Podczas konferencji zorganizowanej kilka lat temu w Londynie dla uczczenia Dnia Europy, jedną z najważniejszych kwestii poruszonych przez austriackiego ambasadora w Wielkiej Brytanii – Austria w tym czasie przewodniczyła UE – był... brak żartów na temat Unii Europejskiej. Wówczas jedynie brytyjski historyk, Timothy Garton Ash, odpowiedział na wyzwanie, proponując następujący bon mot: „Jeśli sama Unia wystąpiłaby z wnioskiem o członkostwo w UE, nie zostałaby przyjęta”. W ciągu najbliższych kilku lat liczba dowcipów na temat Unii Europejskiej szybko rosła, choć kondycja organizacji staje się coraz mniej zabawna.
Sama liczba i zakres wyzwań przyprawiają o zawrót głowy – od kryzysu finansowego nadal zagrażającego stabilności euro, poprzez kwestię przystosowania się do rosnącego zróżnicowania etnicznego społeczeństw europejskich, a także neutralizacji wpływów ekstremistycznych partii politycznych, po konieczność zażegnania kryzysów u granic kontynentu – w Syrii, Libii, Egipcie, itd.
Jak należy odpowiedzieć na te i wiele innych trudności? Niektórzy liczą na to, że zmiany zainicjują największe i najbogatsze państwa Wspólnoty. Inni swoje nadzieje pokładają w nowych członkach i krajach wciąż aspirujących do członkostwa, jako że stosunek obywateli tych państw do wspólnej Europy nadal pozostaje pozytywny. Ale nawet w takich krajach jak Polska, gdzie tak zwany eurooptymizm jest wciąż rozpowszechniony, nie można wykluczyć, że jego podstawą są głównie korzyści materialne płynące z członkostwa w UE i że nie prowadzi on do zwiększonego zainteresowania Europą jako projektem politycznym, społecznym i ekonomicznym. W Polsce – podobnie jak w każdym innym państwie Unii – obywatele nie znają swoich przedstawicieli w Brukseli, a frekwencja w wyborach do Parlamentu Europejskiego jest zatrważająco niska.
Czy 2014 r. przyniesie jakiekolwiek zmiany? Czy Polska – największy postkomunistyczny kraj Wspólnoty – jest w stanie nadać rozwojowi UE nową dynamikę? Czy sceptycyzm niektórych członków wobec dalszej integracji uda się w końcu pokonać? Co można zrobić, aby nie tylko zbliżyć do siebie poszczególne państwa, lecz także by samą Europę uczynić bliższą jej obywatelom?
To pytania, które zostaną zadane podczas debaty „Federacja, wspólnota, rozpad? Przyszłość Unii Europejskiej”.
Podczas dyskusji poruszone zostaną m.in. następujące zagadnienia:
Homo Europaeus? – jak z Europejczyków z nazwy uczynić Europejczyków z przekonania?
Wprowadzanie nowych członków czy zbliżenie starych? – jaki model integracji powinna wybrać Unia i czy jedna droga wyklucza drugą?
Stare sojusze, nowe wyzwania – jaką rolę w reformowaniu UE mogą odegrać takie organizacje jak Trójkąt Weimarski?
Drzwi otwarte czy obrotowe?– jaki model polityki imigracyjnej powinna wybrać Unia w świetle nowych fal imigracji?
GOŚCIE:
1. Rebecca Harms (posłanka do Parlamentu Europejskiego; współprzewodnicząca klubu
Zieloni/Wolny Sojusz Europejski)
2. Marek Cichocki (dyrektor naukowy Centrum Europejskiego Natolin)
3. Adam Ostolski (współprzewodniczący partii Zieloni)
4. Aleksander Smolar (prezes Fundacji im. Stefana Batorego )
Moderator: Łukasz Pawłowski (tygodnik „Kultura Liberalna”)
KIEDY?
Poniedziałek, 28 października, godz. 18.00
GDZIE?
Uniwersytet Warszawski
Wydział Neofilologii
ulica Dobra 55 (naprzeciwko BUW); Warszawa
Debata w języku polskim i angielskim. Tłumaczenie symultaniczne.
