Strach ma wielkie...

...oczy. Tak brzmi przysłowie. Z przysłowiami nie warto walczyć. Ale warto się zastanowić... Czy one nie działają tylko w jednej płaszczyźnie. Bo oczy mogą być wielkie, ale czy wtedy głębia też jest większa? Czy człowiek widzi więcej? Wygląda na to, że zdecydowanie mniej.

Z uwagi na coraz częściej powtarzane banialuki o tym, że osoby wstrzymujące się z decyzją o wzięciu udziału w ogólnoświatowym wyszczepianiu robią to pod wpływem strachu, bo przed podjęciem decyzji pytają o wyniki badań dotyczących bezpieczeństwa i skutków ubocznych przyjmowanych preparatów, postanowiłem zapytać tych, którzy już się zaszczepili, dlaczego zdecydowali się na taki krok. Okazuje się, że ponad 60% osób, które zdecydowały się wziąć udział w ankiecie przyznaje, że decyzja o szczepieniu została podjęta pod wpływem strachu. Jego podłoże było różne, ale – co zwykle powtarzam – strach nie jest dobrym doradcą. Czy w tym wypadku był dobrym?

Co mnie skłoniło do zaszczepienia się przeciw covid-19?

Strach przed śmiercią.
Strach przed hospitalizacją.
Strach przed zachorowaniem na covid-19 i możliwością powikłań.
Strach przed tym, że mogę być bombą biologiczną roznoszącą zakażenie.
Strach przed utratą pracy, usunięciem z DPS lub usunięciem dziecka ze szkoły.
Strach przed odrzuceniem i wykluczeniem przez znajomych lub rodzinę.
Strach przed nazwaniem mnie szurem, płaskoziemcem, wrogiem ludzkości, szkodnikiem, zwolennikiem dziwnych teorii...
Strach przed niemożnością wyjazdu za granicę (np. na narty do Chorwacji).
Strach przed zakazem wstępu do kina, kawiarni, na duże imprezy lub lub odmową przyjęcia do szpitala na umówiony zabieg medyczny.
Chcę mieć święty spokój.
Chcę w ten sposób sponsorować dalsze badania nad preparatami genetycznymi, które są przyszłością medycyny.
Nie jestem przekonany(-a) i nie biorę udziału w wyszczepianiu.