Drzewa i słoneczniki - Część XI

DRZEWA I SŁONECZNIKI - część jedenasta

Dział: Kultura Temat: Literatura



Zygmunt Jan Prusiński

CISZA W CISZY...

Ninie Zalewskiej


Jestem w tobie oburącz zachłanny,
jakbym zrywał chrust z krzaków leśnych.
Nikt akurat o tej porze nie jest odważny
tej ciszy przerwać - sunie deszcz po rynnie.

Stoisz Nino naga w oknie, kokietujesz niebo,
akurat z piosenką nową szedłem, dłoń otwarta
jakby chciała w locie dotknąć ciebie dla sprawdzenia.

Nie uciekasz od światła - odbija się dźwięk właściwy.
Okoliczności błądzą, ale i tak kierujesz oczy na mnie
z zapowiedzią wtulenia się w moje ramiona na mchu.

Brzozy za tobą śpiewają Erotyczny Blues - akurat
kremuję twoje ciało, konie skądś pognały przestraszone.
Biorę twe usta i całuję jak pierwsza nuta o świcie.

Lekka unosisz się, jakby powróciły na Złotą Polanę
zielone motyle - zakołysał się rytm ciała,
wzięłaś ode mnie to co dawno pielęgnowałem ściszony.


Jutro powtórzymy trochę inaczej; bądź mokra i podniecona.


22.11.2010 - Ustka
Poniedziałek 20:11

W OBRĘBIE TEGO CZASU OD NASZEGO...

Joannie Maziarz


Kołysanka z moich słów
przy tobie staję się mężczyzną,

potrafisz wiele
twoje kamienie nie milczą.

Warto z inteligentną kobietą rozmawiać
o metafizyce - jesteś we mnie

naga czy ubrana -
oswobodzona bez chodnikowej filozofii.

Joanno, poruszam cię wierszem
czujesz moje drżenie?

Jestem bez pamięci
odbiorcą twego piękna.

Biorę tylko to co mi się należy
ze świata kobiety -

poszanuj ten podarunek
z ręki nieba.

Zostań wilgotna...
jak jabłko w sadzie.


12.11.2010 - Ustka
Piątek 9:26

UCIEKASZ OD HAŁASU

Joannie, nie od Aniołów...


Odpoczywasz, odpoczywasz na torach.
Pociągi dawno nie wracają,
zardzewiałe marzenia - jednak kobiecość
składasz mi w ofierze.

Przylegam do twojej piersi,
czasem schodzę poniżej, walczę
jak sokół na wietrze.
Przylegam do twego uda,
jest mi cieplej, podnoszę ręce
a ty je chwytasz i kładziesz na łono.

Joanno! Razem zasypiamy,
i czekamy na powracające pociągi.


4.11.2010 - Ustka
Czwartek 9:35

A TA ŁAWECZKA I MOJA MUZA

Martynie Sopli


Obejmuję lirycznie to spokojne miejsce,
kiedy leżysz na ławeczce -
wybijam się na pierwszego obserwatora
w przyrodzie, lubię oglądać niebo.

Ty wiesz że mam słabości do piękna,
kobieta czuła to skarb -
roznoszę po domach dobre wieści,
jako kronikarz ofiarowuję wiersze.

Czasem Federico Garcia Lorca
podpowiada mi rym do wiersza;
mistrz hiszpańskiej poezji rozumie
moje zakłopotanie wiary w miłości.

Czy mówiłem Martyno że masz ładne oczy? -
Wiekuistość celebrowana na szkle i rysunki
malowane, tylko nie pamiętam gdzie ta ławeczka
stała, gdy odważyłem się całować twoje usta.

Zapraszam cię jutro do nowego wiersza -
wypieszczę wszystkie bóle w tobie...


5.12.2010 – Ustka
Niedziela 10:24

Wiersze z książki „Drzewa i słoneczniki”

Zobacz galerię zdjęć: