W poniedziałkowej „Gazecie Wyborczej” można przeczytać o historii, jaka spotkała dziennikarkę Aleksandrę Pezdę. Dzwoniąc do Ministerstwa Pracy po godzinach urzędowania, zamiast oczekiwanego komentarza dostała od rzeczniczki ministerstwa wykład na temat Kodeksu Pracy. Dowiedziała się m.in., że nienormowany czas pracy nie pociąga obowiązku spędzania w pracy więcej niż 40 godzin tygodniowo, a takie oczekiwania ze strony pracodawcy - choć stanowią w Polsce normę - są zwykłym okradaniem pracowników. Od odważnej urzędniczki usłyszała także, że czas prywatny pracownika jest czasem świętym.
O tym, że dziennikarka udzielonej lekcji nie zrozumiała, świadczy samo opublikowanie miniwywiadu z rzeczniczką w tonie „neoliberalnego populizmu” - patrzcie na urzędasa, któremu za nasze pieniądze nie chce się pracować po godzinach, podczas gdy każdy uczciwy Polak siedzi w pracy w piątek wieczór!
Nie zaskakuje postawa dziennikarki GW. Już bardziej hardość rzeczniczki ministerstwa. Jednak warto zwrócić uwagę nie tylko na tekst, lecz także na komentarze internautów. Z łatwością dokonali tego, co było zbyt trudne dla autorki artykułu. W urzędniczce zobaczyli Pracownika, a w jej wypowiedzi rozpoznali swoje Interesy. Zamiast oczekiwanych haseł w rodzaju „wylać biurwę”, pod tekstem pojawiły się wpisy: „Brawo Pani Rzecznik”, „Może wreszcie zacznie się szanować czas pracy”, „Przyzwyczajamy pracodawców do tego, że można nas traktować jak niewolników”.
Celny komentarz skutecznie edukujący społeczeństwo w dziedzinie praw pracowniczych to kropla w morzu potrzeb. Zbyt długo słyszeliśmy o obowiązkowym entuzjazmie i pełnej dyspozycyjności, by szybko przypomnieć sobie o świętych prawach pracownika. Miło jednak trud walki z elastycznym kapitalizmem okrasić chwilami radości z jego drobnych potknięć.
Przemysław Sadura
Inne tematy w dziale Polityka
