałtykiem”. Od 1995 współpracuje z PR Szczecin, dla którego przygotowuje reportaże, audycje autorskie, słuchowisko („Grona Grudnia” w ramach „Szczecińskiej Trylogii Grudnia.”), pisze reżyserowane przez redaktor Agatę Foltyn z Polskiego Radia Szczecin słuchowiska poetyckie: Ktoś Inny, Urodziłem się (z udziałem aktorów: Beaty Zygarlickiej, Adama Zycha, Edwarda Żentary) oraz tworzy i czyta na antenie cykliczne felietony. Podróżował do Anglii, Dani, RFN, Belgii; w latach 1988 – 1993 przebywał w Berlinie Zachodnim. Od 1996 prowadzi warsztaty dziennikarskie dla młodzieży polskiej, białoruskiej i ukraińskiej w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Zawodowego Dziennikarzy. W 1994 otrzymał nagrodę specjalną SDP za różnorodną twórczość dziennikarską i literacką. Wyróżniany wielokrotnie przez polskie bractwa i grupy poetyckie. Od 2011 prowadzi w Szczecińskim Domu Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej: Teatr Empatia (nagrodzony za osiągnięcia artystyczne przez Prezydenta miasta Szczecin), pisze scenariusze, reżyseruje spektakle, w których także występuje, podobnie okazjonalnie gra główną rolę w miniserialu filmowym. Jako dziennikarz debiutował w 1971 roku w tygodniku „Na przełaj”. Debiut literacki: Drzewo-Stan (1993). Opublikował następujące książki poetyckie: Drzewo-Stan. Szczecin: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „ Ottonianum”, 1993; Ktoś Inny. Tamże, 1995; Efekt motyla. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 1999. Cisza. Szczecin: Wyd. Promocyjne „Albatros”, 2003, KrzykOkrzyk, Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2004. Lamentacje za jeden uśmiech. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2005. Tentato. Zapamiętnik znaleziony w chaosie. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2007. Lawa rozmowy o Polsce. Współautor. Kraków: Solidarni 2010, Arcana, 2012, Antologia Smoleńska 96 wierszy. Współautor, wyd. Solidarni 2010, rok wyd.2015. Proza, reportaże, felietony: Trzask czasu, Czarnków: Interak, 1994; Na oka dnie (wspólnie z Agatą Foltyn) Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”), 1997, Jozajtis, Szczecin, Wyd. „PoNaD”, 1999, Sennik Lunatyka, Szczecin: Wyd. Promocyjne „ Albatros”, 2000, Dum – Dum. Szczecin: Wyd. „PoNaD”, 2000, Dum –Dum 2. Tamże, 2001, Punkt G., Tamże, 2002, Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu. Tamże, 2003. RECENZJE Charakterystyczne dla „metafizycznych” tomów poezji Galickiego jest połączenie wierszy oraz fotografii Marka Poźniaka (w najważniejszym tomie Ktoś Inny są to zdjęcia kostiumów teatralnych Piera Georgia Furlana), stanowiących tyleż dopełniającą się całość, co dwa zupełnie autonomiczne zjawiska artystyczne, jednocześnie próbujące być świadectwem poszukiwania i zatrzymywania przez sztukę prześwitów Wieczności. Marzenia mają moc przełamania własnego zranienia, ocalenia świadomości boleśnie naznaczonej czasem, przemijaniem, śmiercią. Prowadzą do odnajdywania w sobie śladów nieistniejącego już raju i harmonii. Charakterystyczna jest przekładalność zapisu słownego na muzyczny i plastyczny. Reportaże i felietony Galickiego dotyczą zawsze najbliższej rzeczywistości: ułamki rozmów i spotkań w tramwaju, migawki spostrzeżeń, codzienność w jej często przytłaczającym wymiarze. Zapiski zaskakują trafną, skrótową diagnozą sytuacji życiowej bohaterów. Galicki balansuje pomiędzy oczywistością a niezwykłością zjawiska, powszedniością sytuacji, a często poetyckim językiem jej przedstawienia. Oderwanie opisywanych zdarzeń od pierwotnego kontekstu publikacji („Kościół nad Odrą i Bałtykiem”, PR Szczecin) czyni z minireportaży swoistą metaforę, usiłującą odnaleźć w ułamkach codzienności porządkujący je sens. Podobnie dzieje się w felietonach z założenia interwencyjnych (Dum – Dum, Dum – Dum 2): autor poszukuje uogólnienia, czy też analogii pomiędzy tym co jednostkowe a tym, co ogólne, wywiedzione z wiersza, anegdoty, symbolu, przeszłości. Galicki buduje świat swoich mikroopowiadań również z ułamków przeszłości (np. historia Sydonii von Borck w Jozajtisie), a także z doświadczeń autobiograficznych (pamięta dzień swoich urodzin, przeżył doświadczenie wyjścia poza ciało, oraz groźną katastrofę). Piotr Urbański Powyższy artykuł biograficzny pochodzi z Literatury na Pomorzu Zachodnim do końca XX wieku, Przewodnik encyklopedyczny. Szczecin: Wydawnictwo „Kurier – Press”, 2003. Autor noty biograficznej: Piotr Lech Urbański dr hab. Od 1.10.2012 prof. nadzw. w Instytucie Filologii Klasycznej UAM. Poprzednio prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, dyrektor Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002-2008), Dokonano aktualizacji w spisie książek napisanych po opublikowaniu notatki biograficznej Lecha Galickiego i wydanych. Recenzja książki Lecha Galickiego „Dziękuję za rozmowę. Zszywka czasu”. Wydawnictwo „PoNaD”. Szczecin 2003 autorstwa (E.S) opublikowana w dwumiesięczniku literackim TOPOS [1-2 (74 75) 2004 Rok XII]: Dziękuję za rozmowę to zbiór wywiadów, artykułów prasowych, które szczeciński dziennikarz, ale także poeta i prozaik, drukował w prasie w ostatniej dekadzie. Mimo swej różnorodności, bo obok rozmowy z modelkami znajdziemy np. wywiad z Lechem Wałęsą, z chaotycznego doświadczenia przełomu wieków wyłania się obraz współczesności targanej przez sprzeczne dążenia, poszukującej jednak własnych form osobowości. Legendarne UFO, radiestezja, bioenergoterapia, spirytualizm – zjawiska, które Galicki nie obawia się opisywać, niekiedy wbrew opinii publicznej i środowisk naukowych. Prawie każdy czytelnik znajdzie w tej książce coś dla siebie – wywiady z wybitnymi artystami sąsiadują z wypowiedziami osób duchowych, opinie polityków obok opowieści o zwykłych ludzkich losach. Galicki, mimo iż w znacznej mierze osadzony jest w lokalnym środowisku Pomorza Zachodniego, dąży do ujmowania w swoich tekstach problematyki uniwersalnej i reprezentuje zupełnie inny, niż obecnie rozpowszechniony, typ dziennikarstwa. Liczy się u niego nie pogoń za sensacją, a unieruchomienie strumienia czasu przy pomocy druku. Pisze na zasadzie stop – klatek tworząc skomplikowany, niekiedy wręcz wymykający się spod kontroli obraz naszych czasów. (E.S.).
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
