Miłość, co wprawia w ruch Słońce i gwiazdy.

Już pierwsi astronauci opisywali widok nieba z bezpośredniej przestrzeni kosmicznej jako nieporównywalny z tym, co widzimy na ogół z powierzchni Ziemi, pełen barw i obiektów niewidocznych, albo ledwo widocznych "gołym okiem" z powierzchni Ziemi co najwyżej z miejsc skrajnie zaciemnionych, dalekich od ludzkich siedlisk. Nigdzie jednak nie mogłem do tej pory znaleźć zdjęć czy nagrań¹ bezpośredniego widoku przestrzeni kosmicznej taką, jaką jest widziana nieuzbrojonym okiem z poza naszej atmosfery. Dopiero teraz, przypadkiem zresztą, wpadłem na takie nagranie... i mnie zamurowało.

Spodziewałem się co prawda widoku znacznie większej ilości gwiazd i dobrze zarysowanej Drogi Mlecznej, mgławic czy najbliższej nam Galaktyki Andromedy, która w rzeczywistości zajmuje na naszym niebie powierzchnię sześć razy większą od Księżyca w pełni, my jednak widzimy co najwyżej jej najjaśniejsze centrum²... ale aż czegoś takiego chyba nie. Gdyby taki widok pojawiał się nad naszymi głowami każdej nocy... łatwiej być może byłoby nam pojąć jak często małe, płytkie i nieistotne bywają nasze tuziemskie pragnienia... miast nużać się w fanatyzmie i walczyć, jak te bezmyślne robaki, o marny skrawek piachu, tylko po to, żeby w nim polec.

Wtem grom mię raził; myśl w cudo się grąży,

Czułem, że wola Jego w nią uderza.

Dalej fantazja moja nie nadąży.

A już wtórzyła pragnieniu i woli

Jak koło, które w parze z kołem krąży,

Miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy.

¹na zwyczajnych zdjęciach z przestrzeni kosmicznej nie widać na ogół gwiazd, gdyż światłoczułoćć aparatu jest ustawiana na obiekty (Ziemię, Księżyc) o wiele jaśniejsze od tła i znajdujących się tam gwiazd czy mgławic, których światło już nie może się przebić. Na nagraniu, do którego odsyłam, czułość kamery została ustawiona tak, aby widać było przede wszystkim tło.

²Galaktyka Andromedy zbliża się w kierunku naszej galaktyki Drogi Mlecznej z pręd. 100 km/s i "zderzy" się z nią za ok. 4,5 mld lat. W tym samym czasie nasze Słońce już będzie prawdopodobnie w początkowej fazie "czerwonego olbrzyma" i wkrótce zacznie pochłaniać najbliższe planety, w tym Ziemię, która już od dawna będzie wyjałowiona z wszelkiego życia przez niszczące promieniowane słoneczne i kosmiczne, przed którym już nie będzie chronić jej szczątkowa atmosfera zredukowana przez nie do minimum. Po kilku miliardach lat wzajemnego przenikania się obie galaktyki utworzą jedną galaktykę eliptyczną, Słońca stanie się 'białym karłem" utworzonym z jego zapadłego jądra otoczonego mgławicą planetarną. Z czasem on też ostygnie i po około dziesięciu tysiącach miliardów lat :) stanie się "czarnym karłem", wystygłą gwiazdą nie emitującą już widocznego promieniowania. Z czasem i ten powinien się zapaść, tak jak cięższe gwiazdy, i eksplodować. W tym czasie wszechswiat będzie już tylko czarną, ekstremalnie zimną pustką, w której będą istniały juz tylko ogromne czarne dziury pochłaniające pozostałą stygnąca materię gwiezdną. Te też, zgodnie z teorią Hawkinga, z czasem wypromieniują. ...Reszta to to, czego nie tylko jeszcze nie wiemy, ale nawet nie mamy na ten temat żadnych sensownych hipotez, które być może powstaną jak w końcu dowiemy się co stanowi 95 proc. objętości naszego wszechświata. Tak czy owak, nas już od dawna nie będzie... w kosmicznej próżni będzie jedynie unosić się uśpiona sztuczna inteligencja budząca się ze snu co parę eonów, żeby sprawdzić czy to już koniec czy... nowy początek. ;)

Wtem grom mię raził...: ostatnie wersy Boskiej Komedii Dante Alighieri w tł. Edwarda Porębowicza.

Tytuł: Miłość, co wprawia w ruch Słońce i gwiazdy, w oryg. L'amor che move il sole e l'altre stelle.

Rycina ilustrująca wpis: https://it.wikipedia.org/wiki/L%27amor_che_move_il_sole_e_l%27altre_stelle