Romans Polski - Część X

ROMANS POLSKI - część dziesiąta

Dział: Kultura Temat: Literatura



Zygmunt Jan Prusiński



ROZTAŃCZONE MGŁY



Jest dziewczyna na łąkach,
czeka na wiersz.


Tak napisałem do Ewy Jolanty Kolasińskiej - Bednarz, kiedy to ta wędrówka powstawania po kolei tych wierszy, były wyznaniem ale najpierw wyzwaniem, czy podołam. Tworzenie Poezji Miłosnej nie jest spacerkiem po parku. To nie wiersz dowolny w tematyce, tu są pewne reguły ułożenia też wyznań do kobiety w naturalny sposób. Nie może być sztuczna wylewność, nie może być także takowa nachalność... Ciało kobiety to jak rozwój liści na drzewach. Czy ktoś potrafi z drzewami rozmawiać? Ja to czynię zawsze kędy tylko bywam w zalesieniach. Więc dla mnie Kobieta jest jak to Drzewo.

Książka „Roztańczone mgły” jest zbiorem wybranym. To znaczy znajdują się tam utwory pisane do różnych kobiet, których w życiu ich nie spotkam. Tradycyjnie żadną z moich bohaterek wierszy jeszcze nie spotkałem oprócz Ewy z Brzegu. - I nie chcę spotykać. Bo czy poprzednie czy późniejsze prezentowane w moich książkach kobiety z imienia i nazwiska, są li tylko metafizycznymi duchami.

Duch jest bezpieczniejszy od żywej kobiety...
Może takie spotkanie odbędzie się w niebie.

Autor - ZJP

Ustka. 28 Stycznia 2012 r.
Sobota 13:47

_______________________________



Zygmunt Jan Prusiński


Balladą ku miłości


Jeśli zgubisz myśl o mnie,
nie martw się wyrośnie nowa.
Całuję twoje ciało nocą,
śpisz w zielonej sypialni
promieniami moich rąk.

Rozczulam nuty ballady -
w słońcu wysuszam stopy.
Otulam drzewne ziewanie,
a owoce zbieram z trawy
na jutrzejsze posilanie.

Ewo niebieskich drgań,
podbijam jałmużnę w cenie
złotego kruszcu na palecie.
Ostatecznie wyjmujesz wiersz
ze mnie by przytulić do serca.

Jeszcze zostańmy w sobie -
świtać będzie za dwie godziny.
Te ballady rodzą się w dotykach
dwu gałązek w głębokim lesie;
wystarczy kołysanie na wietrze.

Wiatrem ku miłości


Chwilowo była pauza.

Pisaliśmy chmurami myśli
na odległość rozumieliśmy
że nie można zamknąć książki
bo nie jest skończona.

Przyszłaś do saloniku -
pomachałaś gałązką wiśni.
Okwiecona jak krzak magnolii
skradałaś moje ruchy...

Przez wiatr w progu drzwi
całowałem twoje włosy.
Usłyszałem drganie chwili -
dopisałem czułość w wierszu.

Ewo cicha jak struna skrzypiec
gram w tobie narodziny słowa.

Rosą ku miłości


Rozmowa z tobą jest intymna.

Nad stawem od świtu kłócą się kaczki,
leniwe lilie jeszcze zaspane
a rosa buduje mozaiki.

I gdzieś tam pomiędzy zaczepiania
myśli się złocą o tobie.
Przychodzisz w to miejsce
jak królowa w niebieskiej sukience.

Przytul Ewo tę wierzbę nad stawem,
obudź moje czyny w wierszu.
Szeleści lot kolibra - słyszę
nuty pisane do piosenki.

Może czujesz moje kochanie,
kiedy dotykam twe stopy, uda, brzuch.
A piersi brzmią cykaniem -
drga spowiedź ciała w moich rękach.

Jesteś w moim krysztale miłości


Wtorkowy ranek i twój obraz ciała
kruszą się błyszczące ziarenka kruszcu.

Zbieram je dokładnie - szmer słyszę
z sosen rosnących w pobliżu...

Roztańczone myśli w twoich piersiach
karmisz mnie ich wdziękami.

Poruszam je delikatnie jak dwa listki
schodzę z gór poniżej - całuję

sam roztańczony rytmem kropli.

Upadam lotem motyla -
zatrzymałem się w okolicach ud...

Ewo! Słyszysz? Słyszysz?
Ogrody kryształowe nucą pieśń.

Wiersze z książki „Romans Polski”

Zobacz galerię zdjęć: