Fragment z Ewangelii (Mt 20, 20-28)
"Matka synów Zebedeusza podeszła do Jezusa ze swoimi synami i oddawszy Mu pokłon, o coś Go prosiła.
On ją zapytał: «Czego pragniesz?»
Rzekła Mu: «Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie».
Odpowiadając zaś, Jezus rzekł: «Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?»
Odpowiedzieli Mu: «Możemy».
On rzekł do nich: «Kielich mój wprawdzie pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale dostanie się ono tym, dla których mój Ojciec je przygotował».
Gdy usłyszało to dziesięciu pozostałych, oburzyli się na tych dwóch braci. Lecz Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: «Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę.
Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszy między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, tak jak Syn Człowieczy, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu»."
"Możemy". Dwie osoby to powiedziały. Chyba nie zastanawiające się do końca nad tym, czy są w stanie dźwigać ciężar, który na spadnie na ich barki. Być może myśleli o kielichu wina na uczcie po wypędzeniu Rzymian, a może myśleli o tym, że będą przy władzy. Czy możemy pić kielich swojego życia? Czy umiemy?
Nie raz mam wrażenie, że jest to najtrudniejszy napój, pełen różnych smaków, raz miłych, raz nie miłych. Pełen misz masz. Nie mniej jest on jedynym, który daje pełnie wrażeń, pełne zaspokojenie. Można uciekać od życia w różne używki, w wyobraźnie. Można również wylać całą zawartość kielicha kończąc swoje życie w smutny i tragiczny sposób.
Tylko życie daje ukojenie, życie z Bogiem. Bo możemy żyć, dobrze żyć, gdy nasza wartość poza nami i jesty niezniszczalna, nienaruszalna, niezmienna. Możemy dobrze żyć, gdy prawa, którym podlegamy, również są od nas niezależne. Uznanie tego i kilku innych rzeczy daje wolność.
Wolność w tym, że nie musimy wszystkiego sami i właściwie to nie ma takiej potrzeby , byśmy musieli wszystko sami. Im więcej sam nie muszę, tym większą wolność odczuwam i jestem bardziej szczęśliwy.
Najcześciej mówią mi Wodek. Nie jest to błąd, że nie napisałem "ł". Trudno inaczej zdrobnić imię Wodzisław:). Urodziłem się kilka dni przed zakończeniem stanu wojennego. Z lat 80' nic szczególnego nie pamiętam, a z 90' szkołę podstawową i kawałek technikum. Dojrzewanie i studia to już poprzednia dekada. Po 10 kwietnia 2010 roku zmieniło się bardzo wiele nie tylko do okoła mnie, ale także i we mnie.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
